ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ

  Ναυμαχία της Σαλαμίνας: Όλα όσα οδήγησαν στον θρίαμβο των Ελλήνων H πολιτική και στρατηγική οξυδέρκεια του Θεμιστοκλή, ο ηρωισμός των Ελλήνων και τα μετεωρολογικά στοιχεία που συνετέλεσαν στην αίσια έκβαση αυτής της τόσο καθοριστικής ναυμαχίας Στις 28 ή 29 Σεπτεμβρίου (21η – 22η ημέρα του Βοηδρομιώνος κατά το αττικό ημερολόγιο) του έτους 480 π.Χ. διεξήχθη μία από τις σημαντικότερες μάχες, σε στεριά και θάλασσα, στην  αρχαιοελληνική ιστορία : η Ναυμαχία της Σαλαμίνας. Όπως σημειώνουν ιστορικοί και πολιτικοί αναλυτές εδώ και αιώνες,  η Ναυμαχία της Σαλαμίνας  απότελεσε μία ύψιστης σημασίας στιγμή που θα έκρινε την τύχη του ευρωπαϊκού πολιτισμού και την καθολική επικράτηση ή μη των Περσών και κατ’ επέκταση της Ανατολής στον ευρωπαϊκό χώρο. Η σημαντικότητα της ναυμαχίας Η αρχαιολόγος Βέννα Χατζημιχάλη γράφει στο «ΒΗΜΑ» της 20ης Μαΐου 1962 για τη σπουδαία σημασία αυτής της πολεμικής αναμέτρησης. «ΤΟ ΒΗΜΑ», 20.5.1962, Ιστορικό Αρχείο των εφημερίδων «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕ...

  Γιώργος Σεφέρης: Παραμυθία και παρρησία Ο ποιητής που εμίλησε για όλους μας μιλώντας για τον εαυτό του Στις 22 Σεπτεμβρίου 1971 τελέστηκε στην Αθήνα η κηδεία του  Γιώργου Σεφέρη , ο οποίος είχε φύγει από τη ζωή δύο ημέρες νωρίτερα, στις 20 Σεπτεμβρίου 1971, σε ηλικία 71 ετών. Χιλιάδες πολιτών  — πολιτικοί ηγέτες, άνθρωποι των γραμμάτων, αναρίθμητοι νέοι και το ανώνυμο πλήθος —  είχαν συνοδεύσει το μεγάλο λογοτέχνη έως τον τάφο του. Στο φύλλο του «Βήματος» που είχε κυκλοφορήσει την επομένη, 23η Σεπτεμβρίου, πέραν των ειδήσεων που αφορούσαν την κηδεία και τις εκδηλώσεις πένθους για την απώλεια του  νομπελίστα ποιητή , περιλαμβάνονταν δύο αξιοπρόσεκτα κείμενα, και τα δύο στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας. Το πρώτο εξ αυτών, στο οποίο είχαμε αφιερώσει προ καιρού ένα  ολόκληρο άρθρο μας , ήταν το τελευταίο ποίημα του Γιώργου Σεφέρη, που έφερε τον τίτλο «Επί ασπαλάθων…» και είχε πρωτοδημοσιευτεί, σε γαλλική μετάφραση του ιδίου, στην παρισινή εφημερίδα  Le Mon...

  Το παρακάτω κείμενο πρόκειται για την ομιλία του Δημήτρη Μιχαλόπουλου στην εκδήλωση της Κυριακής, 17ης Φεβρουαρίου 2013, στην Παλιά Βουλή –  ΘΕΟΔΟΤΟΣ Ο Γέρος μας του Μοριά είναι γνωστός ως «εθνεγέρτης» και ευρύτερα, ως πολέμαρχος των Ελλήνων. Αυτά έχουν λεχθεί – και λέγονται και ξαναλέγονται. Εγώ δεν σας μιλήσω σήμερα για αυτά· θα σας μιλήσω για κάτι άλλο, για τη σκέψη του και τις εκλάμψεις αυτής της σκέψης· και η εμβάθυνση σε αυτές τις εκλάμψεις είναι απαραίτητη σε οποιονδήποτε θέλει να καταλάβει όχι μόνο τους Νεοέλληνες αλλά ευρύτερα τους ανθρώπους. Θα αρχίσω με μια επισήμανση γενική. Η Επανάσταση του καπετάν-Θοδωράκη μας δεν ήτανε η Επανάσταση του 1821. Σε αυτήν, είχε καταλάβει πολύ καλά τους ανθρώπους, ήξερε πως οι Μεγάλες Δυνάμεις υπέθαλπαν την τάση των Ελλήνων για Ελευθερία – άρα το θέμα μπορούσε να θεωρηθεί πως ήτανε εξαρχής σε λίγο-πολύ «καλό δρόμο». Για αυτό και απέφευγε να εκτίθεται στην πρώτη γραμμή των συγκρούσεων και άφησε ακώλυτη να εκδηλωθεί η έντονη τάση του ...

  Ο Κωνσταντίνος Κανάρης ήταν ηγετική μορφή του ’21, στρατιωτικός και πολιτικός. Γεννήθηκε το 1793 ή το 1795 στα Ψαρά, στους κόλπους μιας οικογένειας με μεγάλη ναυτική παράδοση. Ο πατέρας του Μιχαήλ ή Μικές Κανάργιος ή Κανάριος διατέλεσε επανειλημμένα δημογέροντας του νησιού και από τον γάμο του με τη Μαρία απέκτησε τρία αγόρια, τον Αναγνώστη, τον Γεώργιο και τον Κωνσταντίνο. Ο Κωνσταντής έμεινε ορφανός από μικρός και ακολούθησε το ναυτικό επάγγελμα με το επίθετο Κανάρης. Δούλεψε ως μούτσος στο μπρίκι του θείου του Δημήτρη Βουρέκα, που μετέφερε Σουλιώτες από την Πάργα στη Λευκάδα και έμαθε τα μυστικά της θάλασσας. Μετά τον θάνατο του θείου, ανέλαβε καπετάνιος του πλοίου του, με το οποίο πραγματοποίησε πολλά εμπορικά ταξίδια στη Μεσόγειο. Σε ηλικία 22 ετών παντρεύτηκε τη Δέσποινα Μανιάτη, κόρη γνωστής ναυτικής οικογένειας των Ψαρών, με την οποία απέκτησε επτά παιδιά. Ο Κανάρης δεν φαίνεται να είχε μυηθεί στη Φιλική Εταιρεία, αλλά όταν ξέσπασε η Επανάσταση, ήταν από τους πρώτους που ...