ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ

                                                      Γιώργος Σεφέρης (1900 – 1971) Έλληνας ποιητής, δοκιμιογράφος, μεταφραστής και διπλωμάτης. Από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές, τιμήθηκε με  βραβείο Νόμπελ  Λογοτεχνίας το 1963. Γραμματολογικά ανήκει στη «Γενιά του '30». Ο Γεώργιος Σεφεριάδης, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στις  29 Φεβρουαρίου  του 1900 στη Σμύρνη. Ήταν το μεγαλύτερο παιδί του Στυλιανού Σεφεριάδη (1873-1951) - δικηγόρου, σημαντικού κοινωνικού παράγοντα της Σμύρνης και ανθρώπου με λογοτεχνικές ανησυχίες - και της Δέσποινας Τενεκίδη με καταγωγή από τη Νάξο. Το ζευγάρι είχε άλλα δυο παιδιά, τον Άγγελο (1905-1950) και την Ιωάννα (1902-2000), σύζυγο του φιλόσοφου και πολιτικού  Κωνσταντίνου Τσάτσου . Ο Σεφέρης ξεκίνησε τις εγκύκλιες σπουδές του το 1906 στη Σμύρνη και τις ολοκλήρωσε το 1918 στην Α...

  Μανόλης Ανδρόνικος: Η αμφισβήτηση και η άρνηση είναι πηγή ζωής και ανθρωπιάς Βαγγέλης Στεργιόπουλος 30 Μαρτίου 2023, 11:26 Οι χάρες ενός αληθινού δασκάλου Ο  Μανόλης Ανδρόνικος , διαπρεπής αρχαιολόγος, πανεπιστημιακός και διανοούμενος, γεννήθηκε στην Προύσα της Μικρασίας στις 23 Οκτωβρίου 1919 και απεβίωσε στη Θεσσαλονίκη στις 30 Μαρτίου 1992. Σε πολύ μικρή ηλικία, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, ο  Ανδρόνικος  εγκαταστάθηκε μαζί με την οικογένειά του (ο πατέρας του καταγόταν από τη Σάμο και η μητέρα του από την Ιμβρο) στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (1936-1940), μαθητεύοντας κοντά στον καθηγητή Αρχαιολογίας Κωνσταντίνο Ρωμαίο, μορφή καθοριστική για τη μετέπειτα πορεία του  Ανδρόνικου . Αναγορεύτηκε διδάκτορας της ίδιας σχολής το 1952, ενώ συμπλήρωσε τις σπουδές του περί τα μέσα της δεκαετίας του ’50 μετεκπαιδευθείς στην Οξφόρδη, στο πλευρό του διάσημου βρετανού καθηγητή Κλασικής Αρχαιολογίας και Τέ...

  Μανώλης Γλέζος: Αυτό είναι το μήνυμα, αυτός είναι ο αγώνας Βαγγέλης Στεργιόπουλος 30 Μαρτίου 2023, 14:04 Για σκεφτείτε πόσες χιλιάδες αμνημόνευτοι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης πεθαίνουν χωρίς να τους τιμήσει κανένας Αναφέρεται ότι το κατέβασμα της σημαίας είναι η πρώτη αντιστασιακή πράξη. Και το είπαν και χθες σε μια εκπομπή ξανά. ∆εν είναι η πρώτη και το έχω πει επανειλημμένα και επιμένω σ’ αυτό. Η πρώτη αντιστασιακή πράξη έγινε από τον Μάθιο Πόταγα, ένα παιδί 17 χρονών, φοιτητή της Βαρβακείου, αλλά επειδή είχαν κλείσει στον πόλεμο με την Ιταλία τα σχολεία είχε πάει στο χωριό του στη Βυτίνα. Τότε μας παίρνανε στρατιώτες από τα 21 και πάνω. Εμείς είχαμε ζητήσει να πάμε στρατιώτες όλοι οι νέοι. ∆εν μας επέτρεψαν και πήγαμε και αντικαταστήσαμε εμείς οι φοιτητές τους υπαλλήλους του ∆ημοσίου που είχαν πάει στο μέτωπο και είχε αδειάσει η θέση τους, εθελοντικά τα χρόνια του πολέμου. Αλλά όλοι οι νέοι λέγαμε, αν είχαμε όπλα εμείς –με την, όχι αφέλεια, με την ορμή που έχει ο νέος– δε...

  Καίσαρ Αλεξόπουλος: «Τι καινούριο μάθαμε σήμερα;» Βαγγέλης Στεργιόπουλος 27 Μαρτίου 2023, 16:37 Ένα ύστερο Χαίρε Καίσαρ                                          Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι Γιατί δεν είναι μόνο αυτοί που έχουν «βγάλει» το Πανεπιστήμιο της Αθήνας και τον είχαν δάσκαλο. Όλοι οι φυσικοί θεωρούσαν τον Καίσαρα κάτι ανάμεσα σε παππού και πατέρα και είναι γεγονός ότι ο Αλεξόπουλος άσκησε μια διόλου ευκαταφρόνητη επίδραση στις ποικίλες διαδρομές των Ελλήνων φυσικών τού σήμερα.  Γεννημένος στις αρχές του 20ού αιώνα ο Καίσαρ έκανε ένα ασυνήθιστα μακρινό ταξίδι στη ζωή. Φαίνεται ότι ένας συνδυασμός Τύχης και Αναγκαιότητας «άκουσε» τις ευχές «να τα εκατοστίσεις» που του έκαναν τότε που ήταν παιδί, στα γενέθλιά του.                 Παρά τη δικαιολογημένη ή αδικαιολόγητη τρυφερότητα που μας προκαλεί η αποχώρηση από τα γήινα οποιουδ...

                                                 ΕΛΥΤΗΣ   Την αφορμή για να γράψω το ποίημά μου ''Άξιον Εστί'', την έδωσε η διαμονή μου στην Ευρώπη τα χρόνια του '48 με '51. Ήταν τα φοβερά χρόνια όπου όλα τα δεινά μαζί - Πόλεμος, Κατοχή, Εμφύλιος - δεν είχαν αφήσει πέτρα πάνω στην πέτρα. Θυμάμαι, τη μέρα που κατέβαινα να μπω στο αεροπλάνο, ένα τσούρμο παιδιά που παίζανε σε ένα ανοιχτό οικόπεδο. Το αυτοκίνητό μας αναγκάστηκε να σταματήσει για μια στιγμή και βάλθηκα να τα παρατηρώ. Ήταν κυριολεκτικά μες στα κουρέλια. Χλωμά, βρώμικα, σκελετωμένα, με γόνατα παραμορφωμένα, με ρουφηγμένα πρόσωπα. Τριγυρίζανε μέσα στις τσουκνίδες του οικοπέδου, ανάμεσα σε τρύπιες λεκάνες και σωρούς σκουπιδιών. Αυτή ήταν η τελευταία εικόνα που έπαιρνα από την Ελλάδα. Και αυτή, σκεπτόμουνα, ήταν η μοίρα του Γένους που ακολούθησε τον δρόμο της Αρετής και πάλεψε αιώνες για να υπάρξει. Π...