ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ_ΜΕΡΟΣ Α

 

       Αριστοτέλης: Η εξέλιξη της                 ιστορίας του πνεύματος

Ο Αριστοτέλης συνέβαλε καθοριστικά στην εξέλιξη της ιστορίας του πνεύματος, αφού κατόρθωσε να συνδέσει τους παλαιότερους ίωνες φιλοσόφους με τους αλεξανδρινούς επιστήμονες

Από την Αθήνα και από τον Πλάτωνα (στον οποίον αφιερώσαμε εξ ολοκλήρου τα άρθρα μας στη θεματική ενότητα της Λογοτεχνίας από τον Ιούλιο του 2024 και μετά) πέρασε ο δρόμος που πορεύτηκε ένας άλλος σπουδαιότατος αρχαίος έλληνας φιλόσοφος, ο Αριστοτέλης. Ο μέγας αυτός ερευνητής και διανοητής, ο μαθητής του Πλάτωνος και δάσκαλος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, συνέβαλε καθοριστικά στην εξέλιξη της ιστορίας του πνεύματος, αφού κατόρθωσε –με τη σταδιακή αποδέσμευση της έρευνας των γεγονότων από την κυριαρχία της φιλοσοφίας– να συνδέσει μείζονος σημασίας κεφάλαια της ελληνικής πνευματικής ζωής: τους παλαιότερους ίωνες φιλοσόφους με τους αλεξανδρινούς επιστήμονες.

Σύμφωνα με όσα γνωρίζουμε από τις σωζόμενες βιογραφίες του, ο Αριστοτέλης, ο ιδρυτής του Περιπάτου (της περίφημης αθηναϊκής σχολής των περιπατητικών φιλοσόφων), γεννήθηκε το 384 π.Χ. στα Στάγειρα (παλαιότερη ονομασία, η Στάγειρος) της Χαλκιδικής, ιωνική αποικία που είχαν ιδρύσει Ανδριώτες περί το 655 π.Χ. (αργότερα είχαν εγκατασταθεί εκεί και άποικοι από τη Χαλκίδα). Πατέρας του ήταν ο Νικόμαχος, προσωπικός ιατρός του βασιλιά της Μακεδονίας Αμύντα Β’. Μετά το θάνατο του Νικόμαχου, την κηδεμονία του Αριστοτέλη ανέλαβε ο Πρόξενος από τον Αταρνέα, πόλη της Μικράς Ασίας απέναντι από τη Λέσβο.

Σε ηλικία δεκαεπτά ετών, το 368/367 π.Χ., ο Αριστοτέλης μετοίκησε στην Αθήνα και εισήλθε στην Ακαδημία Πλάτωνος, σε μια εποχή μεγάλων προσδοκιών αλλά και έντονων προβληματισμών για την περιώνυμη σχολή. Δέχτηκε αρχικά έντονη επίδραση από τον Εύδοξο τον Κνίδιο, τον επιφανή μαθηματικό και αστρονόμο, έμεινε δε στην Ακαδημία είκοσι ολόκληρα χρόνια, έως το θάνατο του Πλάτωνος, το 348/347 π.Χ., διατηρώντας πάντα μια στενή σχέση με το δάσκαλό του. Βεβαίως, η στάση του Αριστοτέλη απέναντι στον Πλάτωνα, μολονότι εκκινούσε από τον προσωπικό σεβασμό και την απόλυτη αφοσίωση, δεν ήταν σε όλες τις περιπτώσεις ευμενής, ενίοτε δε έπαιρνε τη μορφή δηκτικής κριτικής και φανέρωνε μεγάλη απόσταση στις αντιλήψεις τους.

*Στη φωτογραφία του παρόντος άρθρου, ο Αριστοτέλης, μέγας ερευνητής και διανοητής, μαθητής του Πλάτωνος και δάσκαλος του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΜΑΧΑΤΜΑ ΓΚΑΝΤΙ

Ο ΕΡΝΕΣΤ ΡΑΔΕΡΦΟΡΝΤ

ΤΟ ΦΑΡΑΓΓΙ ΤΟΥ ΒΙΚΟΥ