ΓΕΥΣΗ ΞΕΝΙΤΙΑΣ (1)

                                           

                                      Π  Ρ  Ο  Λ  Ο  Γ  Ο  Σ

              

Πάντα ονειρευόμουνα να ζήσω για πολύ καιρό σε μια μεγάλη Ευρωπαϊκή πόλη . Να γνωρίσω  νέους ανθρώπους  και να  μάθω πως σκέπτονται , πως εργάζονται και σε πιο περιβάλλον δραστηριοποιούνται. Είχα ακούσει για την οργάνωση των υπηρεσιών που τους προσφέρει το κράτος τους  και για τη σοβαρότητα και πειθαρχία που αντιμετωπίζουν τους νόμους. Ακόμη η μεγάλη ανάπτυξη των θετικών επιστημών στις Ευρωπαϊκές χώρες με γοήτευε πάντα  . Είχα μια πικρία μέσα μου γιατί νέος ακόμη είχα σχεδιάσει να σπουδάσω στο εξωτερικό και δεν το  τόλμησα τελικά. Σκεφτόμουν πως θα έδινα την ευκαιρία στα παιδιά μου να το κάνουν αν εργαζόμουν στη Γερμανία. Συνάντησα κάποια μέρα  ένα συμμαθητή μου μαθηματικό ο οποίος μόλις είχε επιστρέψει από την απόσπασή του στα σχολεία του εξωτερικού . Καθώς συζητούσαμε για την ευκαιρία που είχα να πάω και εγώ ,μου είπε με κάποιο τόνο στη φωνή του : « Μα κάθεσαι και το σκέπτεσαι; Σου δίνουν υποτροφία για το εξωτερικό και το συζητάς ακόμα;» .Τα λόγια του μου έδωσαν ώθηση να πάρω την τελική απόφαση . Βέβαια η σύζυγός μου ήταν ένθερμη υποστηρικτής της μετακίνησης αυτής και μόνο θετικά έβλεπε αυτή την προσωρινή μετανάστευση της οικογένειας.

Περιγράφω στο κείμενο που ακολουθεί γεγονότα που έζησα με τους Έλληνες μετανάστες και τα παιδιά τους. Συνάντησα δύσκολες καταστάσεις που τις δημιούργησαν άνθρωποι με ατομικές  φιλοδοξίες σε ένα χώρο που απουσίαζε το Ελληνικό κράτος  και η εκπαιδευτικές του υπηρεσίες ήταν αδύναμες διοικητικά.  Ωστόσο οι εορταστικές εκδηλώσεις των Ελλήνων και τα πανηγύρια τους  με γέμισαν  υπερηφάνεια  και νοσταλγία για την πατρίδα. Άντεξα τις δυσκολίες ,τις πίκρες αλλά γεύτηκα και πολλές χαρές . Βρήκα καινούργιους φίλους που με στήριξαν και σήμερα πιστεύω πως κέρδισα πολλά από αυτή τη, ολιγόχρονη  γεύση ξενιτιάς.

              

                      

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ  ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ .

Ένας εκπαιδευτικός, o Γιώργος Φίνης από τη Θεσσαλία, αφηγείται πως έζησε κοντά στους Έλληνες εργάτες και τα παιδιά τους . Ένιωσε τον αγώνα για επιβίωση,  τη νοσταλγία της πατρίδας και την υπερηφάνεια για την καταγωγή τους. 

«Η πατρίδα μου βγάζει  σπουδαίους ποιητές σαν τον  Σεφέρη και τον Ελύτη , γι’ αυτό είμαι υπερήφανος ως Έλληνας». Eίναι τα λόγια ενός σημαντικού Πόντιου στην Καταγωγή , Έλληνα του Dusseldorf . του Γιάννη Μοσχίδη.

    

ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

1. 1. Ξεκίνησα με τη σύζυγό μου  Μαρία και τα τρία μου παιδιά , τον Νότη τον Πάνο και την Ρίτα για το ταξίδι στην Γερμανία Είχαμε αποσπαστεί  για μια πενταετία στα Ελληνικά σχολεία Μέσης Εκπ/σης  της  Βεστφαλίας, στη Γερμανία .  Δεν είχα ξεκαθαρίσει μέσα μου τι ήταν αυτό που με ωθούσε να φύγω από τον τόπο μου και να αναζητήσω κάτι καινούργιο που θα άλλαζε τη ζωή μου . Κάποιοι συνάδελφοί μου έλεγαν τη γνώμη τους γι’ αυτή μου την απόφαση. « Που πας τώρα  ,μια χαρά είσαι εδώ ..» και ακόμα « Ταλαιπωρία για  τα μικρά σου, τα παιδιά ..» . Εγώ όμως έβλεπα καινούργια ενδιαφέροντα , άλλο τρόπο  ζωής και επιτέλους  την Ευρώπη για την οποία  τόσα είχα ακούσει . Τα οικονομικά της οικογένειας θα άλλαζαν προς το καλύτερο και οι ευκαιρίες για ταξίδια και οι γνωριμίες με ανθρώπους που μιλάνε άλλη γλώσσα φάνταζαν δελεαστικές. Έτσι το ερώτημα που είχα μέσα μου σχετικά με την απόφασή μου γρήγορα αδυνάτησε και χάθηκε όταν πάτησα το πόδι μου  στην  πόλη του Ντύσσελντορφ. Ήταν φανερή η ανησυχία μου γιατί δεν μιλούσα καλά τα γερμανικά και το πρόβλημα της επικοινωνίας φαινόταν  σημαντικό. Δυο χρόνια γερμανικά δεν ήταν αρκετά για να αισθάνομαι ότι καταλαβαίνω τι μου λένε ή τι θέλω να πω. Ο δάσκαλός μου στην Ελλάδα , ένας υπέροχος δάσκαλος γερμανικών , ο Πάνος ,με βεβαίωνε ότι δεν θα έχω πρόβλημα , αλλά εγώ ήξερα ότι έπρεπε να κολυμπήσω  γλωσσικά μόνος μου και ότι αυτό θα ήταν δύσκολο.

                      

        

            Εικόνα 1ΠΑΝΟΡΑΜΙΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΛΥΝΤΕΝΣΑΪΝΤ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΒΕΣΤΦΑΛΙΑΣ

ΣΤΟ ΝΤΥΣΣΕΛΝΤΟΡΦ ΚΑΙ ΤΟ ΛΥΝΤΕΝΣΑΪΝΤ

Επιτέλους είμαστε στο Ντύσσελντορφ της Γερμανίας και με ένα ταξί πάμε στο Ελληνικό προξενείο όπου ήταν και η διεύθυνση εκπαίδευσης για τη Βεστφαλία. Εκεί εμφανίστηκαν οι πρώτες δυσκολίες σχετικά με την τοποθέτησή μας. Είχαμε ήδη τοποθετηθεί  στο Ελληνικό Λύκειο Λιντενσαϊντ κάπου δυο ώρες από την πόλη του Ντύσσελντορφ . Δεν γνωρίζαμε και πολλά από την περιοχή και αφεθήκαμε στην μοίρα μας που όριζε να γνωρίσουμε μια σχετικά ορεινή περιοχή (κάπου 500 μέτρα υψόμετρο) , κοντά στην πόλη του Ντόρτμουντ.

Ευτυχώς, τα τρένα στη Γερμανία σε ταξιδεύουν άνετα και γρήγορα και με μεγάλη συνέπεια στο χρόνο. Ήταν καλοκαίρι , Ιούλιος μήνας και ο καιρός ήταν ζεστός αλλά ευχάριστος. Φτάσαμε με το τρένο στην πόλη Χάγκεν και από εκεί με ένα μικρό τρενάκι, σαν το δικό μας το παλιό θεσσαλικό ,ανηφορίσαμε για το Λύντενσάϊντ. Βρεθήκαμε σε μια πόλη περίπου εκατό χιλ. κατοίκων, όπου κάπου δέκα χιλιάδες Έλληνες εργάτες εργάζονταν σε εργοστάσια της περιοχής.

Η πόλη του Λυντενσάϊντ φάνταζε πολύ όμορφη , γραφική , χωμένη μέσα στο πράσινο . Στο σταθμό δεν μας περίμενε κανένας .Αισθανθήκαμε σαν τους εργάτες που έφταναν για δουλειά με μια διεύθυνση στο χέρι και με ελάχιστη δυνατότητα επικοινωνίας. Εμείς είχαμε τη διεύθυνση ενός έλληνα που είχε εστιατόριο-Μπυραρία  και ένα μικρό ξενοδοχείο. Αυτός ο Έλληνας ιδιοκτήτης είχε ένα περίεργο όνομα .Τον έλεγαν Σφύρα.  Τον βρήκαμε εύκολα και τακτοποιηθήκαμε σε ένα δωμάτιο . Αρχίσαμε να ρωτάμε για την πόλη και το σχολείο της περιοχής . Ο Σφύρας, μια και βρήκε καλούς πελάτες για το ξενοδοχείο του , δεν ήθελε να μας αποχωριστεί γρήγορα και μας έλεγε ότι ήταν  πολύ δύσκολο να βρούμε σπίτι στην περιοχή . Καλύτερα γι’ αυτόν ήταν, να μείνουμε αρκετό καιρό στο ξενοδοχείο του. Βγήκαμε στην πόλη και μας άρεσε η άνεση της κυκλοφορίας , το κέντρο και τα ωραία καταστήματα καθώς και η καινούργια Ελληνική Εκκλησία ,ο ‘Αγιος Νεκτάριος σε κεντρικό σημείο της πόλης.

      ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΤΟΥ ΛΥΝΤΕΝΣΑΪΝΤ

Πήγαμε να βρούμε  το Ελληνικό Λύκειο του Λύντενσάϊντ και να γνωρίσουμε του συναδέλφους μας, που ήδη υπηρετούσαν εκεί. Το Ελληνικό σχολείο συστεγάζονταν  στο Γερμανικό Μπέργκσταντ Γκυμνάσιουμ (Bergstadt Gymnasium) , ένα υπέροχο κτίριο σε μια καταπράσινη έκταση . Εκεί οι Γερμανοί της πόλης παραχώρησαν με ενοίκιο μερικές αίθουσες για να κάνουν μάθημα το απόγευμα τα παιδιά των Ελλήνων εργατών. Το Ελληνικό Λύκειο είχε περίπου εκατόν είκοσι μαθητές με δύο τμήματα σε κάθε τάξη.

Ήταν ένα κανονικό Ελληνικό Λύκειο αρκετά δυναμικό στη σύνθεσή του για τα δεδομένα της περιοχής. Άλλωστε το Γερμανικό κτίριο είχε αρκετές αίθουσες  που οι Γερμανοί δεν τις χρησιμοποιούσαν.  Εκείνη την ημέρα εγώ και η γυναίκα μου βρεθήκαμε ανάμεσα σε συναδέλφους που δεν έκρυψαν τη χαρά τους για τον ερχομό μας. Μας καλωσόρισαν ο Στέλιος ,Μαθηματικός από το Ηράκλειο της Κρήτης ,ο Αντώνης , Μαθηματικός από τη Χαλκίδα, ο Στέφανος,  Χημικός από τα Τρίκαλα ,ο Μπάμπης, Θεολόγος επίσης από τα Τρίκαλα και οι φιλόλογοι καθηγήτριες  Ελένη, Κική , Δώρα  και Γεωργία.

Ο Διευθυντής του σχολείου, ένα συμπαθέστατος κρητικός  ήρθε αργότερα και μου ανακοίνωσε ότι μετατίθεται και ότι σύμφωνα με εντολή της Ελληνικής Εκπ/σης Βόννης ,τη διεύθυνση του σχολείου θα αναλάμβανα εγώ. Υπέγραψα πρακτικό και βρέθηκα διευθυντής του Ελληνικού Λυκείου Λύντενσάϊντ. Δεν ήξερα τότε τι προβλήματα θα είχα να αντιμετωπίσω και πως έπρεπε να τα χειριστώ. Περιορίστηκα να συζητώ με τους συναδέλφους σε εγκάρδιο κλίμα . Ενώ συζητούσαμε ήρθε ο Ιερέας της Ελληνικής Εκκλησίας ,ο Παπά-Δημήτρης,  που ήταν και θεολόγος στο σχολείο μας.

Γνωρίστηκα μαζί του και άρχισε να μου μιλάει για τον Ελληνισμό της περιοχής , για το ρόλο του ως Ιερέα και γενικά για το έργο του , τη νέα Εκκλησία του Αγίου Νεκταρίου, ένα πραγματικό κόσμημα για τον Ελληνισμό της περιοχής. Μου φάνηκε πως ο Ιερέας αυτός ήταν η δύναμη και η ψυχή των Ελλήνων της περιοχής. Όπως μου έλεγε, είχε άμεσες επαφές με τη Γερμανική διοίκηση της πόλης ,γνωριμίες με εξέχοντες Γερμανούς και μεγάλη επιρροή στο Ελληνικό στοιχείο . Είχα να κάνω με την πραγματική Ελληνική εξουσία σε εκείνα τα μέρη μια που το Ελληνικό κράτος ήταν πολύ μακριά και φάνταζε αδύναμο. Στη πρώτη μας συζήτηση μου τόνισε ότι θα έπρεπε αυτός να ασκεί διοίκηση στο σχολείο ,αλλά είχε πολλά άλλα καθήκοντα να κάνει . Δεν μου καλοφάνηκε αυτή του η δήλωση αλλά την προσπέρασα καθώς άκουγα από τον ίδιο  τα σχετικά με τη  δράση του. Άρχισα ωστόσο να σκέφτομαι πόσο Ελληνικά και πόσο ισότιμα με τα σχολεία της  πατρίδας μας ,ήταν  αυτά τα σχολεία του απόδημου Ελληνισμού.

Η Πρώτη ημέρα κύλισε ευχάριστα με  νέες γνωριμίες . Κάποιες από αυτές τις γνωριμίες θα εξελίσσονταν αργότερα σε εξαιρετικές φιλίες στη  μετέπειτα ζωή μας.

                 

       ΣΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΚΑΤΟΙΚΙΑΣ ΣΤΟ ΛΥΝΤΕΝΣΑΪΝΤ

1. 3. Τις επόμενες ημέρες αρχίσαμε να ψάχνουμε για να ενοικιάσουμε  ένα σπίτι για την οικογένειά μας. Δεν μπορούσαμε να μένουμε στα δωμάτια του Σφύρα για πολύ καιρό . Πήγαμε σε μεσίτη και στη συνέχεια αναζητήσαμε προσφορά κατοικίας από την πόλη και εδώ φανήκαμε αρκετά τυχεροί γιατί υπήρχε ένα μεγάλο σπίτι το οποίο  η ιδιοκτήτριά του το έδωσε για ενοικίαση με τη βοήθεια του κοινωνικού προγράμματος της πόλης, γιατί μετακόμισε σε νέα εξοχική κατοικία. Το σπίτι αυτό είχε εμβαδόν εκατόν πενήντα τετραγωνικά μέτρα και μόνο μεγάλη οικογένεια μπορούσε να το ενοικιάσει .Η κοινωνική υπηρεσία της πόλης δεν εύρισκε ενοικιαστή και με ευχαρίστηση δέχθηκε την πρότασή μας να το ενοικιάσουμε σε σχετικά χαμηλή τιμή. Έτσι λύσαμε το πρόβλημα αυτό και εγκατασταθήκαμε σε ένα σπίτι εξαιρετικό με αρκετούς χώρους για όλη την οικογένεια.

Τα τρία μας παιδιά πήραν από ένα δωμάτιο το καθένα. Το σαλόνι μας, με τη μια του πλευρά όλο παράθυρα ,είχε καταπληκτική θέα στο δάσος του Λύντενσαϊντ. Όταν ήρθε ο Ιερέας να κάνει αγιασμό ,τη γιορτή των Φώτων ,μου είπε « Κύριε διευθυντά έχετε προξενική κατοικία» . Φυσικά γνώριζε ο Ιερέας, πως οι περισσότεροι αποσπασμένοι εκπαιδευτικοί ενοικίαζαν μικρά και οικονομικά σπίτια γιατί έκαναν οικονομίες για να μαζεύουν χρήματα για κάποιο σκοπό στην πατρίδα. Φαίνεται λοιπόν πως εμάς από τότε, ο ιερέας , μας έβαλε σε άλλη κατηγορία μεταναστών. Η αλήθεια είναι πως απολαύσαμε αυτή την υπέροχη κατοικία τα τρία χρόνια που  μείναμε στην πόλη του Λύντενσάϊντ

ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΤΟΥ ΛΥΝΤΕΝΣΑΪΝΤ

1. 4. Αναλάβαμε υπηρεσία στο Ελληνικό Λύκειο , εγώ ως διευθυντής και η γυναίκα μου ως φιλόλογος υπεύθυνη στα τμήματα μητρικής γλώσσας των μαθητών του Γυμνασίου . Αυτοί οι μαθητές πήγαιναν σε Γερμανικό Γυμνάσιο  και έρχονταν για λίγες ώρες να παρακολουθήσουν τα μαθήματα Ελληνικής Γλώσσας. Δεν υπήρχε πλήρες Ελληνικό Γυμνάσιο στην περιοχή αυτή.  Το μεγαλύτερο πρόβλημα των μαθητών μας ήταν η καλή γνώση της Ελληνικής γλώσσας . Τα περισσότερα παιδιά υστερούσαν στη γλώσσα γιατί το περιβάλλον δεν βοηθούσε στην άσκηση των Ελληνικών, αλλά ούτε και οι γονείς τους  διέθεταν αρκετό χρόνο να βοηθήσουν λόγω της εργασίας τους. ΟΙ δάσκαλοί τους έκαναν ότι μπορούσαν για να βελτιώσουν τη γνώση της Ελληνικής γλώσσας μια και οι δίγλωσσοι μαθητές πολλές φορές ανακάτευαν  και  τις δύο γλώσσες  στην ομιλία τους . Πρέπει να τονίσουμε πως η προσπάθεια της Ελληνικής πολιτείας να λειτουργούν σε κάθε Γερμανική πόλη Ελληνικά σχολεία Δημοτικά , Γυμνάσια και Λύκεια είχε ένα μεγάλο οικονομικό κόστος. Τα ενοίκια των κτιρίων , τα λειτουργικά έξοδα και οι αμοιβές των εκπαιδευτικών ανέβαζαν το κόστος σε πολύ υψηλά επίπεδα για μια μικρή χώρα όπως η Ελλάδα. 
2. 5. Παρόλα αυτά άντεχε η χώρα μας και προσπαθούσε να μη χάσει τα ελληνόπουλα που δεν είχαν γεννηθεί στην πατρίδα μας  και εύκολα μπορούσαν να απορροφηθούν  από την φιλόξενη αλλά ξένη χώρα , τη Γερμανία. Χαρακτηριστική είναι η έκφραση αγάπης των μαθητών μας προς την Ελλάδα και η νοσταλγία στα γραπτά τους και ακόμη στα τραγούδια και τα ποιήματα στις σχολικές γιορτές. Το τραγούδι των μαθητών μας  « Αχ πατρίδα μου γλυκιά πόσο σ¨αγαπώ βαθιά..» μας έφερνε πάντα συγκίνηση και δάκρυα στις σχολικές γιορτές.

Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΓΟΝΕΩΝ  ΛΥΝΤΕΝΣΑΪΝΤ

1. 6. Μια μέρα με επισκέφτηκε ο πρόεδρος του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων των Ελληνικών σχολείων της  περιοχής Λύντενσάϊντ .  Ήταν ο Χρήστος ο Τζάλλας, ένας ηπειρώτης στην καταγωγή ,ηλεκτρολόγος στο επάγγελμα με καλή γνώση της Γερμανικής γλώσσας. Ο Χρήστος δεν ήταν ένας τυχαίος Έλληνας της διασποράς, αλλά ένας πολύ έξυπνος νέος, οργανωμένος σε πολιτικές κινήσεις των μεταναστών ,με άποψη σχετικά με τα προβλήματα τους και κυρίως γνώστης των εκπαιδευτικών προβλημάτων των Ελληνικών σχολείων της περιοχής. Υπήρχε όμως ένα πρόβλημα σχετικό με τη δράση του. Ήταν αντίθετος με τις θέσεις του Παπά-Δημήτρη, του Ιερέα. 

Στη συζήτηση μαζί μου δεν έκρυψε τη διαφωνία του με τον Ιερέα . θεωρούσε ο Χρήστος πως η  ανάμιξη του Ιερέα στα θέματα του Ελληνισμού της περιοχής προκαλούσε μεγάλη βλάβη. Έλεγε, πως ο Ιερέας έπαιρνε ακραίες θέσεις η οποίες  δεν ήταν προς το συμφέρον του Ελληνισμού της περιοχής . Κατάλαβα πως είχα να κάνω με μια διαμάχη ηγετικών ομάδων . Η μία πλευρά με ηγέτη το ιερέα, εκπροσωπούσε την τοπική ορθόδοξη εκκλησία με αναγνώριση από την επίσημη Γερμανική Αρχή της πόλης και η άλλη με τον Τζάλλα  μπροστά  , αντλούσε δύναμη από δική της  πολιτική πλευρά.

 Πρέπει να γίνει γνωστό πως η ορθόδοξη Ελληνική εκκλησία στη Γερμανία είχε την υποστήριξη των Γερμανικών αρχών γιατί ήταν η μόνη που ήλεγχε και καθοδηγούσε το μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων μεταναστών. Ήταν πάντα κοντά τους στις δύσκολες ώρες αλλά και σε όλες τις εορταστικές εκδηλώσεις τους. Πόντιοι , Θρακιώτες , Μακεδόνες , Ηπειρώτες αλλά και Θεσσαλοί ακόμη συμμετείχαν με χορευτικά συγκροτήματα σε γιορτές και θρησκευτικά πανηγύρια που στην ξενιτιά λειτουργούσαν ενωτικά και έδιναν δύναμη και υπερηφάνεια στους ξενιτεμένους Έλληνες. Ο Ιερέας ήταν πάντα ο ηγέτης τους , αυτός  ήταν επικεφαλής στις εκδηλώσεις και είχε την αποδοχή και από τη Γερμανική πλευρά της πόλης.

ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΠΑΠΑ-ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ .

ΟΙ αντιδράσεις προέρχονταν κυρίως από εκείνους που δεν ήταν κοντά στην εκκλησία , δεν ήθελαν να δώσουν στον ιερέα ρόλο ηγετικό και πέρα από το χώρο της εκκλησίας. Θα μπορούσε να τους ονομάσει κανείς προοδευτικούς σε σχέση με το συντηρητικό χώρο της εκκλησίας. Η δική μου εντύπωση ήταν πως ο Ιερέας είχε την υπεροχή και ήταν αυτός που επηρέαζε τις εξελίξεις . Με άλλα λόγια ήταν ο θρησκευτικός ηγέτης των ξενιτεμένων που η υπερηφάνεια τους είχε μειωθεί στην ξένη χώρα. Έκαναν  σκληρές δουλειές , είχαν πειθαρχία απέναντι στα αφεντικά τους και δεν είχαν περιθώρια να νιώσουν όπως στην πατρίδα τους . Μόνο η εκκλησία τους έμενε κάθε Κυριακή και τα θρησκευτικά πανηγύρια για να ξεφαντώνουν . Εκεί η μελαγχολία υποχωρούσε και το γλέντι και η λεβεντιά της παράδοσης έδιναν τόνο και αξία  στη ζωή τους. Τα λόγια του Ιερέα κάθε Κυριακή στο κήρυγμα είχαν γι’ αυτούς μεγάλη σημασία . Δεν περιορίζονταν μόνο στην ερμηνεία του Ευαγγελίου ο Ιερέας αλλά ο λόγος του είχε ενωτικό τόνο για τον Ελληνισμό της περιοχής.

ΤΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ BERGSTADT GYMNASIUM

1. 7. Στο σχολείο γνωριστήκαμε καλύτερα με τους συναδέλφους και από κοινού αντιμετωπίζαμε όλα τα  προβλήματα . Στο Γερμανικό περιβάλλον του σχολείου υπήρχε τεράστια διαφορά στη συμπεριφορά των μαθητών μας σε σύγκριση με εκείνη των γερμανών μαθητών . Η πειθαρχία στο Γερμανικό  Γυμνάσιο   ήταν αυτονόητη για τους μαθητές τους . Η Καθαριότητα στους χώρους τους σχολείου και ο σεβασμός στους καθηγητές τους έδιναν στο Γερμανικό Γυμνάσιο υπεροχή απέναντι στο δικό μας θορυβώδες στη λειτουργία του σχολείο. Εμείς τις πρώτες απογευματινές ώρες που τους συναντούσαμε βλέπαμε τη διαφορά. Φυσικά μιλάμε για το Γερμανικό Γυμνάσιο όπου οι μαθητές τους δεν προχωρούσαν όλοι μέχρι να το τέλος . Ανάλογα με την επίδοσή τους στην 10^η τάξη, δηλαδή τη δική μας πρώτη Λυκείου συνέχιζαν να φοιτούν μόνο μαθητές με ενδιαφέροντα για σπουδές στα Πανεπιστήμια. Οι άλλοι έφευγαν για τα τεχνικά και επαγγελματικά σχολεία και γρήγορα έμπαιναν στην εργασία. Αυτά τα επαγγελματικά σχολεία στη Γερμανία ήταν συνδεδεμένα με την αγορά εργασίας, γι’ αυτό και υπήρχε πλήρης απορρόφηση του μαθητικού δυναμικού των επαγγελματικών σχολών.

Χαρακτηριστικό ήταν πως για τη συνέχιση των σπουδών  των μαθητών τους , αποφάσιζε το σχολείο τους . ΟΙ αποφάσεις των καθηγητών του Γερμανικού σχολείου ήταν ισχυρές και σεβαστές από τους ίδιους τους μαθητές και τους γονείς τους. Τεράστια ήταν η διαφορά  με το δημόσιο Ελληνικό σχολείο και το βλέπαμε .Οι μαθητές μας χωρίς τη φροντίδα της οικογένειας , παρουσίαζαν πολλά μαθησιακά προβλήματα και γενικά ήταν αδύνατοι στα μαθήματα . Αυτό το βλέπαμε όταν τους συγκρίναμε με μαθητές που έρχονταν πρόσφατα από την Ελλάδα, όπως ήταν τα παιδιά των εκπαιδευτικών. Έπρεπε λοιπόν ο κάθε εκπαιδευτικός να προσαρμοστεί στις ανάγκες εκείνης της εκπαίδευσης για να έρθει κοντά στους μαθητές του και να τους βοηθήσει. Αυτό κάναμε όλοι μας . Με ήπιο, αρκετά ευέλικτο τόνο κάναμε το μάθημα ώστε να το φέρουμε κατά κάποιο τρόπο στα μέτρα των μαθητών μας, για να  μην αισθάνονται μεγάλες δυσκολίες στην κατανόησή του. Τα πειθαρχικά μέτρα ήταν λίγα και μόνο σε εξαιρετικά σοβαρές περιπτώσεις οπότε καλούσαμε τους γονείς για να συνεργαστούμε μαζί τους  για μια παιδαγωγική αντιμετώπιση. Ο Γερμανός διευθυντής , ένας αρκετά υπηρεσιακός άνθρωπος είχε επικοινωνία μόνο με μένα, για να μου ανακοινώσει κάποια προβλήματα που προκαλούσαν οι μαθητές μας ή κάποιες ζημιές που έκαναν. Θυμάμαι τη φράση του « Her Director es gibt ein  Problem mit dem griechishen Schulern»

-Υπάρχει ,κύριε διευθυντά κάποιο πρόβλημα με τους μαθητές σας … -Φυσικά δείχναμε κατανόηση και κάποιος γονέας πλήρωνε τη ζημιά και όλα ήταν πάλι εντάξει. Ακόμη και ο επιστάτης τους , ένας συμπαθής Γερμανός , μου είπε μια μέρα πως δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί οι μαθητές μας ξέσχιζαν τα βιβλία και γέμιζαν την αυλή με χαρτιά. Με πήρε λοιπόν και με πήγε στους χώρους που οι γερμανοί μαθητές διατηρούσαν τα παλιά βιβλία τους και τα έδιναν στους επόμενους. Είδα τεράστιες βιβλιοθήκες με σχολικά βιβλία στα οποία οι προηγούμενοι μαθητές έγραφαν τα ονόματά τους και τα παρέδιδαν στο σχολείο σχεδόν άθικτα. Την απάντηση έδωσε αντί για μένα στον επιστάτη ο φίλος μου καθηγητής των μαθηματικών , ο Αντώνης. Είπε λοιπόν στον γερμανό επιστάτη σε χιουμοριστικό τόνο «Μην ανησυχείς , Είναι πλούσιοι οι ‘Έλληνες γι΄αυτό τα κάνουν αυτά…» .  Εκείνος γέλασε με την καρδιά του.

Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΣΤΗΝ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΚΗ

1. 8. Μια μέρα με το φίλο μου τον Αντώνη τον Μαθηματικό του σχολείου μας ,επισκεφτήκαμε το τμήμα πληροφορικής του Γερμανικού σχολείου να δούμε από  κοντά πως εκπαιδεύονταν οι Γερμανοί μαθητές στις καινούργιες τεχνολογίες που τότε άρχιζαν να μπαίνουν στην εκπαίδευσή τους. Συναντήσαμε το Γερμανό καθηγητή στο γραφείο του και μια που ο Αντώνης ήξερε πολύ καλά Γερμανικά ,η επικοινωνία μας ήταν άριστη. Είδα λοιπόν πως από το  γραφείο του ο καθηγητής της πληροφορικής μέσα από μια οθόνη ήλεγχε τις εργασίες των μαθητών του οι οποίοι  εργάζονταν αθόρυβα στην τάξη . Ήταν καμιά εικοσαριά μαθητές , ο καθένας μπροστά στον υπολογιστή του . Σκέφτηκα για μια στιγμή πως αυτή ήταν μια τάξη του μέλλοντος με τον διακριτικό ρόλο του δασκάλου και την πρωτοβουλία να ανήκει στο μαθητή. Μας είπε ο Γερμανός συνάδελφός μας πως στο τμήμα αυτό της  Β τάξης  ήταν οι μαθητές που διάλεξαν το μάθημα της πληροφορικής από την Α τάξη  . Είχαν δηλώσει ενδιαφέρον  ογδόντα μαθητές στην Α τάξη και ο ενθουσιασμός τους μειώθηκε στη Β τάξη γι’ αυτό και δε συνέχισαν όλοι τους. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του, μας είπε ότι γύρω στους οκτώ με δέκα  μαθητές θα συνέχιζαν την επιλογή τους στο μάθημα της πληροφορικής στη Γ τάξη και αυτοί θα σπούδαζαν πιθανότατα πληροφορική στο Πανεπιστήμιο.
2. 9. Μας εντυπωσίασε ο τρόπος της επιλογής που έρχονταν αβίαστα και στηρίζονταν μόνο στα ενδιαφέροντα των μαθητών  έπειτα από την καθοδήγηση του σχολείου τους. Προβληματιστήκαμε με το φίλο μου τον Αντώνη για το δικό μας σχολείο που δεν είχε καθόλου εργαστήρια πληροφορικής και όλα γίνονταν στον πίνακα με την κιμωλία. Οι μαθητές μας κούραζαν μόνο τη μνήμη τους και στο τέλος έχαναν το ενδιαφέρον τους γι’ αυτά που τους λέγαμε. Φυσικά και η δική  μας κούραση ήταν πολλαπλάσια με το συνεχή προφορικό λόγο .

 Στο Γερμανικό σχολείο δεν υπήρχαν  οι περίπατοι στη φύση έτσι για να σταματήσουν τα μαθήματα  και να ξεκουραστούν οι μαθητές τους. Προγραμμάτιζαν επισκέψεις κατά τάξεις ή τμήματα σε μουσεία , εργοστάσια και γενικά μόνο σε μέρη όπου μπορούσαν να διδαχθούν κάτι ενδιαφέρον . Βλέποντας αυτά  και το Ελληνικό σχολείο προσαρμόστηκε και έκανε επισκέψεις σε χώρους που είχαν να δώσουν κάποιες πληροφορίες στους μαθητές μας τόσο για τη μελλοντική τους εργασία όσο και για γενικότερη γνώση. Πρέπει να σας πω πως σχεδόν  όλοι οι μαθητές μας θα συνέχιζαν τις σπουδές τους στην Ελλάδα. Γι’ αυτούς είχαν θεσμοθετηθεί ειδικές εξετάσεις εισόδου στα Ελληνικά Πανεπιστήμια και ΤΕΙ. Υπήρχαν αρκετοί Έλληνες μαθητές που συνέχιζαν να παρακολουθούν Γερμανικά σχολεία και γι’ αυτούς ο δρόμος για το Γερμανικό Πανεπιστήμιο ήταν ανοιχτός. 

             

       

ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΠΟΥ ΦΟΙΤΗΣΑΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ

1. 10. Τα δικά μου παιδιά ακολούθησαν διαφορετικούς δρόμους το καθένα. Ο μεγάλος μου γιός παρακολούθησε την Α  τάξη του Ελληνικού Λυκείου και μελετούσε Γερμανικά σε Ινστιτούτο Γκαίτε. Ο Δεύτερος γιός μου είχε ενδιαφέρουσα εκπαιδευτική πορεία . ‘Ήταν στη Τρίτη  Γυμνασίου και δεν υπήρχε Ελληνικό Γυμνάσιο να πάει. Έτσι αποφασίσαμε να πάει σε ένα τεχνικό Γερμανικό σχολείο της Γειτονιάς μας . Ήταν το Albertschweitcher Schule. ένα -(Hauptschule) μέτριο σχολείο με κατεύθυνση επαγγελματική. Στην αρχή του άρεσε στον Πάνο αυτό το σχολείο γιατί είχε τεχνικά ενδιαφέροντα. Έμαθε να φτιάχνει τσουρέκια στην κουζίνα του σχολείου , να επισκευάζει ηλεκτρικές συσκευές και γενικά εκπαιδεύονταν να γίνει ένας καλός τεχνίτης (Fachman). Γρήγορα όμως έχασε το ενδιαφέρον του και οι παρέες του με μέτριους Γερμανούς μαθητές δεν τον ενθουσίαζαν ιδιαίτερα. Καταλάβαμε πως είχαμε κάνει λάθος επιλογή σχολείου αλλά δεν μπορούσαμε να το διορθώσουμε αμέσως  . Έπρεπε να περιμένουμε μια χρονιά για να αρχίσει να παρακολουθεί το Ελληνικό Λύκειο . Όμως είχε και τα καλά του αυτό το σχολείο . Δεν ασκούσε καμιά πίεση στη μάθηση  και αυτό στο  Πάνο που ήταν έφηβος ,έκανε  πολύ καλό και ακόμη έμαθε καλά τα Γερμανικά του. Το απόγευμα παρακολουθούσε μαθήματα Ελληνικής  γλώσσας στα τμήματα μητρικής γλώσσας του Ελληνικού Γυμνασίου .Βέβαια σύμφωνα με το εκπαιδευτικό πρόγραμμα αυτών των σχολείων αν κάποιος μαθητής παρουσίαζε καλή επίδοση, το εκπαιδευτικό σύστημα έπρεπε να τον οδηγήσει στο Γερμανικό Γυμνάσιο . Όμως διαπιστώσαμε πως αυτό μάλλον δεν ίσχυε για τα παιδιά των μεταναστών που τα ήθελαν περισσότερο για εργάτες και το πολύ ειδικούς τεχνίτες. Φυσικά την επόμενη χρονιά με αίτησή μας ο Πάνος έφυγε από το Hauptschule και γράφτηκε στο Ελληνικό Λύκειο του Λύντενσάϊντ. 

ΤΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΠΟΛΥΚΛΑΔΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ (GESAMTSCHULE)

1. 11. Η μικρή μας κόρη ,η Ρίτα, είχε μόλις τελειώσει το δημοτικό και έπρεπε να συνεχίσει στο Γυμνάσιο. Λόγω  έλλειψης Ελληνικού Γυμνασίου σκεφτήκαμε να παρακολουθήσει το Γερμανικό Γυμνάσιο. Μια μέρα που είχαμε συζήτηση με τον  Παππά –Δημήτρη στο σχολείο, μας είπε ότι γνώριζε το διευθυντή του Γερμανικού Πολυκλαδικού σχολείου, του Gesamtschule της πόλης . Αυτό το μοντέλο σχολείου πήρε και η Ελλάδα και έφτιαξε το ίδιο καιρό τα πολυκλαδικά σχολεία. Πήγαμε λοιπόν την άλλη μέρα με τον Ιερέα παρέα και την κόρη μου την Ρίτα  στο Γερμανικό σχολείο και βρήκαμε τον διευθυντή που μας δέχτηκε με μεγάλη ευγένεια ίσως γιατί υπήρχε η μεσολάβηση του Ορθοδόξου Ιερέα που τον είχαν σε μεγάλη εκτίμηση. Ο Ιερέας με σύστησε στο γερμανό διευθυντή ως διευθυντή του Ελληνικού σχολείου της πόλης (Direktor  der griechische schule).

Αμέσως ο ευγενής γερμανός διευθυντής κάλεσε τη γραμματέα του και ζήτησε να κληθεί η  κοινωνιολόγος του σχολείου για να εξετάσει τη νέα μαθήτρια. 

Τους ενδιέφερε η κοινωνική συμπεριφορά της νέας μαθήτριας και η προσαρμογή της στη γερμανική κοινωνία. Η εξέταση δεν άργησε πάνω από ένα τέταρτο και η καθηγήτρια γύρισε στον διευθυντή ικανοποιημένη και έδωσε ανεπιφύλακτα την έγκρισή της για να γίνει δεκτή η νέα μαθήτρια . Πράγματι ο διευθυντής μας έκανε γνωστό ότι δέχεται την κόρη μου στο σχολείο του και μας ευχήθηκε καλή διαμονή και καλές σπουδές στη μαθήτριά του. Ευχαρίστησα τον διευθυντή του σχολείου και τον Ιερέα για την ευγενική του  μεσολάβηση και από εκείνη την ημέρα έλυσα το πρόβλημα φοίτησης των παιδιών μου. 

   

O ΠΑΠΠΑ-ΔΗΜΗΤΡΗΣ  ΚΑΙ Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΓΟΝΕΩΝ

10 .   Με τον Παππά-Δημήτρη οι σχέσεις μας την πρώτη διδακτική χρονιά ήταν καλές . Κάναμε αρκετές συζητήσεις και με ενημέρωνε σχετικά με το ιστορικό της Ελληνικής κοινότητας του Λύντενσάϊντ . Μου έλεγε για την αντίδραση που είχε συναντήσει   στην προσπάθειά του να πάρει από την πόλη τον χώρο για να κτίσει την Ορθόδοξη εκκλησία του Αγίου Νεκταρίου. Μου έφερε εφημερίδες στις οποίες έκανε καταγγελίες  σε κείνους που αντιδρούσαν  στο έργο του . Ιδιαίτερα τόνιζε το πόσο επικίνδυνος για τον Ελληνισμό ήταν ο ρόλος του προέδρους του συλλόγου γονέων , του Χρήστου του Τζάλλα. Τόνιζε για τον Τζάλλα : « Να πάρει η ευχή ξέρει και καλά γερμανικά και πηγαίνει στους Γερμανούς της πόλης και προκαλεί ζημιά  στην εκκλησία..».  Βέβαια διαφορετική ήταν η θέση που διατύπωνε ο Χρήστος ο Τζάλλας. Έλεγε λοιπόν, όταν μας επισκέπτονταν στο σχολείο , πως ο παππάς είναι αυτός που δεν μας ακούει και προωθεί με τις ενέργειές του τον ηγετικό του ρόλο στον Ελληνισμό του Λύντενσάϊντ. 

Δεν είχε άδικο ο Τζάλλας ως προς τις φιλοδοξίες του Ιερέα, μόνο που ο Ελληνισμός ωφελούνταν από το δημιουργικό του ρόλο .  Το σχολείο δεν χρειαζόταν αυτή τη διαμάχη των δύο πλευρών, αλλά χωρίς να το θέλει ήταν το θέατρο της αναμέτρησής τους. Είχαμε λοιπόν να κάνουμε με δυο ηγετικές προσωπικότητες οι οποίες θα αναμετρούνταν μέχρι τελικής πτώσης. Ο Παππα-Δημήτρης είχε με το μέρος του τα πιο δυνατά χαρτιά του παιχνιδιού όπως τους πιστούς της εκκλησίας , και την επιρροή του στη διοίκηση της πόλης μια και η Ορθόδοξη Εκκλησία ( η Orthodox Kirche) , αποτελούσε για τους Γερμανούς ένα εργαλείο κατευνασμού των Ελλήνων εργατών. Ας μην ξεχνάμε πως ενώ η Ορθόδοξη Εκκλησία μπορούσε να κινητοποιήσει σχεδόν όλους του Έλληνες στο πλευρό της , Η Γερμανική Ευαγγελική εκκλησία βρίσκονταν σε παρακμή. Χαρακτηριστικό ήταν ένα άρθρο που είχα διαβάσει σε τοπική Γερμανική εφημερίδα όπου εκπρόσωπος των εκκλησιαστικών αρχών της Ευαγγελικής εκκλησίας της πόλης έλεγε πως « φτάσαμε εμείς οι Ευαγγελικοί στο σημείο αντί επτά χιλιάδων  πιστών πριν μερικά χρόνια, στην κεντρική μας εκκλησία  να έχουμε σήμερα μόνο επτακόσιους πιστούς..». Αυτή η έλλειψη πιστών τους έκανε να κλείνουν ορισμένες εκκλησίες τους και άλλες να τις παραχωρούν στους Ορθοδόξους.

Η ΑΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ,   Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΤΟ ΧΑΓΚΕΝ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΠΑΠΠΑ-ΔΗΜΗΤΡΗ

Ο Παππά-Δημήτρης  κατάφερε να πάρει μια Ευαγγελική Εκκλησία στην πόλη του Hagen με  παραχώρηση έναντι συμβολικής αμοιβής για εκατό χρόνια.  Έτσι  άρχισε να λειτουργεί  στο Hagen  η  Αγία Ειρήνη ,που ήταν  έργο του Παπά-Δημήτρη  για το οποίο δικαίως καμάρωνε στα κηρύγματά του . Το  Χάγκεν ήταν μεγάλη πόλη περίπου τριάντα χιλιόμετρα από το Λύντενσάϊντ , με αρκετό Ελληνισμό . Στο Χάγκεν είχε την έδρα του το Ανοικτό Πανεπιστήμιο της Γερμανίας και όλη η γύρω περιοχή ήταν γεμάτη μικρά εργοστάσια που απασχολούσαν πολλούς μετανάστες από τη νότια Ευρώπη. Μόλις πριν ένα χρόνο είχε γίνει η ενοποίηση των δύο Γερμανιών και είχαν αρχίσει να καταφθάνουν Ανατολικογερμανοί και Πολωνοί εργάτες. Αυτό ήταν ένα πλήγμα για τους Έλληνες εργάτες και τις συνθήκες εργασίας τους. Ωστόσο η οικονομία της Γερμανίας ήταν σε άνθηση και τα μεροκάματα των εργατών αρκετά υψηλά. 

ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΑ ΣΤΟ ΛΥΝΤΕΝΣΑΪΝΤ

Πολλοί Έλληνες έκαναν δικές τους δουλειές, κυρίως με μπυραρίες και εστιατόρια. Στην Πόλη του Λύντενσάϊντ είχαμε μερικά καλά Ελληνικά εστιατόρια ανάμεσά τους το Odysseus ,το Mykonos, το Akropolis. Μάλιστα το Odysseus ήταν στο ισόγειο της δικής μας οικοδομής και συχνά ήμασταν πελάτες του. Παίρναμε έτσι συχνά γεύση Ελλάδας τρώγοντας σουβλάκι ,γύρο και Greek salads μέσα σε Eλληνικό διάκοσμο με κολώνες και αρχαίους ήρωες. Η φήμη των ελληνικών εστιατορίων ήταν πολύ καλή γιατί είχαν ποιότητα και ποσότητα στο μενού τους. Τα περισσότερα βράδια ήταν γεμάτα από Γερμανούς που απολάμβαναν τις Ελληνικές σαλάτες , το τζατζίκι , το σουβλάκι και τον Ελληνικό γύρο από χοιρινό κρέας. Οι πιο ευκατάστατοι οικονομικά Έλληνες ήταν αυτοί που είχαν εστιατόρια . Ο ιδιοκτήτης του Odysseus που ήταν από το Νεοχώρι Τρικάλων ,είχε το εστιατόριό του στο ισόγειο της οικοδομής που μέναμε . Ο ίδιος  είχε φτιάξει δικό του ξενοδοχείο  στη Σκιάθο . Είχε δημιουργήσει επίσης ένα συγκρότημα με Μπανκαλόους και πήγαινε Γερμανούς από το Λυντενσάϊντ  κάθε καλοκαίρι στη Σκιάθο.  Ανάλογη ευημερία γνώριζαν   και οι άλλοι Έλληνες εστιάτορες που τα ονόματά τους ήταν γνωστά σε όλη την πόλη . Ήταν οι πιο επιτυχημένοι Έλληνες μετανάστες.

Η ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

11.Η Κυριακή στην Ελληνική Εκκλησία του Αγίου Νεκταρίου ήταν σαν γιορτή για τους Έλληνες. Πάντα ο παππά-Δημήτρης έκανε κήρυγμα στο οποίο η έκκλησή του για ενότητα του Ελληνικού στοιχείου ήταν δεδομένη. Το κήρυγμά του είχε θέρμη ,ήταν απλοϊκό γιατί απευθύνονταν σε εργάτες κυρίως αλλά ήταν και πατριωτικό γιατί βοηθούσε στην ενότητα του Ελληνικού στοιχείου . Μετά τη λειτουργία ακολουθούσε ο καφές στο πνευματικό κέντρο της εκκλησίας, ένα κτίριο δίπλα στην εκκλησία και αυτό δημιούργημα του παππά-Δημήτρη και της ορθόδοξης ενορίας του Λύντενσάϊντ. Πρόθυμες κυρίες πρόσφεραν καφέ και γλυκίσματα και οι συζητήσεις είχαν να κάνουν με τα νέα της ομογένειας καθώς και  με νέα από την Ελλάδα από όσους είχαν γυρίσει από  ταξίδι τους στην πατρίδα. Εκεί γνωρίσαμε αρκετούς δραστήριους Έλληνες. 
            

Η Εκκλησία του Αγίου Νεκταρίου στο Luendenscheid

Πολλές φορές οι Καθηγητές του σχολείου ήταν στο κέντρο των συζητήσεων  με εκπαιδευτικά θέματα που αφορούσαν τα παιδιά των μεταναστών. Στον καφέ βέβαια δέσποζε το πρόσωπο του Ιερέα ο οποίος όπως έλεγε δημιούργησε αυτή την εκκλησία από το τίποτα στην περιοχή. Αυτός ήταν ο εκκλησιαστικός ηγέτης των ξενιτεμένων Ελλήνων στην περιοχή . Άλλο στήριγμα δεν υπήρχε για τους απλούς έλληνες εργάτες . Η Ελληνική εκκλησία του Λύντενσάϊντ και γενικότερα η Ορθόδοξη Μητρόπολη της Γερμανίας ήταν κλάδος του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως και όχι της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. 

Το Ελληνικό κράτος δεν είχε εκπροσώπηση εκεί κοντά . Υπήρχε ο Έλληνας πρόξενος στο Ντόρτμουντ κάπου πενήντα χιλιόμετρα μακριά αλλά χωρίς ιδιαίτερη επιρροή στον Ελληνισμό της περιοχής αυτής. Κάτι ήξερε λοιπόν  ο παππά-Δημήτρης, όταν έλεγε πως και στο σχολείο την εξουσία έπρεπε να την έχει αυτός και κανένας άλλος.

ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΒΕΛΤΙΩΣΗ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ

12.  Ο καιρός περνούσε σχετικά ήρεμα στο σχολείο . Με τους συναδέλφους είχαμε κάποιες συναντήσεις  μετά το μάθημα σε καφέ η εστιατόρια της πόλης. Έπρεπε όμως να βελτιώσουμε τα γερμανικά μας . Ο καλύτερος τρόπος ήταν το «Kontakt mit alle Leute..»  Η επαφή και η συζήτηση με Γερμανούς στην αγορά , στις μπυραρίες και στο Λαϊκό σχολείο της πόλης, το Volk hoch schule.  Γραφτήκαμε λοιπόν σε ένα πρόγραμμα εκμάθησης της γερμανικής γλώσσας που το οργάνωνε η πόλη του Λύντενσάϊντ για ξένους πολίτες. Το τμήμα ήταν μικρό με καμιά δεκαριά μαθητές και το αποτέλεσμα της διδασκαλίας της γερμανικής γλώσσας ήταν πολύ καλό. Η δασκάλα μας, η Φράου Χούστα από την Κροατία ήταν εξαιρετική και δεν περιορίζονταν μόνο στη διδασκαλία αλλά έκανε και αρκετές συζητήσεις μαζί μας για τα ενδιαφέροντά μας και την καταγωγή μας. Έτσι προχώρησε η γνώση μας στα Γερμανικά σε επίπεδο μάλιστα που μας επέτρεψε να λάβουμε μέρος στις εξετάσεις του Ινστιτούτου Γκαίτε και να πάρουμε το πρώτο δίπλωμα. ( Zertifikat) . Βέβαια ο Φίλος μου και συνάδελφος μαθηματικός , ο Στέλιος από την Κρήτη , σχολίαζε την πρόοδό μας ως εξής « Ρε σεις ,τι τα θέλετε τα πτυχία γλώσσας ; Ελάτε στη μπυραρία κάτω από το σπίτι μου και θα μάθετε τέλεια γερμανικά» . Μάλλον είχε δίκιο ο Στέλιος γιατί η ζωντανή γλώσσα ήταν αυτή που μιλούσαμε στην επικοινωνία μας με τους Γερμανούς στα μαγαζιά και τις μπυραρίες .Ιδιαίτερα στις μπυραρίες τα απογεύματα εύρισκες γερμανούς κουρασμένους από τη δουλειά τους που με τη βοήθεια του αλκοόλ γίνονταν πολύ φιλικοί και ομιλητικοί. 

ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΜΠΥΡΑΡΙΕΣ ΤΟΥ ΛΥΝΤΕΝΣΑΪΝΤ

Καθόμουν μια μέρα σε μια Ελληνική μπυραρία και μου λέει ο πανέξυπνος και καταφερτζής Έλληνας . « Τον βλέπεις αυτόν που σέρβιρα μόλις τώρα; Είναι ο Χερ Σμιντ, διευθυντής του μεγάλου εργοστασίου της περιοχής ,του Κοστάλ με τρεις χιλιάδες εργάτες. Εδώ μπορείς να αστειευτείς μαζί του ενώ στη δουλειά του είναι απλησίαστος .» και πέταξε για να με εντυπωσιάσει ένα «allo Her Schmidt». Σκέφτηκα πως αυτή ήταν η δουλειά που ταίριαζε περισσότερο στον Έλληνα . Να περιποιείται τους πελάτες και να τους φτιάχνει τη διάθεση μοιράζοντας λίγη από την αισιοδοξία του και το κέφι του για τη ζωή. Αυτό ήταν το νόημα της κάθε μπυραρίας . Ήταν ένα στέκι όπου ο οι κουρασμένοι από τη σκληρή δουλειά εργάτες εύρισκαν κάποιον να τους χαμογελάει ,να πετάει κάποια αστεία και να τους φωνάζει με το όνομά τους . Δεν υπήρχαν τίτλοι και αξιώματα μέσα στη μπυραρία. Ο καθένας είχε στο ποτήρι του ένα κυκλικό χαρτάκι όπου ο μπάρμαν έβαζε μια γραμμή για κάθε νέο ποτήρι. Διέκρινα  μερικές καλές επιδόσεις που ξεπερνούσαν τις δεκαπέντε με είκοσι γραμμές.. Κάθε φορά που το ποτήρι πήγαινε να τελειώσει χωρίς προειδοποίηση ο μπάρμαν έφερνε νέο . Οι συζητήσεις ήταν χαμηλόφωνες και το κεντρικό πρόσωπο ήταν ο Μπάρμαν που έπρεπε να ξέρει όλους του πελάτες του. Η μπύρα φυσικά έρρεε ξεροσφύρι. Διέκρινα τον Έλληνα μπάρμαν που καμάρωνε δείχνοντάς μου πόσο σπουδαίος ήταν στο χώρο του. 

Στην ίδια μπυραρία μια μέρα γνώρισα έναν Έλληνα τον Βασίλη που φαινόταν να ξέρει αρκετά τις συνθήκες στη Γερμανία. Είχε εργαστεί σε αρκετές δουλειές και έλεγε πως γνώριζε πολλά για τους γερμανούς και τη νοοτροπία τους. Εκείνο τον καιρό είχε γίνει πλέον η ενοποίηση των δύο Γερμανιών και έβλεπε πως ανοίγονταν ευκαιρίες στις ανατολικές περιοχές τις Γερμανίας. Τον τελευταίο καιρό ασχολούνταν με τις μεταφορές και είχε δικά του αυτοκίνητα . Μου εμπιστεύτηκε λοιπόν πως σχεδίαζε να πάει στο Βερολίνο να φτιάξει παράρτημα της εταιρείας του και το εντυπωσιακό ήταν πως δήλωνε :

 «θα βάλω κανένα γερμανάκι να δουλεύει στην επιχείρηση και θα κάθομαι..»  . Γέλασα με αυτό που είπε και σκέφτηκα πως ήταν η εκδίκηση του Έλληνα για τα χρόνια της γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα. Ήρθε η ώρα να γίνει αφεντικό τους ο φτωχός Έλληνας ,σκέφτηκα.

      

Ο  ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΣTΟ ΛΥΝΤΕΝΣΑΪΝΤ

13.   Ο καιρός στο Λυντενσάϊντ το χειμώνα γίνεται αρκετά βαρύς και η παγωνιά κάνει την κυκλοφορία των αυτοκινήτων επικίνδυνη υπόθεση. Εκείνο τον πρώτο μας χειμώνα οι θερμοκρασίες ήταν πολύ χαμηλές και ασυνήθιστες για μας . Ένα μεσημέρι έξω από το σχολείο μας το θερμόμετρο έδειχνε -13C. Το χιόνι έφτανε το μισό μέτρο αλλά οι δρόμοι ήταν καθαροί. Παρόλα τα μέτρα ο παγετός ήταν το μεγάλο πρόβλημα στην κυκλοφορία των αυτοκινήτων. Όλη τη νύχτα ειδικά οχήματα έριχναν αλάτι στους μεγάλους δρόμους ,τις Autobahn. Εντύπωση μου έκανε όμως και η συμπεριφορά των πολιτών που κάθε πρωϊ έριχναν αλάτι στο πεζοδρόμιο έξω από το σπίτι τους. Αν έπεφτε κάποιος γλιστρώντας στον πάγο είχαν ευθύνη οι ιδιοκτήτες του σπιτιού αν δεν είχαν φροντίσει να ρίξουν αλάτι. Βέβαια οι γερμανοί κάτοικοι της πόλης του Λύντενσάϊντ ήταν συνηθισμένοι σε τέτοιες συνθήκες . Εμένα όμως με ξάφνιασε ο βαρύς χειμώνας και δύσκολα κυκλοφορούσα με το αυτοκίνητο στην πόλη.

 Μια μέρα μάλιστα που πήγα στο μάθημα των γερμανικών ο καιρός άλλαξε ξαφνικά και όταν πήγα να πάρω το αυτοκίνητο το μεσημέρι ,η πλατεία που το είχα αφήσει ήταν όλο γυαλί από τον πάγο. Το άφησα και εγώ στη θέση του και πήγα με το λεωφορείο στο σπίτι. Οι Γερμανοί κυκλοφόρησαν ριψοκίνδυνα εκείνη τη μέρα με τις ακραίες συνθήκες . Την άλλη μέρα διάβασα στις τοπικές εφημερίδες πως είχαν σημειωθεί  εξήντα πέντε τροχαία μέσα στην πόλη. Είμαστε βέβαια όλοι εφοδιασμένοι με χειμερινά λάστιχα γιατί ο καιρός το χειμώνα στο Λύντενσάϊντ δεν αστειεύονταν. Έπρεπε να με έβλεπε κανείς πως  καθάριζα κάθε πρωϊ το παρμπρίζ του αυτοκινήτου μου με ένα ξυστράκι  και τα χέρια μου να παγώνουν από το δυνατό κρύο. 

Εκείνος ο χειμώνα όπως μου έλεγαν παλαιότεροι συνάδελφοι ήταν από του χειρότερους. Ο παππά-Δημήτρης που είχε πολλά χρόνια στην περιοχή αυτή μας έλεγε πως στο Λύντεσάϊντ χαίρονταν για τον βαρύ χειμώνα παρά τις δυσκολίες που τους προκαλούσε. Ο λόγος ήταν πως στην περιοχή τους ,στις πλαγιές των βουνών υπήρχαν αρκετές χιονοδρομικές πίστες και πολλά μικρά ξενοδοχεία κατάλληλα για χειμερινό τουρισμό . Ένας βαρύς χειμώνα ήταν ευλογία γι΄ αυτούς όπως έλεγε ο Ιερέας . Αν ο καιρός ήταν ήπιος το χειμώνα τότε κατά τον παππά-Δημήτρη  «τα έβαφαν μαύρα». Πράγματι η περιοχή γύρω από το Λύντενσάϊντ και μέχρι το Ολπε ήταν πολύ όμορφη ,με λίμνες ,πολλά δάση και αρκετά μοτέλ .Μπορούσε κανείς μάλιστα με ένα καραβάκι να ταξιδέψει στη μεγάλη λίμνη της περιοχής και να επισκεφθεί πολύ όμορφα μέρη χωμένα μέσα σε καταπράσινα δάση. Όλα ήταν τόσο περιποιημένα στην εξοχή όπου υπήρχαν αρκετοί  ασφαλτοστρωμένοι  στενοί  δρόμοι για πεζοπορία Ο Στέλιος έλεγε πως προσπαθούσε εδώ και καιρό να βρει κάποιο δρομάκι μέσα στο δάσος χωρίς περιποίηση και δεν το είχε καταφέρει ακόμα. Βέβαια τόνιζε πως η φύση τους δεν έχει την Ελληνική ομορφιά με τα πολλά οπωροφόρα δέντρα και τις όμορφες μυρωδιές . «Στην Ελλάδα έτσι και ν’ απλώσεις το χέρι σου, όλο και κάποιο συκαλάκι θα βρεις να φας, έλεγε, ενώ εδώ μόνο οξιές και βαλανιδιές βλέπεις» .

Είχε δίκιο ο φίλος μου ο Στέλιος, που είχε μεγαλώσει στον παράδεισο της Κρήτης. Έλεγε μάλιστα προσπαθώντας να εξηγήσει τη μεγάλη βιομηχανική τους ανάπτυξη, ότι η έλλειψη καρποφορίας στη φύση λόγω του καιρού ανάγκασε τους γερμανούς να αναπτύξουν τη βιομηχανία τους για να επιζήσουν. Ίσως να είχε δίκαιο σ’ αυτές του τις σκέψεις, αλλά βλέπαμε πως με τον πλούτο που τους έφερνε η βιομηχανική τους ανάπτυξη ,εξασφάλιζαν όλα τα καλά του θεού από όλοκληρο τον κόσμο. 

ΜΙΚΡΑ  ΤΑΞΙΔΙΑ ΣΤΙΣ ΓΥΡΩ ΠΕΡΙΟΧΕΣ

15.  Η ζωή στο Λύντενσάϊντ κυλούσε ήσυχα. Τα παιδιά  μας ήταν ευχαριστημένα από τα σχολεία τους . Είχαν αρχίσει να έχουν δικές τους παρέες και να μετέχουν σε διάφορες κοινωνικές και αθλητικές εκδηλώσεις της ομογένειας. Εμείς είχαμε μάθει αρκετά από τον τρόπο ζωής των Γερμανών και κάναμε και κάποιες γνωριμίες. ΟΙ γερμανοί δεν ανοίγονταν και πολύ. Ιδιαίτερα οι Γερμανοί συνάδελφοι στο σχολείο ήταν τυπικοί και περιορίζονταν σε μια καλημέρα  –Guten Tag- ή το πιο γενικό ,¨όλα καλά- «alles  klar». Περίπου μας ταύτιζαν με τους εργάτες των εργοστασίων τους και φαίνεται πως ανέχονταν την παρουσία μας για λόγους ισορροπίας. Ήταν καλά αμειβόμενοι υπάλληλοι με μισθό διπλάσιο από τον δικό μας και οικογενειακά επιδόματα που ανέβαζαν πολύ ψηλά τις αποδοχές τους. Οι περισσότεροι από μας ξοδεύαμε το επιμίσθιο μας για τις οικογενειακές δαπάνες και είμαστε ευχαριστημένοι γιατί είχαμε και το  μισθό μας στην Ελλάδα. Αυτό άλλωστε ήταν και ένα από τα πιο ισχυρά  κίνητρα της απόσπασής μας στη Γερμανία. Ξοδεύαμε χρήματα για μια άνετη ζωή στην ξένη χώρα και κάναμε διάφορα ταξίδια για να τη γνωρίσουμε. Ήταν η ευκαιρία της ζωής μας να ζούμε στο κέντρο της Ευρώπης και να έχουμε τη δυνατότητα να επισκεφτούμε χώρες όπως η Γαλλία η Ελβετία η Ολλανδία και το Βέλγιο. Τον πρώτο καιρό τα ταξίδια μας ήταν κοντινά . Στο παραπάνω σχέδιο φαίνεται πως το Λύντενσάϊντ είναι κοντά σε αρκετές μεγάλες πόλεις, όπως το Ντόρτμουντ (Dortmund) το Ντύσσελντορφ (Dusseledorf), το Έσσεν ( Essen), η Κολωνία (Koln)  και η Βόννη (Bonn) που ήταν τότε πρωτεύουσα της Γερμανίας . 

Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΓΟΡΑ ΤΟΥ DORTMUND

Σχεδόν κάθε Σάββατο πηγαίναμε στο Ντόρτμουντ που είχε πολύ μεγάλη αγορά. Ήταν μια πεδινή πόλη με μεγάλα εμπορικά κέντρα . Η εικόνα του κεντρικού δρόμου στο μεσημέρι του Σαββάτου ήταν εντυπωσιακή. Πλημμυρίδα κόσμου που προχωρούσε σαν ποτάμι ,εντυπωσιακές βιτρίνες και καλές προσφορές σε προϊόντα κάθε  μορφής από ρούχα μέχρι ηλεκτρικές συσκευές και νέες τεχνολογίες. ΟΙ γερμανοί προωθούσαν την κατανάλωση για να δίνουν ώθηση στην παραγωγική διαδικασία. Αυτό ήταν το οικονομικό τους μοντέλο. Ξοδέψτε όσο το δυνατόν περισσότερα για να κινείται η αγορά και να έχουν και οι εργαζόμενοι δουλειά. Αυτή η εικόνα της αγοράς μας εντυπωσίαζε με το μέγεθός της. Είχαμε και εμείς λοιπόν συμμετοχή στο παιχνίδι αυτό της κατανάλωσης και επιστρέφαμε στην πόλη μας με τσάντες γεμάτες ψώνια. Η μέρα του Σαββάτου περνούσε ευχάριστα και η ικανοποίηση ήταν διάχυτη στα πρόσωπά μας. Αν μάλιστα πετυχαίναμε και κάποιες προσφορές με χαμηλές τιμές τότε η χαρά μας δεν κρύβονταν  . Εγώ είχα ιδιαίτερο ενδιαφέρον εκείνο τον καιρό στα προϊόντα νέας τεχνολογίας όπως ήταν οι προσωπικοί υπολογιστές που είχαν κατακλύσει την αγορά και συνεχώς εμφάνιζαν αλλαγές και βελτιώσεις στα νέα μοντέλα τους. Ήταν η εποχή που άρχισε να εμφανίζεται στους υπολογιστές  το λειτουργικό σύστημα Windows και το ενδιαφέρον των νέων ήταν τεράστιο. 

ΟΙ ΝΕΕΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΕΣ ΣΤΗΝ ΑΓΟΡΑ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ

Θυμάμαι επίσης πως είχαν εμφανιστεί στην αγορά οι βιντεοκάμερες σε μικρότερο μέγεθος και με πολύ καλές δυνατότητες καταγραφής της εικόνας και του ήχου. Ώρες περνούσαμε μπροστά στα καινούργια μοντέλα και σχεδιάζαμε την απόκτησή τους, εφόσον  φυσικά κατέβαινε κάπως και η τιμή τους. Και μια και μιλάω για την αγορά πρέπει να πω, πως και για την απόκτηση του αυτοκινήτου μου χρειάστηκε να ενημερωθώ αρκετά και να τρέξω σε μάντρες και αντιπροσωπείες . Έψαχνα να βρω ένα μεταχειρισμένο αυτοκίνητο σε καλή κατάσταση με μεγάλη ιπποδύναμη ώστε να μην έχουμε  πρόβλημα στα ταξίδια που σχεδιάζαμε να κάνουμε. Με τα πολλά βρήκα στο Hagen  ένα Mercedes  230 αυτόματο που κάλυπτε τις απαιτήσεις μου και έδινε αρκετή ασφάλεια στις μετακινήσεις της οικογένειας. 

Αρχίσαμε με μικρές κινήσεις πρώτα, ώστε να μάθουμε τον τρόπο λειτουργίας της πολύπλοκης κυκλοφορίας στους μεγάλους αυτοκινητόδρομους. Θυμάμαι, πως ενώ στην αρχή βλέπαμε με δέος την κίνηση στις Autobahn μετά από ένα μήνα είχαμε συνηθίσει τόσο, ώστε να νιώθουμε πλέον άνετα στα ταξίδια μας. Γνωρίσαμε τη γύρω μας περιοχή .Πήγαμε σε όλες τις κοντινές  πόλεις, όπως το Iserlohn ,το Pletennberg , το Wuppertal ,το Hagen και το Dortmund. Οι μετακινήσεις μας γίνονταν το Σάββατο ή την Κυριακή το απόγευμα. Τα Σαββατοκύριακα οι Γερμανοί χάνονταν στις εξοχές οργανωμένοι με ψησταριές και ντυμένοι με αθλητικές φόρμες.  Ήταν μια συνολική εκτόνωση της εβδομαδιαίας έντασης της εργασίας και ήταν απαραίτητη για την οργανική τους ισορροπία .

ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΤΟ ΛΥΝΤΕΝΣΑΪΝΤ

16.  Τα Χριστούγεννα στο Λύντενσάϊντ ήταν πολύ όμορφα με στολισμένα τα δέντρα στις πλατείες και τα σπίτια τους. Φώτα μικρά και μεγάλα έκαναν την πόλη να φαντάζει το βράδυ πιο όμορφη από πριν. Οργάνωναν Χριστουγεννιάτικες αγορές τα Weinachtmarkt όπου μπορούσες να βρεις του κόσμου τα στολίδια, όπως μικρές καμπάνες ,κεράκια, αρώματα  και χριστουγεννιάτικη μουσική . Ακόμη και τα μεγάλα καταστήματα έκαναν χριστουγεννιάτικη διακόσμηση και άλλαζε τελείως η εικόνα της πόλης. Τα Χριστούγεννα βέβαια ήταν μια καθαρά θρησκευτική γιορτή, αλλά η αγορά δεν άφηνε την ευκαιρία να εκμεταλλευτεί το μεγάλο γεγονός της Θείας γέννησης. Στη Γερμανία τα Χριστούγεννα έχαναν το θρησκευτικό τους χαρακτήρα και ήταν περισσότερο μια λάμψη από φώτα με πολλές  ευκαιρίες για ψώνια. Η ορθόδοξη όμως εκκλησία του Αγίου Νεκταρίου γιόρταζε με πατροπαράδοτο  Ελληνικό τρόπο .Η συμμετοχή των πιστών στις εορταστικές εκδηλώσεις των Χριστουγέννων στον Άγιο Νεκτάριο μας έδινε την εντύπωση ότι ήμαστε στην Ελλάδα . 

Εκείνες τις μέρες η εκκλησία ήταν γεμάτη από κόσμο και όσοι δεν είχαν φύγει για την πατρίδα ,αναζητούσαν εκεί τη ζεστασιά της επικοινωνίας με τους άλλους Έλληνες. Είχαμε την εντύπωση πως τα τροπάρια στο ναό είχαν περισσότερη γλυκύτητα μακριά από την πατρίδα. Το συγκρότημα του ναού και του πνευματικού κέντρου ήταν μια μικρή πατρίδα στην ξενιτιά.  Αισθανόμασταν ρίγη συγκίνησης όταν ακούγαμε στο ναό το «Χριστός γεννάται δοξάσατε..» στο Λύντενσάϊντ της βόρειας Γερμανίας!. Στο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι του σπιτιού  μας  είχαμε όλα τα καλά ,μας έλλειπαν μόνο τα συγγενικά μας πρόσωπα. Είχαμε επίσης  επισκέψεις συναδέλφων και φίλων που μας έκαναν να ξεχνάμε ότι βρισκόμασταν μακριά από την πατρίδα μας.

Ο ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ ΣΤΟ ΛΥΝΤΕΝΣΑΙΝΤ 

 Εμείς είχαμε την τύχη να φιλοξενήσουμε για τις μέρες των Χριστουγέννων τον πατέρα μου και τη  μητέρα μου που ήρθαν από την Ελλάδα να δουν τα μέρη όπου εγκαταστάθηκαν τα παιδιά και τα εγγόνια τους . Ο πατέρας μου ,παλαίμαχος δάσκαλος, είχε την τάση να καταγράφει όλες τις κινήσεις του και τα συμβάντα όσο καιρό ήταν στο Λύντενσάϊντ και μας άφησε ένα λεπτομερέστατο ημερολόγιο. Στο ημερολόγιό του γράφει πως ο Παππά-Δημήτρης άδραξε την ευκαιρία και μια ημέρα μετά τη λειτουργία ζήτησε από τον πατέρα μου να ανέβει στο βήμα του ναού για να απευθύνει χαιρετισμό στους ξενιτεμένους Έλληνες. Ο πατέρας μου, παρά την αρχική του έκπληξη, το έκανε με μεγάλη ευχαρίστηση και είχε να το λέει για καιρό στην πατρίδα. Θυμάμαι ότι είπε στους πιστούς μέσα στο ναό πως χαίρεται για την προκοπή τους και θαυμάζει τον αγώνα τους για μια καλύτερη ζωή και μάλιστα σε μια μακρινή χώρα όπως η Γερμανία. Επαίνεσε βέβαια και τον Παππά-Δημήτρη για το έργο του και είπε πως θα μεταφέρει στην πατρίδα τα όσα είδε και έζησε κοντά στους Έλληνες ξενιτεμένους για τη νέα τους πατρίδα που ήταν γεμάτη από Ελλάδα.

ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΣΕΒΟΝΤΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΗ

Θέλησα να δείξω στον πατέρα μου ,πως λειτουργούν οι δημόσιες υπηρεσίες και πως φέρονται στον κάθε πολίτη που πηγαίνει να εξυπηρετηθεί . Πήγαμε μια μέρα στη νομαρχία της περιοχής (Kreis) για να ζητήσω μια βεβαίωση διαμονής στην πόλη. Οι εγκαταστάσεις της υπηρεσίας αυτής ήταν έξω από την πόλη, σε  μια δασωμένη περιοχή . Τα κτίρια ήταν καινούργια και σε κάθε γραφείο τους ήταν ένας υπάλληλος εφοδιασμένος με δίκτυο υπολογιστών . Συμβουλευτήκαμε έναν πίνακα στην είσοδο ,όπου αναγράφονταν η υπηρεσία που ζητούσαμε και ανεβήκαμε στο αρμόδιο γραφείο . Στο διάδρομο ,έξω από το γραφείο περίμεναν μερικοί πολίτες .Πρόσεξα πως γρήγορα εξυπηρετήθηκαν και ήρθε η σειρά μας . Ο υπάλληλος μας χαμογέλασε με ευγένεια και μας πρόσφερε καθίσματα  που ήταν μπροστά από το γραφείο του. Ο πατέρας μου εντυπωσιάστηκε με αυτή την κίνηση του υπαλλήλου και με κοίταξε με νόημα . Εξήγησα την υπόθεσή μου και αμέσως αναζήτησε στον υπολογιστή του την οικογενειακή μου μερίδα. Εκτύπωσε τη σχετική βεβαίωση και μας την προσέφερε με χαμόγελο. Τον αποχαιρετήσαμε και φύγαμε ευχαριστημένοι . Ο πατέρας μου δεν κρατήθηκε και σχολίασε : « Άμα είναι έτσι, να ξανάρθουμε μετά χαράς . Πόσο μακριά βρισκόμαστε στην Πατρίδα μας. Ακούς, να μας προσφέρει κάθισμα !.»   Εξήγησα στον πατέρα μου ,πως όλες οι υπηρεσίες στη Γερμανία σέβονται τον πολίτη , είναι ενημερωμένες και καλά οργανωμένες. 

Τεράστια είναι η διαφορά με μας στην Ελλάδα που τη διοίκηση την συγχέουμε με την εξουσία. Δεν αντιμετωπίσαμε κανένα πρόβλημα από τη στιγμή που παρκάραμε με άνεση μέχρι που παραλάβαμε το  σχετικό έγγραφο. Είχε να το λέει ο πατέρας μου που τόσο είχε ταλαιπωρηθεί στην πατρίδα μας ,επισκεπτόμενος τις διοικητικές υπηρεσίες της. Συμπλήρωσε ενώ φεύγαμε : « Πρέπει να είναι και θέμα αγωγής . Η εκπαίδευσή τους φαίνεται πως επιμένει πολύ σε θέματα συμπεριφοράς στα σχολεία.» .Θυμήθηκα τότε και είπα στον πατέρα μου , πως στα γερμανικά σχολεία επιμένουν πολύ στη διαμόρφωση σωστής συμπεριφοράς ακόμη δε και σε θέματα κυκλοφοριακής αγωγής. .Οι πολίτες περιμένουν στα φανάρια των δρόμων όταν είναι κόκκινα,  ακόμα κι αν δεν έρχεται κανένα αυτοκίνητο . Εμείς φυσικά αυτό δεν μπορούσαμε να το καταλάβουμε και το θεωρούσαμε υπερβολικό . 

Η ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΛΥΝΤΕΝΣΑΪΝΤ

 Διαβάζω στο ημερολόγιο του πατέρα μου πως κάναμε αρκετά ταξίδια στις γύρω περιοχές την περίοδο των εορτών των Χριστουγέννων .  Στις 15/12 ήρθαν με το αεροπλάνο στο Dusseldorf. Στις 25/12 πήγαμε στο Plettenberg , μισή ώρα από το Λύντενσάϊντ και  στις 26/12 στην Altena μικρή πόλη κοντά στο Λύντενστάϊντ . Στις 3/1 στο Hagen ,την πιο κοντινή μεγάλη πόλη .Στις 13/1 στο Όλπε ,μια μικρή πόλη στο τέλος της λίμνης. Το Ολπε ήταν γνωστό για το μεγάλο πανηγύρι που γίνονταν κάθε χρόνο το Μάϊο και συγκέντρωνε πάνω από δεκαπέντε χιλιάδες Ελληνισμό. Στις 19/1πήγαμε στο Dortmund , στις 20/1 πήγαμε στις Βρυξέλλες και στις 2/2 στη Βόννη, η οποία  τότε ήταν πρωτεύουσα της Γερμανίας. Εκεί είχε την πρεσβεία της η χώρα μας  και την έδρα του ο Μητροπολίτης Γερμανίας Αυγουστίνος. Αυτές όλες οι κινήσεις μας, ενθουσίασαν του γονείς μου που μας είπαν πως πίστευαν πλέον ότι άξιζε τον κόπο  να έρθουμε σ’ αυτόν εδώ τον μακρινό αλλά πολύ φιλόξενο τόπο. Στις 4/2 τους πήγαμε στο αεροδρόμιο του Dusseldorf.για να επιστρέψουν στην Ελλάδα. 

 Φεύγοντας  ο πατέρας μου, μου εμπιστεύτηκε τότε, πόσο συγκινημένος ήταν . 

-« Εγώ παιδί μου πολέμησα τους Γερμανούς όταν ήρθαν σαν κατακτητές στην πατρίδα μας .Ποτέ δεν περίμενα να γνωρίσω την κοιλάδα του Ρουρ όπου οι Γερμανοί έφτιαχναν τότε τα κανόνια τους . Έζησα από κοντά τη φιλοξενία τους και ξέχασα τις παλιές σκληρές εικόνες του πολέμου. Φεύγω γεμάτος συγκίνηση με όσα είδα και άκουσα .»

Ο ΝΟΜΟΣ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΕΦΑΡΜΟΖΕΤΑΙ

17.  Ο Χειμώνας σιγά-σιγά υποχώρησε και οι θερμοκρασίες ανέβηκαν στο Λύντενσάϊντ. Αρχίσαμε τις εκδρομές στις γύρω περιοχές . Πολύ όμορφα ήταν τα Καφέ κοντά στη λίμνη. Πηγαίναμε τα απογεύματα μετά το μάθημα με συναδέλφους και αναπολούσαμε ιστορίες της πατρίδας και των φίλων που αφήσαμε εκεί. Ακόμη λέγαμε για την νέα μας πατρίδα και τις εμπειρίες που είχαμε ήδη αποκτήσει από το νέο τρόπο ζωής. Οι παλαιότεροι συνάδελφοι είχαν και συμβουλευτικό ρόλο στις αφηγήσεις τους και εμείς τους ακούγαμε με προσοχή.- Προσέξτε την κυκλοφορία στους δρόμους ,δεν αστειεύεται η αστυνομία της Γερμανίας . Είναι εκεί που δεν τους περιμένεις …έλεγε ο Αντώνης και είχε δίκιο .  Το διαπίστωσα εκείνες τις μέρες πηγαίνοντας με τη γυναίκα μου στο σχολείο της κόρης μου . Κάποιο αυτοκίνητο της αστυνομίας έρχονταν πίσω μας και το γεγονός αυτό μας ανησύχησε .Συνεχίσαμε το δρόμο μας, μέχρι που φτάσαμε στην αυλή του σχολείου. Τότε οι αστυνομικοί σταμάτησαν δίπλα μας και αφού μας χαιρέτισαν με ευγένεια, μας είπαν πως έχουμε κάνει παράβαση γιατί η σύζυγός μου δεν φορούσε ζώνη. Έβγαλαν ένα μπλοκάκι και έκοψαν το πρόστιμο που ήταν σαράντα μάρκα για την περίπτωση. Το καταβάλαμε αμέσως και έφυγαν χαιρετώντας και πάλι. Κι εμείς που είχαμε καεί δεν ξανακάναμε αυτή την παράβαση και είχαμε να το λέμε σαν μια δυσάρεστη εμπειρία που στη χώρα μας δεν τη συναντάει κανείς . Δε λέω, νοσταλγήσαμε λίγο την Ελλάδα με τη ασυδοσία της στην κυκλοφορία αλλά εδώ ήταν θέμα δικής μας ασφάλειας και το καταλάβαμε καλά..

Μια άλλη μέρα έπεσα σε ένα αστυνομικό μπλόκο μέσα στην πόλη του Λύντενσάϊντ και βρέθηκα πάλι παραβάτης γιατί δεν είχα ανανεώσει την κάρτα καυσαερίων. Αμέσως έπεσε το σχετικό πρόστιμο και αξίωσαν οι αστυνομικοί να πάω την άλλη κιόλας ημέρα στο τμήμα τους για να τους επιδείξω τη νέα μου κάρτα. Κατάλαβα καλά πως εδώ στη Γερμανία δεν παίζουν με το νόμο και άρχισα να προσέχω περισσότερο. Για μεγαλύτερες παραβάσεις όπως όρια ταχύτητας , χρήση αλκοόλ και αντικανονική συμπεριφορά στο δρόμο ο νόμος ήταν πολύ αυστηρός. Μια μέρα που γυρνούσαμε  από το Ντύσσελντορφ και είχαμε αργήσει, μας σταμάτησαν στην είσοδο του Λύντενσάϊντ για αλκοτέστ. Παρά τη διαβεβαίωσή μου ότι δεν έχω πιεί ακολούθησε η διαδικασία του τεστ και ευτυχώς όλα ήταν εντάξει. Ιδιαίτερα στη Γερμανία  η χρήση του  αλκοόλ έκανε την οδήγηση αρκετά επικίνδυνη και γι’ αυτό ο νόμος ήταν ιδιαίτερα αυστηρός. Οι ποινές  έφταναν ακόμη και μέχρι την  αφαίρεση του διπλώματος

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ

18.  Στις αρχές Ιουλίου τελείωσαν οι εξετάσεις και η φοίτηση των μαθητών του σχολείου μας και αρχίσαμε να σχεδιάζουμε  το ταξίδι μας στην Ελλάδα, μετά από ένα ολόκληρο χρόνο. Η νοσταλγία της πατρίδας έκανε αυτό το ταξίδι κάτι το ξεχωριστό για μας και για τα παιδιά μας . Φαντάζονταν την επιστροφή στην πατρίδα σαν  εκπλήρωση ενός ονείρου. Συνάντηση με τους συγγενείς , τους παλιούς φίλους και αφηγήσεις σχετικά με τη ζωή στην Ευρώπη και ένα σωρό μικρές περιπέτειες που συσσωρεύτηκαν τον πρώτο χρόνο στην ξενιτιά. Αυτό το ταξίδι της επιστροφής είναι μια πορεία τουλάχιστον διήμερη, αρκετά κουραστική γι’ αυτό χρειάζεται καλή τακτική στην πορεία και συμβουλές από άλλους έμπειρους σε αυτά τα ταξίδια. 

Άρχισαν λοιπό, συζητήσεις με παλαιούς συναδέλφους σχετικά με το μακρινό ταξίδι της επιστροφής . Καθορίστηκε ο ρυθμός του ταξιδιού , οι στάσεις για ξεκούραση και  η διανυκτέρευση . Η διαδρομή οδηγούσε στη Φραγκφούρτη και από κει έφτανε στην δυτική είσοδο της Ελβετίας , στην πόλη Βασιλεία.(Bassel). Στη συνέχεια θα πηγαίναμε προς το κέντρο της Ελβετίας και θα περνούσαμε  από την μαγευτική πόλη Λουκέρνη , τις λίμνες της ,και μέσα από τα περίφημα τούνελ Ελβετίας –Ιταλίας θα περνούσαμε  τις Άλπεις και θα φτάναμε στην Ιταλία στη Λίμνη Κόμο και από κει στο Μιλάνο. Στη συνέχεια θα διασχίζαμε τη βόρεια Ιταλία μέχρι τη Μπολόνια και την Αγκόνα . Εκεί θα παίρναμε το πλοίο και όλο το βράδυ θα περνούσαμε την Αδριατική ξεκούραστα σε καμπίνα μέχρι την Κέρκυρα και την Ηγουμενίτσα. Από κει και πέρα μας περίμενε ο δύσκολος τότε δρόμος: Ηγουμενίτσα –Γιάννενα- Μέτσοβο –Καλαμπάκα. Έπειτα θα φτάναμε στα Τρίκαλα και μετά στην πατρίδα μας. Σε όλη αυτή τη διαδρομή χρειάζεται τουλάχιστον μια διανυκτέρευση . Έπρεπε να γίνει ή στην Ελβετία ή στην Αρχή της Ιταλίας. Στο πρώτο μας ταξίδι για να είμαστε πιο ασφαλής σχετικά με τη διαδρομή , ακολουθήσαμε δυο παλαιούς συναδέλφους τον Αντώνη και το Στέφανο.

ΠΙΣΩ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ

19. Είχαμε εφοδιαστεί με χάρτες από την Γερμανική ΕΛΠΑ ,την ADAC και μπορούσαμε να δούμε κάθε διαδρομή.  Το παράξενο είναι πως τα τρία μας παιδιά που ήταν στα πίσω καθίσματα του αυτοκινήτου ,δεν γκρίνιαζαν καθόλου στο ταξίδι προς την Ελλάδα ενώ δε συνέβαινε το ίδιο και στην επιστροφή. Δεν είχε βγει ακόμη η τεχνολογία των κινητών τηλεφώνων και της πλοήγησης (GPS) , γι’ αυτό ορίζαμε από πριν τους τόπους στάσης για ξεκούραση καθώς επίσης και  στάσεις αναμονής αν κάποιος χανόταν ή κινούνταν με αργό ρυθμό. Η διανυκτέρευσή μας έγινε στο πρώτο μας ταξίδι κοντά στη μαγευτική Λουκέρνη, σε Μοτέλ. Η ξεκούραση μας έκανε αρκετό καλό γιατί το ταξίδι μας έγινε πιο άνετο. Είχαμε χρόνο και συμφωνήσαμε να επισκεφτούμε την πόλη του Μιλάνου για να δούμε τον περίφημο Καθεδρικό ναό και την ονομαστή Σκάλα του Μιλάνου. Βέβαια για τις γυναίκες μας πόλος έλξης ήταν οι βιτρίνες των καταστημάτων με τη νέα μόδα. Φτάσαμε έγκαιρα στο πλοίο στην Αγκόνα και το ταξίδι μας άρχισε από το ίδιο απόγευμα. Θυμάμαι πως η θάλασσα ήταν γαλήνια και το πλοίο είχε εστιατόρια και αρκετούς χώρους ψυχαγωγίας . Εκεί τα παιδιά μας βρήκαν το κέφι τους με ένα σωρό ηλεκτρονικά παιχνίδια και αρκετή μουσική. 

Την άλλη μέρα το πρωί είμαστε στην Ηγουμενίτσα. Από κει και έπειτα δεν κρατιόμασταν να φτάσουμε στο σπίτι μας. Θυμάμαι πως περιορίσαμε τις στάσεις μας στη διαδρομή και μόνο στο Μέτσοβο καθίσαμε αρκετά για να απολαύσουμε το παραδοσιακό τους κοντοσούφλι. Ο μεγάλος μου γιός καθώς έτρωγε μας είπε : « Τόσο νόστιμο  δεν έχω φάει άλλη φορά ..» . Εγώ του απάντησα : « Είναι η πατρίδα που το κάνει πιο νόστιμο από αυτά που τρώγαμε στην ξενιτιά .» .Κατά το απόγευμα το αυτοκίνητό μας ήταν μπροστά στο σπίτι μας και τα παιδιά μας κοντά στον παππού και τη γιαγιά διηγούνταν τις περιπέτειες του ταξιδιού. Όταν έχεις στερηθεί το σπίτι σου για έναν ολόκληρο χρόνο όλα  γύρω σου φαίνονται πιο αγαπημένα . Βγήκα στον κήπο και ανέπνευσα το αέρα σαν να είχε κάτι διαφορετικό από εκείνον στο Λύντενσάϊντ. -Η μυρωδιές της πατρίδας μας είναι κάτι το ξεχωριστό.