ΜΝΗΜΕΣ ΤΟΥ 47-(ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΞΑΝΤΗΡΟΣ)

 

                                                  ΜΝΗΜΕΣ ΤΟΥ 47

Το Δεκέμβριο του 1947 o τότε πρωθυπουργός Σοφούλης και ο αρχηγός του στρατού Παπάγος ανάλαβαν τη  διοίκηση του κράτους και εκήρυξαν επιστράτευση. Τη εποχή εκείνη υπηρετούσα στο Γυμνάσιο Φαρσάλων.

 

           ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ Ν.  ΞΑΝΤΗΡΟΥ

       ΦΥΣΙΚΟΥ, ΕΠΙΤΙΜΟΥ ΛΥΚΕΙΑΡΧΗ

 

 Ολοι οι επίστρατοι της περιφέρειας Φαρσάλων συγκεντρωθήκαμε  στην πλατεία της πόλεως . Με Λεωφορεία και συνοδεία χωροφυλάκων μεταφερθήκαμε στον Τύρναβο. Εκεί είχαν συγκεντρωθεί περί του 50 και πλέον επίστρατοι διαφόρων όπλων.

Απ΄τον Τύρναβο παίρνω φύλλο πορείας και παρουσιάζομαι στο 32^ο Τάγμα Εθνοφρουράς στην Κοζάνη . Μετά δύο τρεις ημέρες το τάγμα κινήθηκε απόγευμα υπό βροχή προς την περιοχή των Βενζίων για την αντιμετώπιση της ταξιαρχίας Μπαντέκου που τρομοκρατούσε την περιοχή. Διανυκτερεύσαμε έξω από την Κοζάνη στην Αιανή και το πρωϊ χωρίς βροχή αλλά με τσουχτερόκρύο κινηθήκαμε προς τα Βέντζια. Σταματήσαμε στην Ποντινή  και το απόγευμα προχωρήσαμε προς τον Αλιάκμονα .

 

                               Ο Χρυσόστομος Ξαντήρος με στολή αξιωματικού Πυροβολικού  το 1947.                                                                             

    Περάσαμε ένα ρέμα με λίγο νερό και σταματήσαμε σε ένα πρανές . Τη στιγμή που σταματήσαμε ,δεξιά μας και σε απόσταση 100 έως 150 μέτρων έγινε έκρηξη βλήματος όλμου μεγάλου διαμετρήματος. Άρχισα να ανησυχώ .Αν στη βολή του όλμου υπήρχε ελάχιστη απόκλιση προς τα δεξιά χωρίς μεταβολή της κλίσης του όλμου, τα βλήματα θα έπεφταν επάνω μας. .  Η βολή των όλμων συνεχίστηκε κατά διαστήματα (βολή παρενοχλήσεως ) .  Η διμοιρία μου παρατάχθηκε στη γραμμή του πρανούς και άρχισε να βάλει για να μην πλησιάσουν . Επί μία και πλέον ώρα η βολή των όλμων συνεχίστηκε . Η νύχτα πλησιάζει . Σκοπός τους ήταν να προχωρήσουν προς την Κοζάνη . Από το επιτελείο του τάγματος που ήταν στο δάσος , στους πρόποδες του βουνού, ακούσαμε μια φωνή «κρατάτε, κρατάτε, έρχεται ουλαμός πυροβολικού υπό τον υπολοχαγό Ράϊο». Ο Ράϊος ήταν συμμαθητής μου,  και αυτός υπολοχαγός του πυροβολικού. Η πρώτη κανονιά πηγαίνει προς τους επιτιθέμενους  τη στιγμή που η δική τους ερχόταν προς εμάς και ήταν η τελευταία τους.

                                                                                  Στην Κλεισούρα κοντά στη Φλώρινα μέσα στα χιόνια.

 

Μετά από όλα αυτά διαταχθήκαμε  να οπισθοχωρήσουμε και να πιάσουμε ένα ύψωμα ύψους είκοσι περίπου μέτρων. Το πολύ ψύχος, την ψηλή βροχή την μετέβαλε σε χιόνι και το ρέμα κατέβασε πολύ νερό. Στην οπισθοχώρηση το νερό μέσα στο ρέμα  πέρασε τα ντοκ που φορούσαμε πάνω από τα άρβυλα. Η ανάβαση στο ύψωμα ήταν πολύ δύσκολη γιατί η κλίση ήταν περίπου 40 μοίρες και περιβάλλονταν από πυκνά πουρνάρια. Το χιόνι όμως ήταν ευεργετικό γιατί βλέπαμε την περιοχή. Μετά Βασάνων σκαρφαλώσαμε ,αφού ξεσχιστήκαμε και ματώσαμε στα χέρια μας .Οι στρατιώτες έπιασαν θέσεις οκλαδόν (ανακούρκουδα) .

Στο ύψωμα ήταν μια κολόνα (τοπογραφικό σημείο ) ύψους ενός και πλέον μέτρου. Σ΄αυτή την κολόνα ο πολυβολητής τοποθέτησε το πολυβόλο . Το θερμόμετρο κατέβαινε και το χιόνι συνέχιζε να πέφτει και να αυξάνει. Περνούσα από τις θέσεις των στρατιωτών για να δω μη τυχόν και πάθει κανείς ψύξη. Εκείνος που υπέφερε περισσότερο από όλους ήταν ο πολυβολητής ο Σωτήρης από τη Δεσκάτη. Τον πλησιάζω και του λέω «Σωτήρη , μη σκέφτεσαι , έφτασε η άνοιξη και ο πόλεμος θα τελειώσει . Απάντησε « κ. Υπολοχαγέ έκανες κακή εκτίμηση, κουράγιο με κάνεις . Ο πόλεμος ,γράφτω, θα τελειώσει μετά από δυο χρόνια. Αυτοί είναι παλιόσκυλα .» και συνεχίζει « Εχω οκταμελή οικογένεια και τους άφησα στο σπίτι έναν κάδο καλαμπόκι. Κι εγώ πρόσφυγας είμαι , στην Καρδίτσα μένει η οικογένειά μου , το χωριό μου το έκαψαν.» . Έκανα και πάλι το γύρω για δω  τους στρατιώτες που υπέφεραν από το τσουχτερό κρύο και τα βρεγμένα πόδια τους. Επιστρέφω στο πολυβόλο και λέω στο Σωτήρη να μου δώσει το πολυβόλο και να πηγαίνει πιο πέρα στο δάσος να κινηθεί για να μην σταματήσει το αίμα στα βρεγμένα και ακίνητα πόδια του. Ο Σωτήρης δεν ήθελε και κατόπιν εμμονής μου , μου το έδωσε αλλά σε δέκα λεπτά επέστρεψε πίσω. Σκέφτηκα πως είναι σπάνιοι τέτοιοι Σωτήρηδες ,  Σωτήρες .

Επιστρέψαμε στην Ποντινή , σε ένα στάβλο και ανάψαμε φωτιά να στεγνώσουμε.

                                                                                   Ο λόχος πυροβολικού στη θέση « Αγιος Νικάνορας Κοζάνης»

 

Έπειτα από ένα εξάμηνο περίπου παρέλαβα έναν ουλαμό πυροβολικού από την Κοζάνη και μετακινήθηκα στην Καστοριά .Εκεί πληροφορήθηκα ότι σκοτώθηκε από νάρκη ο επιστήθιος φίλος μου Γιάννης Σαρόγλου.

 Προ τριών ετών από το όνομα του εγγονού του βρήκα το όνομα του γιου του όταν τυχαία άκουσα στην τηλεόραση το όνομα Γιάννης Σαρόγλου του οποίου ο πατέρας ήταν γιατρός. Πήρα στο τηλέφωνο το γιο  του φίλου μου και του μίλησα για τον πατέρα του και για το πώς σκοτώθηκε .