ΚΡΟΥΑΖΙΕΡΑ ΣΤΙΣ ΔΑΛΜΑΤΙΚΕΣ ΑΚΤΕΣ ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ ΤΟΥ 2011

    Κρουαζιέρα στις Δαλματικές ακτές

Αύγουστος 2011

Η  ευκαιρία  να δούμε τις Δαλματικές ακτές με κρουαζερόπλοιο ,δόθηκε ξαφνικά  και αναπάντεχα. Ο  Φίλος μου ο Άλκης είχε αποφασίσει να πάρει μέρος σ’ αυτή την κρουαζιέρα με τη γυναίκα του τη Φιόνα.  Εγώ απάντησα στην πρόσκλησή του , πως δεν θα μπορούσα να δώσω τα χρήματα που απαιτούσε αυτή η συμμετοχή . Το θέμα σταμάτησε για καμια δεκαριά μέρες και ξαφνικά χτύπησε το κινητό μου και άκουσα  τη φωνής του ‘Αλκη να λέει: « Ελα ,η τύχη σου δουλεύει». Μου εξήγησε   πως νέα δεδομένα διαμορφώθηκαν  σχετικά με την εκδρομή αυτή. Εμφανίστηκε μια προσφορά της τελευταίας στιγμής σε ποσοστό περί το 40% μικρότερο.  Αυτό από μόνο του αποτελούσε μοναδική ευκαιρία και δεν υπήρχε δικαιολογία πλέον να αρνηθώ μια και η σύζηγός μου η Μαρία  πίεζε πλέον για τη μεγάλη απόφαση. Το διαδίκτυο έδωσε τη λύση και με μια  άμεση δήλωση στην εταιρεία  Adriatic Cruises η συμμετοχή μας εξασφαλίστηκε.  Μας δόθηκε μια καμπίνα εσωτερική , από τις τελευταίες που είχαν απομείνει και οι οποίες είχαν μπει στη διαδικασία της προσφοράς. Φάνηκα τελικά τυχερός  και βρέθηκα να συμμετέχω σε μια κρουαζιέρα που αποδείχθηκε  εξαιρετική από πλευράς οργάνωσης  και προγράμματος

  

Το κρουαζερόπλοιο  Thomson Spirit  αραγμένο σε προβλήτα του λιμανιού της Κέρκυρας

Η πρώτη ημέρα

Ξεκινήσαμε με  το αυτοκίνητο του Άλκη  και με δυο βαλίτσες  καινούργιες ώστε να μη μειονεκτούμε απέναντι στους Εγγλέζους  που αποτελούσαν και την πλειοψηφία στο κρουαζερόπλοιο. Πήραμε μαζί μας  ελαφρά ρούχα  για το καράβι ,αλλά και  κάποια  επίσημη ενδυμασία γιατί μάθαμε πως πάνω στο καράβι γινόταν δεξιώσεις  με αυστηρά καθορισμένα ενδηματολογικά κριτήρια. Χρειάζονταν σμόκιν για τους άνδρες και τουαλέτες για τις γυναίκες. Κάναμε και μερικές ασκήσεις ώστε να φρεσκάρουμε τα αγγλικά μας  και να μην υστερούμε απέναντι στους Ευρωπαίους φίλους μας. Η Κέρκυρα ήταν  ο τόπος επιβίβασης στο πλοίο μας . Κάναμε τη διαδρομή μέχρι την Ηγουμενίτσα  πολύ άνετα  χάρις τον καινούργιο δρόμο , την Εγνατία οδό.  Αυτή η διαδρομή με εντυπωσίασε  γιατί γνώριζα τον παλιό δρόμο  με τις πολλές στροφές και τις απότομες  ανηφοριές . Χρειάστηκαν μόνο τρεις ώρες μέχρι την Ηγουμενίτσα και χωρίς καμιά κόπωση αφού τα πολυάριθμα τούνελ αξασφάλιζαν το άνετο πέρασμα των βουνών και  των φαραγγιών της δύσβατης ορεινής Ηπείρου. Στην Ηγουμενίτσα αφήσαμε το αυτοκίνητο και  επιβιβαστήκαμε σε ένα φέρυ Μπόουτ  που χρειάστηκε μιάμιση ώρα για να φτάσει στην Κέρκυρα.  Η θάλασσα ήταν ήρεμη και η διαδρομή πολύ ευχάριστη. Όταν πλησιάζαμε στο νησί της Κέρκυρας , ο Αλκης διέκρινε ένα γιγαντιαίο κρουαζερόπλοιο και δίπλα του ένα μικρότερο που έμοιαζε με καϊκη από μακρυά . Λέει λοιπόν ο φίλος μου ο  Άλκης για να με πειράξει περισσότερο : « Αυτό το μικρό πρέπει να είναι το δικό μας».  Απάντησα  πως αυτό μοιάζει περισσότερο με βάρκα μπροστά στο μεγάλο ,και έδειξα μια απογοήτευση  εξαιτίας του μεγέθους του πλοίου μας. Δεν έπεσε έξω ο Άλκης ,αλλά καθώς πλησιάζαμε φάνηκε πως και το δικό μας πλοίο δεν ήταν καθόλου μικρό . Απλά το άλλο ήταν γιγαντιαίο και η σύγκριση απέβαινε σε βάρος του δικού μας πλοίου. Για να απαντήσω στο πείραγμα του Αλκη ,σχολίασα : « Μα ήταν ανάγκη να πάει δίπλα στο δικό μας αυτό το σούπερ πλοίο .».   

To  Thomson Spirit   ήταν ένα μεγάλο κρουαζερόπλοιο με χίλιες περίπου καμπίνες και πολλούς χώρους διασκέδασης και εστίασης. Μόλις μπήκαμε στο καράβι ήρθαμε αμέσως σε επαφή με την παραδοσιακή Αγγλική ευγένεια  του  προσωπικού . Πολλά χαμόγελα και υποκλήσεις από τους μελαψούς υπαλλήλους του πλοίου, οι οποίοι φαίνεται πως είχαν εκπαιδευτεί κατάλληλα από τους υπεύθυνους της κρουαζιέρας. Εφοδιαστήκαμε με μια  κάρτα  η οποία θα διευκόλυνε  τις συναλλαγές μας και την αναγνώρισή μας κατά την είσοδο και έξοδο από το πλοίο . Τακτοποιηθήκαμε σε πολύ άνετες καμπίνες και αρχίσαμε τη διερεύνηση των χώρων του πλοίου . Από το  πέμπτο κατάστρωμα και πάνω υπήρχαν οι χώροι της διασκέδασης  και των εστιατορίων. Ειδικά στον πέμπτο όροφο υπήρχε μια πολύ μεγάλη αίθουσα παραστάσεων και στη συνέχεια ένα μεγάλο εστιατόριο αυτοεξυπηρέτησης με μεγάλη ποικιλία φαγητών . Τα εστιατόρια ήταν συνέχεια ανοιχτά ώστε να μπορεί κανείς να τρώει όποτε πεινάει  και ανάλογα με το πρόγραμμά του όταν είχε ξενάγηση στα λιμάνια που έδενε το καράβι.   Κατευθυνθήκαμε  στο εστιατόριο Lido  για να κάνουμε μια πρώτη  επαφή με την κουζίνα και τα φαγητά που προσέφερε. Εντυπωσιακό ήταν πως στην είσοδο υπήρχε ένας υπεύθυνος που μας υπέδειξε να βάλλουμε τα χέρια μας κάτω από ένα μηχάνημα  που έβγαζε ένα υγρό απολύμανσης των χεριών μας . Αυτό ήταν κανόνας πλέον στα  εστιατόρια του πλοίου ή στην είσοδο  όταν επιστρέφαμε από ξενάγηση. Εγώ κάποιες φορές –ως έξυπνος ‘Ελληνας- προσποιήθηκα πως έκανα χρήση της συσκευής  αλλά το άγρυπνο μάτι του ασιάτη υπεύθυνου με επανέφερε στην τάξη  και ένιωσα άσχημα για την αταξία μου και απο εκεί και ύστερα  «συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις».  Στην πλειοψηφία τους  οι  εκδρομείς ήταν Άγγλοι που έφτασαν στην Κέρκυρα αεροπορικώς και επιβιβάστηκαν στο πλοίο για την κρουαζιέρα. Ήμαστε λοιπόν αναγκασμένοι να ακολουθούμε τους Αγγλικούς τρόπους συμπεριφοράς  και να προφέρουμε τακτικά το : ‘Yes  please’ . Μας  έκανε εντύπωση  η πειθαρχία τους  και η  εφαρμογή των κανόνων διαβίωσης στο πλοίο  . Πολλοί από αυτούς πήγαιναν στα εστιατόρια ντυμένοι επίσημα  για να νοιώσουν ευχάριστα   με  τους τύπους  κατά τη διαδικασία σερβιρίσματος  αλλά και την πολυτέλεια του χώρου αυτών των εστιατορίων . Εμείς προτιμήσαμε το εστιατόριο  Lido  και την αυτοεξυπηρέτηση που απλοποιούσε τη διαδικασία του φαγητού αλλά και δεν επέβαλε ιδιαίτερο ντύσιμο .

Ενα απόγευμα ο πλοίαρχος οργάνωσε δεξίωση και ζήτησε επίσημο ντύσιμο σε άνδρες και γυναίκες. Εμείς βάλαμε απλά κουστούμια  και φορέματα οι γυναίκες μας. Οταν πήγαμε στο εστιατόρια υπήρχε ένα πλήθος Εγγλέζων με μαύρα κουστούμια και παπιγιόν και οι γυναίκες τους φορούσαν φανταχτερές τουαλέτες και κοσμήματα. Εκεί νοιώσαμε άβολα.Ιδιαίτερα εγώ με το γκρί κουστούμι μου  έδεινα την εντύπωση πως ήμουν εκτός θέματος και στην αρχή σκέφτηκα να αποχωρήσω από τη δεξίωση . Η γυναίκα μου όμως δεν δεχόταν κάτι τέτοιο και αναγκάστηκα να προχωρήσω στη φανταχτερή αυτή φιέστα του πλοιάρχου . Μάλιστα ο πλοίαρχος πρίν δοθεί το φαγητό έκανε μια μικρή δεξίωση με ποτό στην αίθουσα ψυχαγωγίας. Εκεί βγάλαμε και την καθιερωμένη φωτογραφία με τον πλοίαρχο ανάμεσά μας . Αφού παρουσίασε ο πλοίαρχος τους συνεργάτες του και ακολούθησαν ευχές και προπόσεις , πήγαμε στο εστιατόριο για το δείπνο. Το πιάτο είχε αρκετά παράξενα εδέσματα  που η ονομοσία τους στα Αγγλικά δε μας έλεγε τίποτα . Το πρώτο πιάτο που ήρθε είχε λίγο ζωμό με πέντε βόλους  που εγώ τους αξιολόγησα σαν σηκωτάκια πουλιών . Όταν έφαγα τα μισά, ο φίλος μου ο Άλκης ανέφερε πως μάλλον έπρεπε να είναι σαλιγκάρια. Αμέσως έκανα στην άκρη το πιάτο και προσποιήθηκα πως είχα τελειώσει . Περιττό να πω, πως ότι ακολούθησε είχε το στίγμα του πρώτου πιάτου και δεν γινόταν δεκτό από τον οργανισμό μου .Τελικά ήπια λίγο κρασί και έφαγα και ένα γλυκό για να ολοκληρώσω αυτό το περίφημο επίσημο γεύμα. Νοστάλγησα το Lido  και την ελευθερία επιλογών που είχε και με την έξοδο από τα επίσημα κατευθύνθηκα σ’αυτό για να  γευτώ το συνηθησμένο  φαγητό που ζητούσε επιτακτικά το στομάχι μου.

Στο Κότορ του Μαυροβουνίου

Πήγαμε στην καμπίνα για ύπνο κατά τις μία το βράδυ και γρήγορα μας πήρε ο ύπνος γιατί η θάλασσα ήταν ήρεμη και το πλοίο έδειχνε σαν να ήταν ακίνητο. Κάθε βράδυ μας μοίραζαν μια δισέλιδη εφημερίδα που είχε όλο το πρόγραμμα της επόμενης ημέρας . Εκεί διαβάσαμε πως θα φτάναμε το πρωϊ στις οκτώ στο  πρώτο μας λιμάνι που ήταν στην πόλη   Kotor  (Monte Negro)  του Μαυροβουνίου.  Υπήρχε ένα μεγάλο φιόρδ και στη συνέχεια έπειτα από καμιά ώρα το πλοίο ακολουθώντας  ένα στενότερο κανάλι έφτανε στην πόλι του Κότορ. Σύμφωνα με όσα διάβασα στην εφημερίδα του πλοίου, την  Cruise News , το Κότορ είναι η πιο σπουδαία πόλη του Μαυροβουνίου γιατί η ιστορία της και η απαράμιλλη ομορφιά της της δίνουν τον τίτλο της νύμφης της Αδριατικής. Είναι τοποθετημένη στους πρόποδες του όρους Lovcen,  και  κατά μήκος ενός από τους πιο όμοφους κόλπους .

Τα τείχη της παλιάς πόλης το Κότορ και η θάλασσα που εισχωρεί γύρω από αυτά.

Η παλιά πόλη έχει κατασκευαστεί μεταξύ 12^ου και 14^ου αιώνα και διαθέτει πλούσια πολιτιστική παράδοση. Είναι μια από τις καλύτερα διατηρημένες παλιές πόλεις στη Μεσόγειο. Τα κτήρια αυτής της πόλης έχουν ανακηρυχθεί από την Unesco ,μνημεία παγκόσμια κληρονομιάς. Καθώς περπατάμε τα στενά δρομάκια της παλιάς πόλης παρατηρούμε ίχνη των Ιλλυριών, των Ρωμαίων , των Γότθων,της Αναγέννησης και του Μπαρόκ.  Το παλαιότερο κτίριο είναι του 5ου μ.χ αιώνα και είναι η Βασιλική της Παρθένου Μαρίας. Εντυπωσιακός είναι ο καθεδρικός Ναός του Αγίου Τρίφωνα, προστάτη της πόλης καθώς και οι ναοί του Αποστόλου Λουκά και  του Αγίου Νικολάου . Παρατηρούμε επίσης τις πύλες του 16ου και του 17ου αιώνα, το οχυρό του Αγίου Ιωάννη, την κεντρική πλατεία , τον πύργο του Ρολογιού και το παλάτι του Δούκα.

             Το  Perast  όπως φαίνεται από το καραβάκι που μας πήγε στην Παναγία των βράχων

Κάναμε μια εκδρομή με λεωφορείο  και διαγράψαμε παραλιακά όλο το φιόρδ του Κότορ. Περάσαμε πρώτα από τη μικρή πόλη Πέραστ με έντονο Μπαρόκ στύλ και ωραία νέα κτίρια. Με ένα πλοιάριο περάσαμε σε μια τεχνητή νησίδα όπου βρίσκεται ο Ναός της “ Κυρίας των Βράχων”, της Παναγίας ,  που κτίστηκε το 1630 μ.χ . Στη συνέχεια βρίσκεται η παλαιότερη πόλη του κόλπου του Κότορ. Είναι η Ρίσαν όπου οι Ρωμαίοι έκτισαν  με Ελληνικό μάρμαρο παλάτι διακοσμημένο με γλυπτά και ψηφιδωτά.  Μέ ένα Φέρυ Μπόουτ  περάσαμε απέναντι και κατευθυνθήκαμε στην πόλη Τίβατ στην οποία υπάρχει και αεροδρόμιο . Συνεχίσαμε και βγήκαμε στην Αδριατική όπου υπάρχει η παραλιακή πόλη Μπούτβα. Είναι μεγάλο παραθεριστικό κέντρο και κοντά της υπάρχει η μοναδική παραλία    Jaz. Περπατήσαμε και εκεί σε στενά δρομάκια της παλιά πόλης και επιστρέψαμε το απόγευμα μέσα από ένα τούνελ στο Κότορ. Κάναμε στη συνέχεια ξενάγηση στην παλιά πόλη του Κότορ και απολαύσαμε τα γραφικά δρομάκια με τα μικρά μαγαζιά και τα παλαιά κτήρια της πόλης. Ολα αυτά είναι κλεισμένα μέσα σε  παλαιά τείχη.

            Θαλάσια διαδρομή προς το Κόπερ της Σλοβενίας

Το πλοίο μας  Thomson Spirit  στο λιμάνι του Κόπερ της Σλοβενίας

Το πλοίο μας βγήκε από τον κόλπο του Κότορ το βράδυ και έβαλε πλώρη για το βορά ,όπου βρίσκονταν η Σλοβένικη πόλη Κόπερ. Ολη την επόμενη μέρα  ταξίδευε αργά στην Αδριατική που ήταν εντυπωσιακά γαλήνια. Οι υπεύθυνοι του πλοίου την άλλη μέρα το πρωϊ βρήκαν την ευκαιρία να συγκεντώσουν όλους του ταξιδιώτες στο κατάστρωμα και να κάνουν μια κινητοποίηση  έκτακτης ανάγκης . Φορέσαμε όλοι τα σωσίβιά μας και ακούσαμε τις οδηγίες του πληρώματος σχετικά με το τι έπρεπε να κάνουμε σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης. Είχε αρκετό ενδιαφέρον για μένα η εικόνα που παρουσίαζαν οι Εγγλέζοι ταξιδιώτες οι οποίοι εκτελούσαν απόλυτα τις εντολές του πληρώματος. Η κινητοποίηση δεν κράτησε παρά πάνω από ένα τέταρτο . Διασκεδάζαμε αρκετά με αυτό  και στη συνέχεια αρχίσαμε περιπάτους στα καταστρώματα του πλοίου . Αρκετοί το είχαν αυτό σαν σωματική άσκηση. Είδα μάλιστα μια ταμπέλα του πλοίου που έγραφε πως πέντε γύροι του καταστρώματος αντιστοιχούσαν σε ένα μίλι. Αλλοι  πάλι έπιαναν τις ξαπλώστρες και έκαναν ηλιοθεραπεία  διαβάζοντας πάντα και κάποιο βιβλίο .

 

Ενώ ο ήλιος δύει στην νέα παραλία του Κόπερ

Με τη φωτογραφική μου μηχανή πήρα αρκετές  φωτογραφίες  και τράβηξα και κάποια βίντεο αποκαλυπτικά της ατμόσφαιρας που επικρατούσε σαυτή την ανθρώπινη κοινότητα  της οκταήμερης κρουαζιέρας στην Αδριατική. Κατά τις οκτώ το πρωϊ της Δευτέρας το πλοίο πλησίασε αργά το λιμάνι της Σλοβένικης πόλης Κόπερ και εγώ στην πρίμνη παρακολούθησα την προσέγγισή του στην ακτή  και τις  γύρω περιοχές . Πολύ κοντά φαίνονταν η παλιά πόλη με τα στενά δρομάκια της . Δεν αργήσαμε να κατέβουμε από το πλοίο με τη γνωστή πάντα μέθοδο οπτικής ανάγνωσης της ατομικής μας κάρτας . Περάσαμε το τελωνείο με συνοπτικές διαδικασίες και σε λίγο είμαστε στην παλιά πόλη που μας εντυπωσίασε με τα δρομάκια της και τα ανάκτορα των ηγεμόνων του μεσαίωνα. Μια μεγαλοπρεπής εκκλησία ήταν στο πλευρό μιας πλατείας κοντά στο ανάκτορο του δούκα . Προχωρήσαμε σε δρομάκια γεμάτα μαγαζιά που προσέφεραν ενθύμια στους τουρίστες . Δεν αργήσαμε να βγούμε από την παλιά πόλη και ακολουθώντας έναν πεζόδρομο φτάσαμε  σε μια  νέα παραλία όπου τα βράδυα γέμιζε κόσμο που ήθελε να κάνεις τις νυχτερινές του βόλτες. Η νέα πόλη του Κόπερ συνεχώς οικοδομείται στις γύρω πλαγιές και κατασκευάζεται ένα τούνελ που θα συνδέσει την πόλη με τις γύρω μικρές παράλιες πολιτείες όπως το Πόρτο ροζ και το γραφικό Πιράν.

         

                  Αποψη της  παραλιακής πόλης του Πιράν της Σλοβενίας

Κατά μήκος της παραλίας στην πόλη του Πιράν αρκετοί απολάμβαναν τη θάλασσα πάνω σε πεζούλια που είχαν κατασκευαστεί για να κάνουν οι κολυμβητές ηλιοθεραπεία. Δεν υπήρχε ίχνος αμμουδιάς γιατί οι ακτές ήταν αρκετά απότομες . Η παρέα μας θυμήθηκε τις δικές μας ακρογιαλιές στην  Έλλάδα και αποφάνθηκε πως σαν τη χώρα μας δεν υπάρχει άλλη.  Η παλιά πόλη του Πιράν έχει αρκετό ενδιαφέρον με τα στενά σοκάκια της και τα ωραία καφέ και εστιατόρια που διαθέτει.Απολαύσαμε ένα καφέ στο κέντρο της πόλης και περπατήσαμε σε αρκετά ενδιαφέροντα σημεία . Ανεβήκαμε ψηλά σε ένα λόφο όπου η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου προσφέρει εκπληκτική θέα σε όλη την περιοχή του Πιράν. Κατά το απόγευμα πήραμε ένα ταξί και επιστρέψαμε στο Κόπερ. Ο δρόμος  περνάει από το Πόρτο ροζ που έχει αρκετά ξενοδοχεία και προσφέρεται η παραλία του και για μπάνιο. Γυρίσαμε το απόγευμα στο Κόπερ και περπατήσαμε στη νέα παραλία του που το απόγευμα γεμίζει περιπατητές. Το  Κόπερ έχει ιστορία.  Πρίν  από τους  Ρωμαίους  η πόλη ονομάζονταν Αιγίδα  και αργότερα πήρε το λατινικό όνομα Καπρίς . Το 568 μΧ Ρωμαίοι από την Τεργέστη κατέλαβαν την πόλη . Το Κόπερ έγινε πρωτεύουσα της Βενετσιάνικης Ίστριας  και πήρε το όνομα  Καπουτ Ιστρια  (Καποδίστρια). Αυτό το Όνομα θυμίζει τον ‘Ελληνα Πρωθυπουργό Καποδίστρια ο οποίος είχε την καταγωγή του από εκεί. Το 1991 το Κόπερ έγινε το μόνο εμπορικό λιμάνι της Σλοβενίας  μετά την ανεξαρτησία της. 

Ηταν Δευτέρα ,δεκαπενταύγουστος ,γιορτή της Παναγίας , και εμείς αφού ολοκληρώσαμε την εξερεύνηση της ακτής του Κόπερ ,ξαναγυρίσαμε στο πλοίο το οποίο είχε προγραμματίσει να αναχωρήσει στις 11 το βράδυ. Εμείς πάντα είμαστε στο πλοίο δύο ώρες πριν την αναχώρηση. Στις 9 το βράδυ ανεβήκαμε τη σκάλα ,δώσαμε την κάρτα μας να καταχωρηθεί η είσοδός μας στο πλοίο και κατά τη συνήθεια ψεκάσαμε στα χέρια μας υγρό απολύμανσης κατά των μικροβίων που πιθανόν να φέραμε μαζί μας κατά την περιήγησή μας. Ακριβώς στις 11 μμ άρχισαν οι μανούβρες και το πλοίο μας έβαλλε ρώτα για την όμορφη Βενετία. Από το φύλλο που μας έδωσαν , το  «Cruise News », διαβάζω πως τη Βενετία συνθέτουν 117 νησάκια, 150 κανάλια και περισσότερες από 400 γέφυρες. Μας λέει πως καλό θα ήταν να πάμε στη  γέφυρα του Ριάλτο , στο μεγάλο κανάλι  και φυσικά στην πλατεία του Αγίου Μάρκου όπου βρίσκεται ο περίφημος ναός του Αγίου Μάρκου και το παλάτι των Δόγηδων. Τα μαγαζιά της Βενετίας είναι γεμάτα με γιαλικά από το Μουράνο και το Λίντο , νησιά που είναι πολύ κοντά στη Βενετία αλλά δεν έχουμε αρκετό χρόνο να τα επισκεφτούμε. Θα παραμείνουμε στη Βενετία σύμφωνα με το πρόγραμμα  από τις 7.30 το πρωϊ μέχρι τις 5 το απόγευμα . Ο Χρόνος που έχουμε στη διάθεσή μας μόλις επιτρέπει να επισκεφτούμε την πλατεία του Αγίου Μάρκου και τα γύρω κανάλια.

Το καράβι μας κινήθηκε όλο το βράδυ πολύ νωχελικά και όλοι μας πάνω στο κατάστρωμα διασκεδάζαμε με μουσική και πίναμε τα ποτά μας. Το ολόγιομο φεγγάρι έκανε τα νερά της αδριατικής να λαμπιρίζουν και το ταξίδι μας  μαγευτικό. Καθώς πίναμε ένα ποτό στο κατάστρωμα γυρίσα και είπα στους φίλους μου . « Κοίτα τι θα έχανα αν δεν με σπρώχνατε και λίγο να πάρω την απόφαση για το ταξίδι αυτό» . Η απάντηση του Άλκη του φίλου μας ήρθε αμέσως :« Οταν λέει ο Αλκης κάτι να τον ακούτε , κάτι ξέρει από αυτά.» Γελάσαμε με ικανοποίηση  και αφεθήκαμε να απολαύσουμε το ταξίδι μέσα στο γαλήνιο αδριατικό πέλαγος.

 Το πρωϊ σηκώθηκα βιαστικά και με την κάμερα στο χέρι ανέβηκα στο κατάστρωμα  για να αποθανατίσω την είσοδο μας στην μοναδική Βενετία . Δεν ήταν η πρώτη μου φορά που επισκεπτόμουν τη Βενετία αλλά αυτή μου η επίσκεψη είχε κάτι το διαφορετικό . Το κρουαζερόπλοιο αργά πλησίαζε τα Βενετσιάνικα αβαθή και άρχισαν να εμφανίζονται τα παλιά κτίρια της πόλης Ηταν πολύ νωρίς ,γύρω στις 7 και η κίνηση στο στο δίαυλο ήταν ακόμη μικρή. 

  Απο την παραλία της Βενετίας ,κοντά στην πλατεία του Αγίου Μάρκου

 Δε χόρταινα να βλέπω τη φημισμένη Βενετία και αποτύπωνα, ότι μπορούσα  για να τα ξαναδώ και να τα δείξω και στους φίλους μου στην πατρίδα. Κάποια στιγμή άρχισε να φαίνεται η πλατεία του Αγίου Μάρκου και το παλάτι των Δόγηδων. Κοίταγα αγόρταγα αυτές τις μοναδικές εικόνες που είχα την τύχη να ξαναδώ το 2011. Κράτησε πάνω από μισή ώρα η προεία μας προς το λιμάνι γιατί οι κανονισμοί επέβαλαν αργή κίνηση σε τόσο μεγάλα πλοία στα αβαθή της Βενετίας. Φτάσαμε στο λιμάνι και χωρίς να χάσουμε καιρό κατεβήκαμε για να δούμε από κοντά αυτό το θαύμα της φύσης , την πόλη της Βενετίας με τα σπίτια βουτηγμένα στο νερό και τα κανάλια γεμάτα γόνδολες και άλλα μικρά πλοιάρια. Πήραμε ένα πλοιάριο που έκανε τη μεταφορά των επιβατών μέχρι την πλατεία του Αγίου Μάρκου . Δεν χρειάστηκε πάνω από ένα τέταρτο να φτάσουμε στο «San Marko» όπως το λένε οι Ιταλοί. Από κει και έπειτα μπήκαμε ανάμεσα στα πλήθη από κάθε μέρος της γής και περπατήσαμε τα στενά δρομάκια  με τα πολύχρωμα μαγαζιά .

                   

                Το   Grade Kanale  της Βενετίας

Βγάλαμε φωτογραφίες στο «Grade kanale  », πάνω στη γέφυρα Ριάλτο και σε άλλα μικρότερα κανάλια με τις περίφημες γόνδολες. Κάποια στιγμή βρεθήκαμε να περιμένουμε πάνω από μισή ώρα να μπούμε μέσα στην εκκλησία του Αγίου Μάρκου. Αξιζε όμως τον κόπο γιατί η εκκλησία αυτή προσφέρει μοναδικές εικόνες ψηφιδωτών . Εξωτερικά, ψηλά, βλέπει κανείς τα άλογα που έφεραν οι βενετσιάνοι από τον Ιππόδρομο της  Κωνσταντινούπολης και στο εσωτερικό του ναού είναι σαν να βρίσκεσαι στο Βυζάντιο. Πήρα κάποιες εικόνες με την κάμερα παρά την απαγόρευση . Η Βασιλική του Αγίου Μάρκου διαθέτει 5 μεγάλους τρούλους σε σχήμα σταυρού. Τα μπρούτζινα άλογα  ψηλά στην είσοδο του ναού  είναι αντίγραφα των αυθεντικών επιχρυσομένων αλόγων που φυλάσσονται στο μουσείο Μαρκιάνο. Με όλα αυτά που έβλεπα   δεν άντεχα να μην πάρω μαζί μου έστω και λίγες καταγραφές  της ιστορίας .

          

     Η  πλατεία του Αγίου Μάρκου στη Βενετία

Βγήκαμε έξω συγκινημένοι και περπατήσαμε στην πλατεία ανάμεσα σε πλήθη από τουρίστες από όλον τον κόσμο. Η μελωδία από κάποιο καφέ της πλατείας μας τράβηξε την προσοχή και κατευθυνθήκαμε στο περίφημο καφέ Florian   όπου μια ορχήστρα έπαιζε μελωδίες . Φυσικά  παρατηρήσαμε όταν πληρώναμε πως η τιμή ήταν διπλάσια λόγω της ορχήστρας .Πληρώσαμε κάπου 15 ευρώ το καφέ αλλά το ευχαριστηθήκαμε και είπαμε χαλάλι τους . Συναντήσαμε τους φίλους μας , τον Άλκη και τη Φιόνα και τους πήγαμε και αυτούς στο περίφημο καφέ για να απολαύσουν ‘Ενα από τα ωραιότερα μαγαζιά που διαθέτει η Βενετία σήμερα  είναι το ιστορικό καφέ Florian . Περπατήσαμε μετά την πλατεία κατά μήκος  της παραλίας όπου συναντήσαμε τα πιό διάσημα μαγαζιά μόδας ,βαλμένα εκεί για να περιποιηθούν το βαλάντιο των πλουσίων επισκεπτών. Φαίνεται όμως πως μας πήρε αρκετή ώρα η περιήγηση και διαπιστώσαμε ότι δεν είχαμε αρκετό χρόνο να γυρίσουμε .

                

     Ενα από τα όμορφα κανάλια της Βενετίας

Κατευθυνθήκαμε στην παραλία και ευτυχώς μετά από ένα τέταρο περίπου ήρθε το πλοιάριο το οποίο μας πήγε στο λιμάνι . Μόλις που προλάβαμε  να εισέλθουμε στο πλοίο . Σε πέντε λεπτά μετά την είσοδό μας σήκωσαν τη σκάλα και όποιος έμεινε θα έπρεπε να κινηθεί μόνος του. Καταλάβαμε πως οι Εγγλέζοι δεν αστειεύονται με το πρόγραμμα και αποφασίσαμε να μη ρισκάρουμε άλλη φορά καθυστερώντας την επιστροφή μας. Το ίδιο έπαθαν και οι φίλοι μας που είχαν κινηθεί αυτόνομα και έφτασαν στο πλοίο την ίδια ώρα με μας.

                      Αποψη της Βενετίας από τη θάλασσα .

Στις πέντε το απόγευμα το πλοίο σάλπαρε για την Κροατική πόλη  Split. Ηταν  Τρίτη  απόγευμα  όταν  ξεκινήσαμε το ταξίδι για το  Σπλίτ και θα φτάναμε την άλλη μέρα το πρωϊ  έχοντας ταξιδέψει 232 ναυτικά μίλια με μέση ταχύτητα  16 κόμβους(Ναυτικά μίλια την ώρα). Κατά την έξοδό μας από το λιμάνι της Βενετίας  απολαύσαμε πάλι τα παράλια της πόλης . Αυτή τη φορά ήταν μεγάλη η κίνηση από μικρά σκάφη . Χρειαστήκαμε γύρω στη μία ώρα  να διασχίσουμε τα αβαθή της Βενετίας . Οπως είπα και πρίν η κίνηση ήταν σε αργό ρυθμό και αυτό ήταν σκόπιμο για την περιοχή αυτή. Η εναλλαγή νησίδων και θάλασσας ήταν ατέλειωτη και τα μάτια όλων μας δε χόρταιναν να βλέπουν  τη φύση και τα παιχνίδια της . Βγήκαμε κάποτε από την περιοχή της Βενετίας και βάλαμε πλώρη για την απέναντι πλευρά της Αδριατικής . Πάλι όλο το βράδυ η κίνηση ήταν σε  αργό ρυθμό και αυτό ήταν μελετημένο ώστε να φτάσουμε το πρωϊ στις 8 στο λιμάνι του Σπλιτ.

                    

                Στο Εστιατόριο του πλοίου

           

Κάποια από τα πράγματα που λειτουργούσαν άψογα στο πλοίο μας ήταν τα εστιατόρια. Σχεδόν όλες τις ώρες ήταν ανοιχτά για φαγητό, ανάλογα με το πρόγραμμα του κάθε  ταξιδιώτη. Η εξυπηρέτηση στον Μπουφέ ήταν χωρίς ιδιαίτερη καθυστέρηση ακόμα και σε ώρες αιχμής. Η επιλογή μας σε φαγητά και γλυκά ήταν τέτοια που έπαιρνε χρόνο να αποφασίσεις τι έπρεπε να επιλέξεις. Η κουζίνα του πλοίου ήταν προσαρμοσμένη και στις μεσογειακές δίαιτες  και στις συνήθειες των Εγγλέζων. Υπήρχαν στη σειρά μπιφτέκια , κοτόπουλα , μαγειρεμένα χοιρινά και άφθονα ζαμπόν, λουκάνικα και ψαρικά. Ωραία γλυκά και κέϊκ συμπλήρωναν το φαγητό μας  ακόμα και παγωτά και καφές σε αφθονία. Υπήρχε αυτοεξυπηρέτηση και μόνο τα ποτά προσέφεραν οι άνθρωποι του πλοίου. Φυσικά μέσα σ’αυτή την αφθονία υπήρχε εκτροπή από μέρους μας προς την πολυφαγία. Κάθε φορά δίναμε την υπόσχεση πως  την επόμενη θα συγκρατηθούμε, αλλά ξεχνούσαμε το λόγο μας προστά στον παράδεισο των αγαθών που πρόσφερε αφειδώς  το καλά μελετημένο πρόγραμμα αυτής της κρουαζιέρας. Πολλές φορές πέρναμε το δίσκο με το φαγητό μας  έξω στο κατάστρωμα όπου είχε τραπέζια με ομπρέλλες και δροσιστικό αεράκι της θάλασσας  που μετρίαζε τον καυτό ήλιο του καλοκαιριού. Εκεί έξω κάναμε συζητήσεις με τους φίλους μας στους οποίους είχαν προστεθεί και κάποιες γνωριμίες Ελλήνων με τους οποίους συνταξιδεύαμε.

Η κυρία Ζίνα και ο σύζυγός της

Είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε μια κυρία πολύγλωσση και πολυταξιδεμένη  αλλά και αρκετά ευχάριστη στην παρέα μας . Το μόνο ιδιαίτερο σ’αυτή τη συντροφιά  μας  ήταν πως η κυρία μονοπωλούσε το λόγο και δύσκολα τον έδινε σε άλλον. Είχε τόσα να πει για τα ταξίδια της που ο σύζυγός της ,διακεκριμένος δικαστής σε σύνταξη πλέον , σπάνια έπαιρνε το λόγο για να τη διακόψει. Συνήθως συμφωνούσε μαζί της και επιβεβαίωνε  τα κατορθώματά της ανά τον κόσμο. Στην αρχή κάτι πήγα να πω και εγώ, πως είχα ταξιδέψει στην Ευρώπη και είχα γνωρίσει κάποια μέρη .  Με διέκοψε γρήγορα για να δηλώσει πως αν έπρεπε να μιλάει κάποιος για ταξίδια δεν ήταν άλλος από την ίδια . Είπε με στόμφο στην παρέα μας πως το μόνο μέρος που δεν είχε πάει ακόμα, ήταν η Αλάσκα. Επειτα  από αυτή τη δήλωσή της μείναμε άναυδοι και το μόνο που κάναμε ήταν να εκφράζουμε σύσσωμοι το θαυμασμό μας για την αντοχή της να γυρίσει όλο τον κόσμο ακολουθούμενη βέβαια και από τον καυμένο το σύζυγό της που δεν της χαλούσε χατήρι ακόμη και στα γεράματα. Οφείλω να πως, πως η γυναίκα αυτή είχε δύναμη και ζωντάνια μέσα της  και βέβαια είχε και η οικογένειά της τα οικονομικά μέσα να πραγματοποιεί τις εξερευνήσεις της ανά τον κόσμο. Είχε σπουδάζει ξένες γλώσσες και μιλούσε  Αγγλικά ,γαλλικά, Γερμανικά και Ιταλικά άπταιστα. Εμείς οι άλλοι δεν είχαμε να αντιπαρατάξουμε τέτοιες περγαμηνές  και λέγαμε   που και που καμιά παρατήρηση σχετική με τις διηγήσεις της, άν γνωρίζαμε  κάτι για το μέρος που είχε πάει. Για παράδειγμα μιλούσε για τη Βενεζουέλα και το Μεξικό και θυμήθηκα ένα Ντοκυμαντέρ , που είχα δεί, πράγμα που με  βοήθησε να μιλήσω και να συμφωνήσω με τα λεγόμενά της. Εντύπωση μου έκανε η αρμονία που είχε στη σχέση της με τον σύζυγό της . Είχαν φαίνεται μοιράσει τους ρόλους τους στη ζωή και αυτή ανέλαβε τις εξωτερικές σχέσεις και τον τομέα του τουρισμού στον οποίο ήταν ασυναγώνιστη.

Ηλιοθεραπεία πάνω στο κατάστρωμα και στην πισίνα του πλοίου

Κάποια στιγμή ενώ μιλούσε για κάτι που της είχε συμβεί στη Βραζιλία θυμήθηκε πως έπρεπε να μιλήσουν λίγο και οι άλλοι ,ίσως για να ξεκουραστεί . Απευθύνθηκε σε μένα και μου είπε : “ Αντε μίλα και συ λίγο, κάτι  έχεις να πεις ..” Εγώ αιφνιδιάστικα  και απάντησα χαμηλόφωνα: “ Τί να πω τώρα εγώ , τα έχεις πει όλα και μας έχεις εντυπωσιάσει”  . Ο φίλος μου ο Άλκης και η σύζυγός του η Φιόνα δεν διέκοπταν τον χείμαρο των λόγων της Τζίνας και μάλλον απολάμβαναν το φαινόμενο που τους είχε τύχει σ’αυτή την κρουαζιέρα. Που και που ο ‘Αλκης έκανε κάποια παρέμβαση για να πει στη Ζίνα: “ Μπράβο , συγκλονιστικό αυτό που ζήσατε. “  ή  ακόμη “ Τι έξυπνη κίνηση ήταν αυτή που κάνατε !”. Βέβαια τις επόμενες μέρες αρχίσαμε να κουραζόμαστε με τις διηγήσεις της  Ζίνας και κάναμε πως είμαστε απασχολημένοι με κάτι και αφήναμε για αργότερα τη συνάντησή μας.|

Στο Σπλίτ της Κροατίας

Τετάρτη 17 Αυγούστου ,ώρα 9 το πρωϊ και   το πλοίο μας εισέρχεται στο λιμάνι του Σπλιτ. Είναι η μεγαλύτερη Δαλματική πόλη και η δεύτερη σε πληθυσμό πόλη της Κροατίας. Είναι τοποθετημένη σε ένα θαυμάσιο κόλπο και είναι κτισμένη αμφιθεατρικά σαυτόν.  Το Σπλιτ είναι μια από τις παλαιότερες πόλεις στην περιοχή με πάνω από 1700 χρόνια ιστορία. ΟΙ αρχαιολόγοι το συσχετίζουνν με την αρχαία Ελληνική πόλη “ Ασπάλαθος”  του 6ου αιώνα Π.Χ   .  Μόλις την κατέλαβαν οι Ρωμαίοι την ονόμασαν “ Spalatum”  . Αυτή η ονομασία έγινε αργότερα στα Κροατικά Σπλιτ. 

          

          Στην παλιά πόλη του Σπλίτ με τις αρχαιότητες

Ηταν υπό τον έλεγχο της Βυζαντινής αυτοκρατορίας από τον 9 ο αιώνα και μέχρι το 1069  οπότε απέκτησε αυτονομία με Ούγγροκροατική κυριαρχία και βασιλιά. Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Διοκλητιανός,γνωστός και από τις διώξεις του εναντίον των χριστιανών ,απεσύρθη το 305 μχ  στο Σπλιτ και άρχισε να κατασκευάζει το παλάτι του , ένα μεγαλοπρεπές οικοδόμημα για την εποχή του. Μετά τον Διοκλητιανό το παλάτι αυτό χρησιμοποιήθηκε ως κατοικία άλλων Ρωμαίων αυτοκρατόρων .Στην αρχή του 15^ου αιώνα  οι Βενετοί επεξέτειναν την κυριαρχία τους και το 1420 το Σπλιτ έγινε προτεκτοράτο τους μια και οι Βενετοί ήθελαν να επεκτείνουν την κυριαρχία τους στη Δαλματία. Το 1573 κατελήφθη από τους Οθωμανούς και το 1797  ετέθη υπό την κυριαρχία της `Αυστρίας. Το 1945 έγινε μέλος της Γιουγκοσλαβίας και ανεξάρτητοποιήθηκε το 1991.

             

        Το Σπλιτ με τις μαρίνες του  και το λιμάνι

Κλείνω την ιστορική αυτή παρένθεση για να επανέλθω στην σημερινή πόλη του Σπλιτ και τις ομορφιές της.  Κατά  τις 9.30 κατεβήκαμε από το πλοίο για να περπατήσουμε και να δούμε την πόλη και κυρίως την παλιά πόλη  όπου υπάρχουνν κτίρια του Ρωμαίου αυτοκράτορα Διοκλητιανού. Περπατήσαμε στα στενά δρομάκια της ιστορικής πόλης όπου υπάρχουν πολυάριθμα μαγαζάκια ,που πωλούν  ενθύμια  για τους τουρίστες. Μεγάλη είναι η κίνηση γιατί το Σπλιτ προσφέρει στους επισκέπτες ιστορικά μνημεία αλλά και αξιοθέατα  . Εχει σπουδαία τουριστική υποδομή σε ξενοδοχεία , μέσα μεταφοράς και κέντρα διασκέδασης. Ακόμη διαθέτει σημαντικά αθλητικά κέντρα και μαρίνες για μικρά σκάφη.

 

                             Στην  νέα παραλία του Σπλίτ

Περπατήσαμε στην περιοχή του Σπλίτ. Φυσικά δε φτάνει μια μέρα για να δούμε αυτά τα  μέρη. Με την κάμερα στο χέρι  φωτογράφισα ότι  κέντριζε το ενδιαφέρον μου και είχα την ικανοποίηση πως τα έπαιρνα μαζί μου στην πατρίδα . Κατά τις 8  μ.μ  γυρίσαμε στο πλοίο μας γιατί σύμφωνα με το πρόγραμμα είχαμε αναχώρηση στις 9 μ.μ  για τον τελευταίο προορισμό μας που ήταν το Ντουμπρόβνικ, τελευταία κροατική πόλη στην Αδριατική.

Στο Ντουμπρόβνικ   της Κροατίας , στις Δαλματικές ακτές

Ολο το βράδυ  το πλοίο μας  έπλεε σε μια γαλήνια θάλασσα και ήταν φορές που νόμιζες πως δεν κινείται. Για να περάσουμε ευχάριστα την ώρα μας πήγαμε στην αίθουσα  θεάτρου όπου είχε μια χορευτική παράσταση  εξαιρετική. Μετά το φαγητό  ανεβήκαμε στο κατάστρωμα  και αρχίσαμε τις συζητήσεις  σχετικά με τα ενδιαφέροντα που παρουσιάζει το  Ντουμπρόβνικ. Διαβάσαμε στο φύλλο « Cruise News»  πως  στην παλιά πόλη και κοντά στο Φραγγισκανικό μοναστήρι υπήρχε   ένα από τα παλαιότερα φαρμακεία της Ευρώπης. Η  Παλαιά πόλη είναι καλά διατηρημένη  και παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον. Είναι τριγυρισμένη από τείχη του 10^ου αιώνα και η είσοδος γίνεται από μια μεγάλη πύλη  .Μετά την επίσκεψη στο μοναστήρι των Φραγκισκανών ,στο παλάτι Σπόνζα , τον καθεδρικό ναό και τον ναό του προστάτη της πόλης Αγίου Βλασίου, περπατήσαμε  στον κεντρικό πεζόδρομο που έχει μήκος περί τα 300 μέτρα και είναι πλακόστρωτος.

 

Ο κεντρικός πεζόδρομος στην παλιά πόλη του Ντουμπρόβνικ

 Ο Πεζόδρομος αυτός ενώνει τις δύο πύλες  και λέγεται Στράντουν ή Πλάτσα.. Ολόκληρο το Ντουμπρόβνικ είναι ένα μουσείο με Αναγεννησιακά και Μπαρόκ κτίρια. Τα πεο κτίρια κτίστηκαν στα τέλη του 15^ου αιώνα  . Το Rector Palace χρησιμοποιήθηκε ως κατοικία του εκάστοτε  Κυβερνήτη της πόλης. Δυστυχώς  αυτή η παλιά πόλη υπέστη ανελέητο βομβαρδισμό από το φθινόπωρο του 1991 μέχρι το Μάϊο του 1992  κατά τον πόλεμο . Μετά το 1999 και με τη συνδρομή της    Unesco  το Ντουμπρόβνικ  ανοικοδομήθηκε  και σήμερα  τίποτα δε θυμίζει την καταστροφή. Καθώς  περπατούσαμε με τη συζυγό μου Μαρία στον πεζόδρομο και στα σοκκάκια του, συναντήσαμε το φίλο μου τον Αλκη και τη συζυγό  του τη Φιόνα που κινούνταν μόνη τους για να έχουν μεγαλύτερη αυτονομία. Από μακρυά με φώναξε ο Αλκης : «  Χάνεις αν δεν επισκευτείς τα τείχη της πόλης . Ετοιμάσου να ανέβεις .Να πάρε και το καπέλο μου να προφυλαχτείς από τον έντονο ήλιο. Μην κάθεσαι, να προλάβεις.» . Ο Αλκης είχε  για μια φορά ακόμη δίκαιο. Το ένοιωσα μόλις ανέβηκα πάνω στα τείχη και αρχισα να περπατάω στα δρομάκια τους που παλιά  περπατούσαν στρατιώτες ,φύλακες της πόλης.

            

        Η θέα πάνω από τα τείχη του Ντουμπρόβνικ

Η θέα πάνω από τα τείχη ήταν καπαπληκτική . Με το φακό μου δε σταματούσα να φωτογραφίζω και να εντυπωσιάζομαι  με ότι έβλεπαν τα μάτια μου . Περπάτησα κάπου δύο ώρες πάνω στα τείχη και έκανα το γύρω της πόλης. Κάποια στιγμή η ζέστη με ζάλισε και ευτυχώς εκεί κοντά μου ήταν κάποιο περίπτερο που πουλούσε παγωμένο νερό . Δροσίστηκα και συνέχισα την πορεία μου περπατώντας γρήγορα για να προλάβω όλα όσα μπορούσα να δώ . Κατέβηκα  ενθουσιασμένος και βρήκα την παρέα μου και δεν έκρυψα τη χαρά μου για ότι είδα. Ευχαρίστησα τους φίλους μου για μια ακόμη φορά . Ολοι μαζί γυρίσαμε με ταξί στο λιμάνι που ήταν περί το ένα τέταρτο μακρυά από την παλιά πόλη. Το πρόγραμμα είχε αναχώρηση στις 5 μ.μ και εμείς είχαμε  φτάσει μια ώρα πρίν. Ηταν Πέμπτη απόγευμα και το πλοίο μας ξεκίνησε για το τελευταίο μας ταξίδι σ’αυτή την ονειρεμένη κρουαζιέρα.

     

        Γραφικά δρομάκια στην παλιά πόλη του Ντουμπρόβνικ

Θα ταξιδεύαμε περί τα 214 ναυτικά μίλια  με ταχύτητα 16 κόμβων  και θα φτάναμε στην Κέρκυρα  την άλλη μέρα στις 9π.μ . Το  βράδυ και μέχρι αργά  διασκεδάσαμε στο  κατάστρωμα  με μουσική και ποτά. Μαζεύτηκε η παρέα μας  και φυσικά η Ζίνα και ο  σύζυγός της . Δώσαμε υποσχέσεις να συνεχίσουμε  το πρόγραμμα όταν βρούμε ευκαιρία  σε άλλους τόπους , σε άλλα μέρη . Η  Ζίνα βρήκε ευκαιρία να μας  συμβουλέψει  και δεν παρέλειψε να αναφέρει πως ήταν στη διάθεσή μας για  όποιες οδηγίες θα  θέλαμε στο μέλλον. Ευχαριστήσαμε αλλήλους  για  αυτή την οκταήμερη κρουαζιέρα  στην οποία καθένας μας  είχε τη συμβολή του  τόσο  στην απόφαση όσο και στην εκτέλεση  του προγράμματος . Το πρωϊ της Παρασκευής πρόβαλε η Κέρκυρα  και άρχισε η διαδικασία της αποβίβασης . Κάτι εξαιρερικό φύλαξε η εταιρεία για το τέλος αφού ζήτησε να βγάλουμε τις βαλίτσες μας στους διαδρόμους για να τις παραλάβει το προσωπικό και με γερανούς να τις κατεβάσει στην προβλήτα . Ετσι ξεκούραστα  κατεβήκαμε από το πλοίο και παραλάβαμε τις βαλίτσες μας  άνετα  στη στεριά. 

           

Η Κέρκυρα όπως τη βλέπαμε από το πλοίο μας

Με το μικρό φέρρυ   αφήσαμε την Κέρκυρα και μετά από μιάμιση ώρα φτάσαμε στην Ηγουμενίτσα  και από κει με το  αυτοκίνητο του Αλκη πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Ο καινούργιος δρόμος Ηγουμενίτσας –Ιωαννίνων με τα τούνελ του είναι ένας υπέροχος αυτοκινητόδρομος . Σε τρεις ώρες , ξεκούραστοι , φτάσαμε στην πόλη μας . Για αρκετές μέρες μετά στη σκέψη μας διατηρούνταν η μαγεία αυτής της εκδρομής . Είμαστε εμείς που ζήσαμε ονειρεμένες διακοπές στις Δαλματικές ακτές ή  ήταν όνειρο ;  Ευτυχώς η φωτογραφική μου μηχανή είναι αψευδής μάρτυρας των γεγονότων που ζήσαμε με τους εκλεκτούς φίλους μας,  τον Αλκη και τη Φιόνα. Τώρα βέβαια που τα γράφω αυτά ,περιμένω μια κάποια νέα τους έμπνευση για να ακολουθήσω, στη αρχή διστακτικά, αλλά έπειτα δυνατά πλέον αυτή τη φορά.