Η ΦΥΣΙΚΗ ΤΟΝ 20ο ΑΙΩΝΑ

 

                                                          Η ΦΥΣΙΚΗ ΤΟΝ 20^ο ΑΙΩΝΑ

 

 

 

  Υπήρχαν πολλές προσωπικότητες επιστημόνων που εξέφραζαν τους φόβους τους σχετικά με τον αγώνα των πυρηνικών εξοπλισμών. Πίστευαν ότι η πυρηνική ανάπτυξη θα κατέληγε στους εξοπλισμούς, που θα αποτελούσαν σοβαρή απειλή για το μέλλον του πολιτισμού. Είναι γνωστό σήμερα πως μια ομάδα επιστημόνων με επικεφαλής τον Λεο Ζίλαρντ , έπεισε τον Αϊνστάϊν να γράψει ένα γράμμα στον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ  Ρούσβελτ, σχετικά με τη δυνατότητα κατασκευής ατομικών βομβών . Το γράμμα αυτό θεωρείται ότι προκάλεσε την έναρξη των εργασιών  για την κατασκευή της ατομικής βόμβας. Αρχικά θα μπορούσε κανείς να δικαιολογήσει αυτή την ενέργεια των επιστημόνων που πήγαζε από το φόβο της Χιτλερικής απειλής . Η απόκτηση όμως των ατομικών όπλων από τις ΗΠΑ πέρα από την καταστροφή της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι , οδήγησε στην εξάπλωσή τους και έγινε η αιτία του ψυχρού πολέμου ανάμεσα στις τότε υπερδυνάμεις ΗΠΑ και Ρωσία.

 

           

     Κατά την πρώτη δεκαετία μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο δεν έγινε καμιά ουσιαστική πρόοδος στο μεγάλο πρόβλημα του ελέγχου των εξοπλισμών. Αντίθετα το 1949 η τότε Σοβιετική Ένωση πραγματοποιεί έκρηξη  δικής της ατομικής βόμβας , φέρνοντας έτσι μια ισορροπία πυρηνικής ισχύος  ανάμεσα  στον ανατολικό και το δυτικό κόσμο.

   Τον ίδιο καιρό , και κυρίως μετά το θάνατο του Στάλιν  ενισχύθηκε ο διεθνής διάλογος για την ύφεση , αφήνοντας κατά μέρος τη λιγότερο ρεαλιστική θέση για « γενικό και πλήρη αφοπλισμό». Στόχος τώρα της διεθνούς κοινότητας έγινε κατανάγκην η δημιουργία συμφωνιών μερικής μόνο απαγόρευσης των πυρηνικών όπλων .

   Παρά την προσπάθεια αυτή , η εξάπλωση των πυρηνικών όπλων συνεχίστηκε.  Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ  Χάρυ Τρούμαν αναγγέλλει στις 31 Ιανουαρίου  του 1950  ότι επέτρεψε στην Επιτροπή Ατομικής

Ενέργειας⁽⁵⁾ της χώρας του, να προχωρήσει στην κατασκευή της βόμβας υδρογόνου . Εξάλλου , το 1952 εκρήγνυται στο νησί  Μόντε-Μπέλο της Αυστραλίας η πρώτη βρετανική ατομική βόμβα. Την  1^η Νοεμβρίου της ίδιας χρονιάς πραγματοποιείται η πρώτη αμερικανική δοκιμή υδρογονικής βόμβας στη  νησίδα Ενιβετόκ του Ειρηνικού. Τον Αύγουστο του 1953 η Σοβιετική ‘Ενωση κάνει τη δική της δοκιμή υδρογονικής βόμβας.

   Καθώς περνάμε στη δεύτερη δεκαετία της πυρηνικής εποχής , η ομάδα των κρατών που κατέχουν πυρηνικά όπλα διευρύνεται με την προσθήκη της Γαλλίας , η οποία το 1960  δοκιμάζει στη Σαχάρα την πρώτη της ατομοβόμβα.

  Με καθυστέρηση μιας δεκαετίας γίνεται τεχνολογικά δυνατή η ειρηνική χρησιμοποίηση της πυρηνικής ενέργειας . Το 1956 αρχίζει να λειτουργεί στο Κάλντερ Χωλ της Αγγλίας ο πρώτος ατομικός αντιδραστήρας για παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας. Λίγο πριν είχε καθελκυστεί το πρώτο ατομικό υποβρύχιο , ο Ναυτίλος. Ο πρώτος σταθμός ηλεκτροπαραγωγής με χρήση πυρηνικής ενέργειας έγινε μετά το 1956 στο Σίπινγκπόρτ των ΗΠΑ.

  Ωστόσο το 1961 η Σοβιετική  Ένωση πραγματοποιεί τη μεγαλύτερη έκρηξη υδρογονικής βόμβας ισχύος 60 μεγατόνων σε αρκτική νησίδα , σε μια προσπάθεια ανταγωνισμού του δυτικού κόσμου.

 

 

 

    Η εξάπλωση των πυρηνικών όπλων έφερε στις αρχές της δεκαετίας του ΄70  τις πρώτες ουσιαστικές αντιδράσεις . Η ανθρωπότητα άρχισε τώρα να συνειδητοποιεί ότι τα πυρηνικά όπλα αποτελούσαν απειλή για την ίδια την ύπαρξή της.

  Ας δούμε μερικές από τις συμφωνίες ελέγχου των εξοπλισμών των δύο υπερδυνάμεων που είναι ακόμη σε ισχύ.  Η συνθήκη της Ανταρκτικής του 1959 ουσιαστικά δημιούργησε μια ζώνη αποστρατικοποιημένη στην Ανταρκτική . Η συνθήκη περιορισμού των δοκιμών του 1963 απαγόρευε τις πυρηνικές δοκιμές στην ατμόσφαιρα , έξω από αυτήν και στη θάλασσα.

    Επειδή δεν υπήρχε δυνατότητα επαλήθευσης των υπόγειων πυρηνικών δοκιμών , αυτές δεν συμπεριελήφθησαν στην συμφωνία. Η συμφωνία αυτή έγινε αναγκαία , για να σταματήσει η μόλυνση του περιβάλλοντος από την πτώση στο έδαφος ραδιενεργών υλικών

λόγω των πυρηνικών εκρήξεων.

         Είναι χαρακτηριστικό ότι το μέγιστο της ακτινοβολίας β   παρουσιάστηκε στην εποχή εκείνη στην Ευρώπη το 1963 και  φυσικά η ραδιενέργεια του  αέρα , στην οποία έμεινε εκτεθειμένος ο

πληθυσμός της Ευρώπης , ήταν το 1963 , εκατό και πλέον φορές μεγαλύτερη από ότι 15 χρόνια αργότερα. Η απαγόρευση των πυρηνικών δοκιμών στην ατμόσφαιρα είχε ως αποτέλεσμα την σημαντική ελάττωση της ραδιενέργειας , παρά το γεγονός ότι η Γαλλία και η Κίνα συνέχιζαν τις δοκιμές , στην ατμόσφαιρα.

     Το 1967 έχουμε τη συνθήκη απαγόρευσης των πυρηνικών όπλων στο διάστημα και το 1972 μια άλλη συνθήκη  που απαγόρευε την εγκατάσταση όπλων μαζικής καταστροφής σε θαλάσσιες περιοχές . Το 1970 ακολούθησε μια συνθήκη μεταξύ των ΗΠΑ και της Σοβιετικής Ένωσης που έβαζε περιορισμούς στην εξάπλωση πυρηνικών όπλων σε μη πυρηνικές χώρες.

 

Σημαντική είναι επίσης η συνθήκη δημιουργίας ελεύθερης από πυρηνικά όπλα ζώνης στη Λατινική Αμερική. Η συνθήκη αυτή υπήρξε και το πρότυπο δημιουργίας αποπυρηνικοποιημένων ζωνών και σε άλλα σημεία του κόσμου.

      Το σημαντικότερο βήμα στον τομέα περιορισμού των πυρηνικών εξοπλισμών έγινε όταν στις 26 Μαΐου του 1972 υπογράφηκε στη Μόσχα η συνθήκη SALT I ⁽⁶⁾.  Τη συμφωνία αυτή υπέγραψαν οι ηγέτες  των δύο υπερδυνάμεων Ρίτσαρντ Νίξον και Λεονίντ Μπρέζνιεφ.

Οι συνομιλίες των δύο μερών διήρκεσαν δυόμισι χρόνια . Με τη συνθήκη αυτή γνωστή και ως συνθήκη αντιβαλλιστικών όπλων  (ΑΒΜ)  καθορίζονταν αριθμητικοί και γεωγραφικοί περιορισμοί στην εγκατάσταση αντιβαλιστικών συστημάτων  (ΑΒΜ συστήματα) . Η διάρκεια της συμφωνίας ήταν αόριστη ,έπρεπε όμως να ανανεώνεται κάθε πέντε χρόνια.

   Την ίδια χρονιά έγινε και η συμφωνία περιορισμού στη χρησιμοποίηση επιθετικών πυρηνικών συστημάτων . Ουσιαστικά επρόκειτο για μια συμφωνία παγώματος των επιθετικών όπλων με περιορισμούς στην ανάπτυξη  και τοποθέτησή τους.

   Κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης Κάρτερ άρχισαν συνομιλίες ανάμεσα στις δύο υπερδυνάμεις , με σκοπό την επέκταση της συμφωνίας  SALT I  επάνω στις κατευθύνσεις που είχαν χαράξει ήδη οι πρόεδροι  Φόρντ και Μπρέζνιεφ, κατά τη συνάντησή τους στο Βλαδιβοστόκ το 1974.  Στις συμφωνίες αυτές είχαν περιληφθεί περιορισμοί στην τοποθέτηση επιθετικών συστημάτων . Τελικά η συνθήκη αυτή , γνωστή και ως SALT II,ήρθε για επικύρωση  στην Αμερικανική Γερουσία το 1979 και τελικά δεν επικυρώθηκε ακόμη , καθώς ακολούθησαν διάφορα διεθνή γεγονότα , τα οποία επηρέασαν αρνητικά το κλίμα της ύφεσης στις διεθνείς σχέσεις. Αργότερα η Κυβέρνηση Ρήγκαν αποδεσμεύτηκε  από τη συμφωνία  SALT II.

        Κατά τη διάρκεια του 1978-79  άρχισαν μεταξύ των ΗΠΑ  και της Σοβιετικής Ένωσης συνομιλίες , που αφορούσαν στην απαγόρευση κατασκευής αντιδορυφορικών όπλων στο διάστημα.  Γρήγορα  οι συνομιλίες αυτές κατέληξαν σε αδιέξοδο , γιατί καμία  δεν αποδεχόταν τις θέσεις της άλλης.

   Οι ΗΠΑ από την έναρξη της διαστημικής εποχής έδειξαν ενδιαφέρον  στη χρησιμοποίηση κατασκοπευτικών δορυφόρων για στρατιωτικούς σκοπούς. Από το 1977 ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Κάρτερ είχε αποφασίσει την ανάπτυξη αντιδορυφορικών όπλων , ενώ παράλληλα πρότεινε την έναρξη συνομιλιών με τους Σοβιετικούς , για να προλάβει προφανώς την ανάπτυξη παρόμοιων συστημάτων από τη μεριά τους.

  Το πρόγραμμα  Αμυντικής Στρατηγικής Πρωτοβουλίας , (SDI), γνωστό και ως Πόλεμος των Άστρων , προτάθηκε στις ΗΠΑ το 1983 από τον πρόεδρο Ρήγκαν και λειτούργησε ως κίνητρο ανάπτυξης νέων οπλικών συστημάτων από την άλλη πλευρά.

Ένας από τους κορυφαίους επιστήμονες του προγράμματος SDI των ΗΠΑ δήλωσε για το πρόγραμμα αμυντικής πρωτοβουλίας : « Η ιδέα ότι μπορούμε να προστατεύσουμε όλους τους ανθρώπους της χώρας μας φτιάχνοντας ένα τέλειο αμυντικό σύστημα, είναι λανθασμένη προσέγγιση του προβλήματος. Στόχος μας είναι να κάνουμε τους αντιπάλους μας να δεχτούν ότι δεν μπορούν να μας χτυπήσουν , χωρίς να περιμένουν ανταπόδοση».

   Θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει εδώ, ότι αν  οι τεχνολογικοί ή στρατιωτικοί παράγοντες ήταν οι μόνοι που προσδιορίζουν την εξάπλωση των εξοπλισμών, τότε οι προσπάθειες ελέγχου θα μπορούσαν να αποδώσουν , κι ακόμη να αντιστρέψουν τη πορεία των εξοπλισμών προς όφελος της παγκόσμιας ειρήνης. Στην πραγματικότητα όμως υπάρχουν ισχυροί πολιτικοί παράγοντες, που το σταμάτημα των εξοπλισμών το κάνουν ακατόρθωτο, καθώς τείνουν να διατηρήσουν το προβάδισμα στην κατασκευή στρατηγικών όπλων για λογαριασμό της χώρας τους.

 

 

 

 

  Παρ΄όλο που  πάνω από εξήντα χρόνια ζούμε μόνιμα κάτω από τη φοβερή σκιά  των πυρηνικών όπλων , ωστόσο δεν έχουμε υιοθετήσει μέχρι σήμερα στο βαθμό που πρέπει εκείνες τις διανοητικές ,συναισθηματικές και πολιτικές αντιδράσεις , που θα έθεταν τέρμα στην απειλή ολοκληρωτικής καταστροφής της ανθρωπότητας .

Η αντίσταση κατά της κακής χρήσης της πυρηνικής ενέργειας δεν πρέπει να είναι μόνο υπόθεση μιας μειοψηφίας ανθρώπων. Απαιτείται μια ευρύτερη κινητοποίηση , ικανή να πιέσει τις κυβερνήσεις να κάμουν τα απαραίτητα βήματα για ουσιαστικό διάλογο με αμοιβαίες υποχωρήσεις στον τομέα των εξοπλισμών.

     Τα ολοένα και περισσότερο αναπτυσσόμενα κινήματα ειρήνης άρχισαν να ασκούν αποφασιστική επίδραση στις αποφάσεις των κυβερνήσεων  για εγκατάσταση πυρηνικών όπλων  και αυθαίρετη λειτουργία πυρηνικών εργοστασίων. Γενικά οι λαοί επηρεάζουν πλέον την πολιτική των κυβερνήσεών τους πάνω στο πρόβλημα των εξοπλισμών. Αυτό αποτελεί και την μεγαλύτερη ελπίδα σήμερα.

 

 

 

 

    Χρειάζεται υπεύθυνη , αντικειμενική και τεκμηριωμένη πληροφόρηση της κοινής γνώμης πάνω στα θέματα των εξοπλισμών. Οι ειδικοί επιστήμονες , Πυρηνικοί Φυσικοί, Μηχανικοί ,Βιολόγοι , Γιατροί  κ.α οφείλουν να προσφέρουν τη βοήθειά τους   και να δείξουν που οδηγείται σήμερα η ανθρωπότητα με το κυνήγι των εξοπλισμών.

  Οι ερευνητές έχουν ήδη επισημάνει μερικά  επακόλουθα της πυρηνικής ακτινοβολίας στον ανθρώπινο οργανισμό . Προέκυψε ότι η έκθεση σε ακτινοβολίες προκαλεί διαταραχές της όρασης (καταρράχτης) , λευχαιμία (στο αίμα) , γενετικές ανωμαλίες , αλλοιώσεις οργάνων κ.α

   Επίσης επιστήμονες της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών στις ΗΠΑ επεσήμαναν τον κίνδυνο που μπορεί να προκαλέσουν τα οξείδια του αζώτου από τις πυρηνικές εκρήξεις στην ατμόσφαιρα, με το να επιφέρουν ελάττωση του στρώματος του όζοντος . Το γεγονός αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση της υπεριώδους ακτινοβολίας που φθάνει στη γη. Μπορεί έτσι να αυξηθούν οι περιπτώσεις ασθενειών του δέρματος , ηλιακών εγκαυμάτων και φυσικά να ακολουθήσουν διαταράξεις της οικολογικής ισορροπίας .

 

   Μια άλλη πιθανή καταστροφή που μπορεί να προκληθεί από τη χρήση  πυρηνικών όπλων είναι η συσσώρευση   καπνού στην ατμόσφαιρα από πυρκαγιές στις πόλεις και τα δάση . Ο καπνός αυτός μπορεί να ελαττώσει την ηλιοφάνεια , κι αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα να μειωθεί κατά πολύ η αγροτική παραγωγή και να υπάρξουν σοβαρές οικολογικές μεταβολές. Τα τελευταία είναι και το σημαντικότερο μια που το οικολογικό σύστημα του πλανήτη μας είναι εύθραυστο.

 

   Η Εκπαίδευση θα μπορούσε να αναλάβει σοβαρό ρόλο στη διαπαιδαγώγηση των νέων , ώστε να συνειδητοποιήσουν τους κινδύνους που απειλούν την ανθρωπότητα. Με τη χρησιμοποίηση κατάλληλων βιβλίων , την προβολή ειδικών ταινιών , την οργάνωση διαλέξεων από ειδικούς , τα παιδιά μπορούν να αντιληφθούν έγκαιρα ότι χωρίς τη συμμετοχή τους στον αγώνα για την ειρήνη του κόσμου δεν μπορούν να περιμένουν ένα ελπιδοφόρο μέλλον . Κάνοντας γνωστή την εμπειρία της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι στις νέες γενιές πιστεύουμε πως αυτές θα αποκτήσουν ένα σταθερό προσανατολισμό προς μια παγκόσμια ειρήνη . Κι όταν τους νέους τους κερδίσει η υπόθεση της ειρήνης , έχει γίνει ήδη ένα μεγάλο βήμα προς την κατεύθυνσή της.

 

 

  Ο Τζόναθαν  Σελλ στο βιβλίο του ,  (Το πεπρωμένο της γής )  ,γράφει σχετικά : « Στην περίπτωση ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος , αν κάποιος κατάφερνε να κρυφτεί για ένα μεγάλο διάστημα στα έγκατα της γης , θα μπορούσε ίσως να επιβιώσει , αλλά πιο θέαμα θα αντίκριζε βγαίνοντας ξανά στην επιφάνεια; Θα έβλεπε μπροστά του το πανόραμα του θανάτου του φυσικού περιβάλλοντος !».

 

Επισημαίνουμε επίσης την άποψη του καθηγητή Βιολογίας Κώστα Κριμπά στο άρθρο του  « Ευθύνη των ερευνητών ή της πολιτικής ηγεσίας ;» , που γράφτηκε στην εφημερίδα τα «ΝΕΑ» στις 8 Ιουλίου 1986 , με αφορμή το ατύχημα του Τσερνόμπιλ. Λέει στο άρθρο του :
 « Η μέγιστη ευθύνη βρίσκεται στους ώμους της οικονομικο-πολιτικής ηγεσίας , όχι των ερευνητών . Αυτή χρηματοδοτεί προσανατολισμένες ερευνητικές δραστηριότητες σε τομείς πολεμικούς ή επικίνδυνους, προσδοκώντας  οικονομικά ωφελήματα ή περισσότερη εξουσία».

 

 Ο Ακαδημαϊκός Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος , γράφει στο βιβλίο του «Μηνύματα Πολιτικής» : «Στην εποχή μας ,όσο ποτέ άλλοτε η πρόοδος της επιστήμης και της τεχνικής είναι συναρτημένη προς τη συνεργασία των λειτουργών της υπεράνω κρατικών συνόρων. Προ πάντων συμβαίνει στην εποχή μας όσο ποτέ άλλοτε να υπάρχουν κρίσιμα για την ευμάρεια ή και την επιβίωση των λαών πρακτικά προβλήματα, μη δεκτικά για θετική επίλυση , δίχως τη συνεργασία των επιστημόνων και των τεχνικών υπεράνω  των κρατικών συνόρων. Έκδηλη άρα είναι η  ωφέλεια ή και η ανάγκη της προσπάθειας για υποκίνηση  και προώθηση της πολύτιμης αυτής συνεργασίας. Για πρώτη φορά συμβαίνει, αυτή καθ΄εαυτήν η επιστημονική έρευνα σε ορισμένα πεδία να εμπεριέχει κίνδυνο τεράστιων καταστροφών , αλλά και η κανονική χρήση ορισμένων κλάδων της τεχνικής να ενέχει τον κίνδυνο καταστροφών απαράδεκτου μεγέθους. Ας θυμηθούμε το Τσερνόμπιλ . Ας μην αγνοούμε όμως και τις μικροβαθμιαίες , βλαπτικές , παρενέργειες της υπεραναπτυγμένης βιομηχανίας στο φυσικό περιβάλλον , τις ανατρεπτικές της οικολογικής ισορροπίας εκτεταμένων εδαφών , χώρων της ζωής των ανθρώπων. Και ας μη λησμονούμε την κερδοσκοπική διαστροφή ορισμένων επιχειρήσεων ,υπηρετικών της ανάπτυξης των χωρών καθώς και τη συνδρομή διαφθορά των λαών προς βίον χλιδής και τρυφής , με σκοπό τη δημιουργία ψευδών αναγκών , για να υπεραυξάνεται η κατανάλωση, και με αυτήν η κερδοφορία των επιχειρήσεων»

Ο Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος δέχεται την προσπάθεια της επιστήμης και της τεχνικής για την ανάπτυξη των λαών και την οικονομική τους ευημερία , αλλά απαιτεί αυτή να συνοδεύεται από σωφροσύνη ώστε να μην προκαλούνται  βλαπτικές και ολέθριες παρενέργειες.

 

 

O Ι.Μ.Παναγιωτόπουλος με μοναδικό τρόπο περιγράφει στο διήγημά του « Ένα άλλο π.Χ ή μ.Χ» τον αφανισμό της Χιροσίμα .

 

« Η ατομική εποχή των ανθρώπων άρχιζε με μια μπόμπα, με την πρώτη μπόμπα της Χιροσίμας, με της άλλες που ακολούθησαν. Προσπαθήσαμε να συλλάβουμε το πραγματικό νόημα του περιστατικού. Δεν το κατορθώσαμε. Αλλά νιώσαμε πως κάτι το ασύλληπτο σε μέγεθος ,μοναδικό, είχε συμβεί. Ο ομαδικός όλεθρος του πολέμου είχε πάρει ένα καινούργιο πρόσωπο , μια άλλη έκφραση , ο εφιάλτης είχε απεριόριστα μεγαλώσει , τέρας φολιδωτό και απαίσιο. Εκεί πέρα ,ενώ εμείς ξαναζούσαμε την ώρα του ειδυλλίου, άνθρωποι καθώς όλοι οι άνθρωποι, ικανοί να ευτυχήσουν και ικανοί να πονέσουν ,είχαν κονιορτοποιηθεί ,

είχαν φρικτά ακρωτηριασθεί, είχαν διαστρεβλωθεί , είχαν παραμορφωθεί 

είχαν μεταβληθεί σε οικτρά προσωπεία , σε αποβράσματα μιας κόλασης , που καμιά φαντασία δεν μπορούσε να την αιχμαλωτίσει. Η επιστήμη είχε υποτάξει μια τεράστια ενέργεια . Και την χρησιμοποιούσε για να σκοτώσει . με τον αργό ή το γρήγορο θάνατο. Όχι μια γενιά ανθρώπων αλλά πολλές γενιές . Με το «πρελούντιο» τούτο της Χιροσίμας, μπήκαμε ,από την εποχή του σιδήρου , στην εποχή του ατόμου. Εκείνα τα αρχικά π.Χ ή μ.Χ μπορούν τώρα να σημαίνουν όχι μόνο προ Χριστού  ή μετά Χριστόν , αλλά και προ Χιροσίμα   ή μετά Χιροσίμα».

« Αλλά δεν είναι σωστό νa ’απαισιοδοξούμε. Ζωτική ανάγκη μας επιβάλλει να θεωρήσουμε, παρά την απειλητική νέφωση των καιρών , τη Χιροσίμα αρχή μιας καλύτερης εποχής , όχι αρχή του τέλους.»

 

 

 

 

 

 

 

 « Φίλε Όπενχάϊμερ, όχι πια. Δεν μπορώ άλλο.

    Πονεί ή καρδιά μου.

Έχει στα βάθη μου ωριμάσει μια τραγική βροχή.

Σ’ αφήνω πίσω απ’τα βουνά κι από την ιστορία.

Πηγαίνω να κουλουριαστώ πάλι στο πατρικό μου χώμα,

πούναι σπαρμένο από κόκκαλα και διαθήκες. Βαδίζοντας,

δεν μπορώ απόψε να διακρίνω τ’αστέρια της νύχτας.

Ο αγέρας μου φυσά στη μασχάλη τα μουσκεμένα χειρόγραφα,

Τα βήματά μου μπερδεύονται. Δεν ξέρω που πάω.

      ΄Ελπίζω ακόμη ωστόσο σ’αυτό που μου μένει.

Να πάρω ανάμεσα στα χέρια μου το κεφάλι του

συνανθρώπου μας

να βρέξουνε τα μάτια μου, όλη τους τη βροχή στο πρόσωπό του,

να βγάλω αυτή τη βιολετιά μαντίλα της ψυχής μου, να διπλώσω

τ’ άγιο σώμα του πάνω στα γόνατά μου- (ώ , δεν θα σας κατηγορήσω άλλο πια !)

Φίλε ΄Οπενχάϊμερ, όλοι

Έχουμε ανάγκη  από τη συγγνώμη του».

 

 

 

 

 

 

 

 

Στη Χιροσίμα,  μνημείο στη θέση που έπεσε η ατομική βόμβα.

 

Η ανθρωπότητα πλήρωσε ακριβά τα ατομικά όπλα . Οι ηγέτες των ισχυρών κρατών αξιοποίησαν τους κορυφαίους Φυσικούς  και την τεχνολογία της εποχής για να συγκροτήσουν μια πρωτοφανή πολεμική ισχύ που έφερε την καταστροφή και τον αφανισμό του αντιπάλου. Προκάλεσε για αρκετές δεκαετίες ένταση στους εξοπλισμούς και καθυστέρησε την Παγκόσμια Ειρήνη πάνω στη γη.  Η οδυνηρή εμπειρία της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι τελικά οδήγησε τους λαούς να δεχθούν τη συνεννόηση και τη συνεργασία .