ΘΕΜΑΤΑ ΠΕΙΘΑΡΧΙΑΣ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 60

  

 Θέματα πειθαρχίας στο σχολείο τη δεκαετία του 60.

 Το θέμα της πειθαρχίας δεν περιορίζονταν μόνο στην τάξη αλλά και στον έξω χώρο και ιδιαίτερα στην  εμφάνιση και τη συμπεριφορά των μαθητών. Μερικές  φορές ο καθηγητής Κούσης στεκόταν  στον εξώστη ,κοντά στη σκάλα που οδηγούσε στην είσοδο  του Γυμνασίου . Καθώς ανέβαιναν οι μαθητές καλούσε μερικούς να πλησιάσουν και με την ιδιότυπη μονάδα μήκους που ήταν ο δείκτης του χεριού του σε συνδυασμό με τον  αντίχειρα, έκανε έλεγχο στο μήκος των μαλλιών τους . Αν μπορούσε να τα πιάσει αυτό σήμαινε πως είχαν περάσει το επιτρεπτό από του κανονισμούς αλλά αυθαίρετα ορισμένο από τον ίδιο όριο μήκους και έπρεπε πάραυτα να φύγουν για τον κουρέα. Οι κουρείς της περιοχής έκαναν χρυσές δουλιές και τον ευγνωμονούσαν .Πολλοί από εμάς κατέφευγαν σε τεχνικές φαινόμενης σμίκρυνσης της κόμης με τρίψιμο και βρέξιμο αλλά εις μάτην.

Πρέπει να πω ,πως στα χρόνια μας οι μαθητές φορούσαν πηλίκιο και έπρεπε να αποκαλυφτούν για να γίνει ο έλεγχος των μαλλιών τους. Ακόμα ηχεί στα αυτιά μου η φωνή του Γυμναστή μας κατά την ώρα της προσευχής : « Αποκαλυφθείτε». Έτσι ερχόταν η αποκάλυψη της κεφαλής μας ώστε να είναι έτοιμη να δεχθεί τη γνώση . Κάποιος την ώρα της προσευχής τύχαινε να μη δείχνει τη δέουσα προσοχή. Ακούγονταν μετά το τέλος της προσευχής η στεντόρια φωνή του Γυμναστή μας : «  Ε, ρε και κατέβω κάτω . Δε θα σε βγάλει κανένας από τα χέρια μου .» . Ο Γυμναστής μας, ο Σούρας, είχε τις δικές του παιδαγωγικές μεθόδους . Γνωρίζαμε πως η απειλή αυτή μπορούσε να πραγματοποιηθεί και τότε αλλοίμονο στον άτυχο μαθητή . Όλοι λίγο πολύ είχαμε γνωρίσει την παλάμη του ή ακόμη και τη γροθιά του .Γι’αυτό η εμφάνισή του έφερνε αμέσως τη συμμόρφωση προς αγαλλίαση των υπολοίπων καθηγητών οι οποίοι δεν εκτίθονταν «εκτός αιθούσης». Στο προαύλιο η συμπεριφορά μας ήταν αρκετά προσεκτική όταν μάλιστα ψηλά στη σκάλα επόπτευε ο Σούρας. Θύμιζε τον τσοπάνη με τα ζωντανά του, και από καιρού εις καιρόν έβγαζε τη σφυρίχτρα του και σφύραγε  «προς συμμόρφωσιν». Η χρήση του πηλικίου που έφερε πάνω το σήμα μια κουκουβάγιας, ήταν υποχρεωτική  για να δηλώνει τη μαθητική ιδιότητα και τις υποχρεώσεις της ακόμα και εκτός σχολείου. Αρκετές ποινές είχαν επιβληθεί σε μαθητές που είχαν θεαθεί ,όπως έλεγε το κατηγορητήριο «ασκεπείς». Βέβαια για αρκετούς από μας εκτός σχολείου το καπέλο έμπαινε διπλωμένο στην τσέπη και ανασύρονταν σε περίπτωση εμφάνισης καθηγητή. Οι απείθαρχοι μαθητές ήταν πολύ λίγοι και έχαιραν αναγνώρισης και μεγάλης εκτίμησης από εμάς τους άλλους που δεν τολμούσαμε να παρεκτραπούμε φανερά.  Ο Γυμνασιάρχης μας, επεδείκνυε ιδιαίτερη αυστηρότητα στις πιο ασήμαντες παρεκτροπές και δεν ήταν λίγες οι φορές που κάποιος  άτακτος και άτυχος μαθητής γνώριζε το χέρι ή ακόμα και το πόδι του τιμωρού διευθυντή. Θα μου πείτε , τι έκαναν οι γονείς σ’αυτές τις περιπτώσεις εφαρμογής ακραίων πειθαρχικών μέτρων;

Οι γονείς πίστευαν πως οι κάθε είδους τιμωρίες ,ακόμη και το ξύλο, θα λειτουργούσαν ευεργετικά για την διαμόρφωση του χαρακτήρα του μαθητή. Όλα γίνονταν για το καλό των μαθητών, υποστήριζαν οι καθηγητές –παιδαγωγοί της εποχής εκείνης.