Ι.Μ.ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
« Η ατομική εποχή των ανθρώπων άρχιζε με μια
μπόμπα, με την πρώτη μπόμπα της Χιροσίμας, με της άλλες που ακολούθησαν.
Προσπαθήσαμε να συλλάβουμε το πραγματικό νόημα του περιστατικού. Δεν το
κατορθώσαμε. Αλλά νιώσαμε πως κάτι το ασύλληπτο σε μέγεθος ,μοναδικό, είχε
συμβεί. Ο ομαδικός όλεθρος του πολέμου είχε πάρει ένα καινούργιο πρόσωπο , μια
άλλη έκφραση , ο εφιάλτης είχε απεριόριστα μεγαλώσει , τέρας φολιδωτό και
απαίσιο. Εκεί πέρα ,ενώ εμείς ξαναζούσαμε την ώρα του ειδυλλίου, άνθρωποι καθώς
όλοι οι άνθρωποι, ικανοί να ευτυχήσουν και ικανοί να πονέσουν ,είχαν
κονιορτοποιηθεί ,
είχαν φρικτά ακρωτηριασθεί, είχαν διαστρεβλωθεί ,
είχαν παραμορφωθεί
είχαν μεταβληθεί σε οικτρά προσωπεία , σε αποβράσματα
μιας κόλασης , που καμιά φαντασία δεν μπορούσε να την αιχμαλωτίσει. Η επιστήμη
είχε υποτάξει μια τεράστια ενέργεια . Και την χρησιμοποιούσε για να σκοτώσει .
με τον αργό ή το γρήγορο θάνατο. Όχι μια γενιά ανθρώπων αλλά πολλές γενιές . Με
το «πρελούντιο» τούτο της Χιροσίμας, μπήκαμε ,από την εποχή του σιδήρου , στην
εποχή του ατόμου. Εκείνα τα αρχικά π.Χ ή μ.Χ μπορούν τώρα να σημαίνουν όχι μόνο
προ Χριστού ή μετά Χριστόν , αλλά και
προ Χιροσίμα ή μετά Χιροσίμα».
« Αλλά δεν είναι σωστό νa ’απαισιοδοξούμε. Ζωτική ανάγκη μας επιβάλλει να
θεωρήσουμε, παρά την απειλητική νέφωση των καιρών , τη Χιροσίμα αρχή μιας
καλύτερης εποχής , όχι αρχή του τέλους.»
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου