ΣΤΙΣ ΓΥΜΝΑΣΙΑΚΕΣ ΤΑΞΕΙΣ ΤΟY PLETEBERG
Έμεινα διευθυντής του
Λυκείου Λυντενσαϊντ για δύο χρόνια (90-92) . Το σχολείο λειτούργησε καλά και οι καθηγητές
του ήταν νέοι συνάδελφοι με όρεξη για εργασία. Δυστυχώς η διεύθυνση εκπαίδευσης
που είχε έδρα τη Βόννη, αφαίρεσε τη διοίκηση του σχολείου από μένα την τρίτη
χρονιά. Σ’αυτό συνετέλεσε ο ιερέας και συνάδελφός μου στο σχολείο ,ο οποίος
θεωρούσε τον εαυτό του κάτι σαν επιθεωρητή εκπαίδευσης στην περιοχή. Με την παρουσία
μου είχε μειωθεί ο ρόλος του στο Λύκειο και μεθόδευσε την αποπομπή μου και την
αντικατάστασή μου με έναν φιλόλογο που έφερε από την πατρίδα του τη Σπάρτη.
Παρά τις προσπάθειές μου για δικαίωση δεν κατάφερα να αλλάξει η απόφαση γιατί η
επιρροή των κληρικών στα Ελληνικά σχολεία της ομογένειας ήταν πολύ ισχυρή και το Ελληνικό κράτος
διοικητικά ανύπαρκο.
Διατήρησα μερικό πρόγραμμα
στο Λύκειο και για δύο ημέρες την εβδομάδα πήγαινα σε γειτονική πόλη , το Plettenberg. Εκεί υπήρχαν
τμήματα μητρικής γλώσσας και δίδαξα στα ελληνόπουλα της περιοχής μαθηματικά
και Φυσική. Εζησα συγκινητικές στιγμές
κοντά στους μαθητές του Plettenberg. Γνώριζαν λίγα ελληνικά και ήμουν αναγκασμένος να
χρησιμοποιώ γερμανικούς όρους στη διδασκαλία μου. Ομως οι μαθητές και οι μαθήτριές
μου είχαν ανάγκη από ήπιο εκπαιδευτικό κλίμα γιατί στερούνταν την παρουσία των
γονέων τους όλη την ημέρα. Μεγάλωναν σε ξένο περιβάλλον και τους έλλειπε η
στοργή και η φροντίδα . Γρήγορα κατάλαβα πως έπρεπε το μάθημά μου να
προσαρμοστεί στις ανάγκες αυτών των παιδιών των 14-15 χρόνων. Είχα φέρει το
μάθημά μου στις δυνάμεις τους και το
είχα εμπλουτήσει με κάποιες όμορφες ιστορίες και ανέκδοτα από την πατρίδα.
Αρεσε πολύ στα παιδιά αυτό το κλίμα της τάξης και περίμεναν πως και πως να έρθω
στο μάθημα.
Εικόνες από το Γυμνάσιο του Plettenberg. Οι μαθητές έκαναν γιορτή
την τελευταία ημέρα των μαθημάτων και μου προσέφεραν δώρα.
Στο τέλος της χρονιάς όταν
ανακοίνωσα στα παιδιά πως δεν θα ξαναρχόμουν την επόμενη χρονιά έζησα μια από
τις πιο δυνατές συγκινήσεις στη ζωή μου. Θυμάμαι πως στο τελευταίο μάθημα
σηκώθηκαν, ένας μαθητής και μια μαθήτρια και ζήτησαν τη άδεια να πάνε για λίγο
στο κοντινό supermarket. Δεν αρνήθηκα και έδωσα
άδεια . Γύρισαν κρατώντας μια τσάντα . Λίγο πριν τελειώσει το μάθημα πλησίασαν
την έδρα όπου βρισκόμουν και πρώτος ο μαθητής μου έδωσε ένα μικρό αρκουδάκι
λέγοντας: « Κύριε αυτό είναι για σας .
Είσαστε ο πιο καλός καθηγητής που έχουμε γνωρίσει . Θα σας θυμάμαστε πάντα.»
. Μετά πλησίασε η μαθήτρια και μου έδωσε μια κάρτα που έγραφε. « Ενθύμιο στον καλό μας Καθηγητή - 1993»
Ολα τα παιδιά ξέσπασαν σε χειροκροτήματα και μερικά φώναζαν : « Κύριε μη μας ξεχάσετε όπου θα πάτε»
Οταν έφευγα με το αυτοκινητό μου έμειναν να με κοιτάνε όλα μαζί και να
χαιρετάνε. Κάποια δάκρυα δεν μπόρεσα να τα συγκρατήσω και σκέφτηκα πόσο καλό
μου έκαναν οι διώκτες μου τη χρονιά αυτή.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου