Η ΠΡΩΤΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

           

                              Η Πρώτη χρονιά  στο  Δημοτικό σχολείο                  

                       

Ηταν  αρχές του πενήντα όταν πήγα για πρώτη φορά στο δημοτικό σχολείο του χωριού μου . Ο πατέρας μου ήταν δάσκαλος στο χωριό  και θεώρησε καλό να με στείλει μια χρονιά νωρίτερα,  γιατί έδειχνα ενδιαφέρον για τα γράμματα . Πήγα λοιπόν στην πρώτη τάξη και θυμάμαι πως ο δάσκαλός μου ήταν αρκετά αυστηρός  και δεν δέχονταν παρεκτροπές και θορύβους μέσα στο μάθημα . Μια μέρα  μιλούσα με ένα συμμαθητή μου μέσα στο μάθημα και κάποια στιγμή ένοιωσα  να μου τραβάει το αυτί  και να με παρατηρεί αυστηρά . Αυτό ήταν κάτι που δεν μπορούσα να το δεχτώ και όταν πήγα σπίτι έβαλα τα κλάματα και είπα στη μάνα μου πως δεν θα ξαναπήγαινα σχολείο.  

Η μάνα   μου πήρε το μέρος του δασκάλου και μου είπε : « Τι είναι αυτά που λες παιδάκι μου ; δεν πρέπει να δίνεις δικαιώματα   , εσύ ,γιός δασκάλου . τι θα πούν τα άλλα παιδιά» .  Το ξανασκέφτηκα και είδα πως  είχε δίκιο η μάνα μου . Ξαναπήγα στο σχολείο και πρόσεχα πιο πολύ στο μάθημα . Όλα ξεχάστηκαν και  εγώ  άρχισα να νοιώθω όμορφα  με την παρέα των συμμαθητών μου .

Εκείνα τα χρόνια το σχολείο θεωρούσε παιδαγωγικά σωστό να επιβάλλει αυστηρή πειθαρχία στους μαθητές . Αλλίμονο αν κάποιος έκανε αταξίες στο χώρο του σχολείου . Στις μεγαλύτερες τάξεις κάποιος δάσκαλος είχε ένα ραβδί και το δοκίμαζε τακτικά στην παλάμι των ζωηρών , ακόμη και στα οπίσθια τους.

Το ραβδί ή αλλοιώς η βίτσα όπως λεγόταν από μας , ήταν από  το δέντρο «κρανιά» και είχε ρόζους  γιαύτό  και δεν έσπαζε κατά το χτύπημα. ¨Οσοι το είχαν δοκιμάσει βεβαίωναν πως πονούσαν για μέρες . Απ’ τους γονείς δεν υπήρχε αντίδραση γιατί θεωρούσαν πως ήταν για το καλό του παιδιού τους . Μάλιστα μερικοί προέτρεπαν το δάσκαλο λέγοντάς του : « Κοίταξε δάσκαλε, άμα δεν κάνει καλά να τον δέρνεις για να συμμορφωθεί και να γίνει άνθρωπος».  Και ο δάσκαλος έχοντας τη συναίνεση των γονιών πολλές φορές υπερέβαλλε στις τιμωρίες . ¨Ομως ο πατέρας μου δεν ήταν αυτής της παιδαγωγικής αρχής και χρησιμοποιούσε τις νουθεσίες και τον καλό λόγο . Τα παιδιά τον αγαπούσαν, σε αντίθεση με τους άλλους αυστηρούς παιδαγωγούς του σχολείου που ,«βαρούσαν», έδερναν πολύ. 

Εκείνη τη εποχή δεν μπορούσε κανείς να μιλήσει για διάλογο με τους μαθητές και για διαφωνίες σε θέματα σχολικής ζωής. Χρειάστηκαν τουλάχιστον είκοσι χρόνια για να αρχίσει να αλλάζει το παιδαγωγικό σύστημα στη χώρα μας και από αυταρχικό να γίνεται ανθρώπινο .