ΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΦΑΝΑΡΙΟΥ ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ ΣΧ.ΕΤΗ 1973-76

 

 

             Για τρία χρόνια ,καθηγητής Φυσικής, στο Γυμνάσιο Φαναρίου.

Περνούσαμε όμορφα στο Γυμνάσιο Φαναρίου μαζί με τη γυναίκα μου την Τίνα. Ερχόμαστε κάθε πρωϊ με το αυτοκίνητό μου και από το κτίριο του Γυμνασίου απολαμβάναμε τη φύση και τον απέραντο κάμπο. Οι μαθητές έδειχναν σεβασμό  και ήταν αρκετά επιμελείς παρά τις ελλείψεις και τα πενιχρά οικονομικά μέσα των οικογενειών τους. Το παλαιό κτίριο του Γυμνασίου δεν επαρκούσε να στεγάζει όλες τις τάξεις και αναγκαζόμασταν να πηγαίνουμε και σε άλλους χώρους. Ακόμη και ένα εκκλησάκι εκεί κοντά είχε παραχωρηθεί για να στεγάσει κάποιο τμήμα .

                           Φωτογραφία με μαθήτριες και τον Γυμναστή τους  σε ένα περίπατο του Γυμνασίου Φαναρίου.

Οι μαθητές που πήγαιναν εκεί για μάθημα προσκηνούσαν πρώτα τις εικόνες και κάθονταν σε καρέκλες μπροστά στα εικονίσματα. Στιγμές που δεν μπορεί να ξεχάσει κανείς όσα χρόνια κι αν περάσουν. Αλλη φορά θυμάμαι πως δίδασκα φυσική σε κάποια τάξη και απέξω ήταν ένα κοπάδι γιδοπρόβατα που με τα κουδουνάκια τους έδιναν τη δική τους συναυλία. Απο τα παράθυρα του κτιρίου βλέπαμε τα βουνά των Αγράφων και κάποια χωριά που φώλιαζαν στις πλαγιές τους. Την Άνοιξη η φύση μάγευε κυριολεκτικά τις αισθήσεις μας ιδιαίτερα όταν κάναμε περιπάτους ανάμεσα στο Φανάρι και το γειτονικό χωριό , τα Κανάλια. Περπατούσαμε μια απόσταση τριών-τεσσάρων χιλιομέτρων και κάτω από μας εκτείνονταν ο καταπράσινος θεσσαλικός κάμπος.

Τη δεύτερη χρονιά η Τίνα μετατέθηκε στο 2ο Γυμνάσιο Αρρένων ,στην πόλη και εγώ έμεινα στο Γυμνάσιο Φαναρίου. Ο περίφημος Γυμνασιάρχης από το Βαρβάκειο πήρε μετάθεση και στη θέση του ήρθε ο Βαρόπουλος ,ένας μαθηματικός που ήταν ανεψιός του διακεκριμένου  καθηγητή των μαθηματικών στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο , Βαρόπουλου . Ηταν ένας μοναχικός ,πράος άνθρωπος με δικές του απόψεις σχετικά με την εκπαίδευση και το ρόλο του καθηγητή.  Μερικές φορές ανεβαίναμε μαζί στο Φανάρι με το λεωφορείο και συζητούσαμε σχετικά με τα προβλήματα του σχολείου. Θυμάμαι πως μου έλεγε :  “ Είσαι πολύ νέος και δεν ξέρεις ακόμα την εκπαίδευση. Σε βλέπω αρκετά εργατικό και   σκέφτομαι ότι θα απογοητευτείς με την ανύπαρκτη αξιολόγηση της υπηρεσίας .Εδώ στην εκπαίδευση και Αϊνστάιν να είσαι θα πας κατ’ αρχαιότητα “  Τα λεγόμενά του με προβλημάτισαν γιατί περίμενα να εκτιμήσει η υπηρεσία μου την εργατικότητά μου και να με αξιολογήσει θετικά.

Δεν είχε άδικο ο Βαρόπουλος με όσα έλεγε. Ηρθε κάποια μέρα ο επιθεωρητής και με ύφος αυστηρό με επέπληξε γιατί στο μάθημα δε φορούσα γραβάτα !. Δε δέχθηκε τη διδακτική μου και επεσήμανε αρκετά λάθη στον τρόπο διδασκαλίας μου. Το μόνο θετικό που ανέφερε ήταν πως είχα χρησιμοποιήσει το πείραμα και τα εποπτικά όργανα που υπήρχαν στο σχολείο. Φυσικά η βαθμολογία του ήταν αρκετά χαμηλή για μένα, γεγονός που με εξόργισε ιδιαίτερα . Δεν τον γνώριζα και δεν ήμουν  κόλακας στις επισκέψεις μου στο γραφείο του. Ηταν ακόμα εποχή δικτατορίας και όλοι αυτοί η διορισμένοι γραφειοκράτες  ασκούσαν τυρρανική εξουσία στους υφισταμένους τους. Μόνο ο φίλος μου ο Κούτρας ήταν ανυπότακτος και τους πολεμούσε όσο μπορούσε. Μόλις με είδε στενοχωρημένο, γέλασε και μου είπε : “ Μη δίνεις σημασία σε αυτούς του τύπους. Ακουσε τι έκανα εγώ σε έναν δικό μας επιθεωρητή όταν υπηρετούσα στα Τρίκαλα. Εμαθα πως μου έκανε κακή έκθεση και με κατηγορούσε πως δεν έκανα σωστά τη δουλειά μου στο σχολείο. Τον πήρα λοιπόν τηλέφωνο και του είπα- έρχομαι στο γραφείο σου και δε σε γλυτώνει τίποτα απ’τα χέρια μου”. Και συνέχισε ο Κούτρας την ιστορία του “ Ανοιξα την πόρτα του γραφείου του με φωνές αφού έσπρωξα κάποιο κλητήρα . Μόλις τον είδα όρμηξα κατά πάνω του και δεν θα γλύτωνε το ξύλο αν δεν πηδούσε από το παράθυρο στο δρόμο . Τον είδα να τρέχει να σωθεί και άρχισα τα γέλια. Τρομοκρατήθηκε τόσο που δεν με ξαναενόχλησε.” . Τα λόγια του  με έκαναν να γελάσω και να ξεχάσω τους επιθεωρητές της εποχής εκείνης. Αποφάσισα  να κοιτάξω μόνο τη δουλειά μου και να περιμένω τις εξελίξεις που έρχονταν . Στις 17 του Σεπτέμβρη το 73  έγινε η εξέγερση του Πολυτεχνείου και η δικτατορία μετρούσε πλέον μήνες μέχρι την τελική της κατάρευση. Δεν λογαριάζαμε πλέον τους επιθεωρητές καθώς είμαστε στο Φανάρι μια παρέα από νέους απείθαρχους στην τότε εξουσία και απολαμβάναμε την ανεξαρτησία μας μακρυά από  τα τσιράκια της πόλης.